Φύσα αέρα να κάνω τα όνειρα πανιά να ταξιδέψουμε στα άδυτα της νύχτας. Και αν η πορεία μας δεν είναι σωστή και ζήσουμε και εμείς έναν "Τιτανικό” τουλάχιστον θα μείνει και για μας μια ιστορία αγάπης.

Αν πάλι αυτό το ταξίδι αποδειχθεί ονειρικά μοιραίο θα αφήσουμε και εμείς ένα ραβασάκι στις τσέπες της ζωής με κάποιες συστάσεις για το "ποιοι είμαστε” έτσι για να μας μάθουν.

Καπετάνιος σε αυτό το πλοίο φάντασμα που ταξιδεύει ολοταχώς πάνω στων ελπίδων μου τα κύματα και διασχίζει ουράνιους ωκεανούς, καταγράφω τους αστερισμούς στο ημερολόγιο μου και εξιστορώ τα μυστικά που ξέθαψα από τους απύθμενους βυθούς των ψυχών των ανθρώπων που γνώρισα. Μυστικά που με κόπο ανακάλυψα και ευλαβικά θα φυλάξω.

Μεταφράζοντας την σιωπή των αστεριών κρατώ τα λόγια τους πυξίδα και συνεχίζω το ταξίδι μου. Εσένα άγνωστε συνοδοιπόρε των σκέψεων μου σου εύχομαι να έχεις μια όμορφη νύχτα και ένα ήρεμο ταξίδι στα νερά των δικών σου ονείρων. Νυχτερινό ταξίδι στα όνειρα με μια καληνύχτα ζωγραφισμένη στα ολόλευκα πανιά…

Κάποιες μέρες όπως αυτή νιώθω την ανάγκη να ζητήσω μια συγνώμη. Μια συγνώμη από όλους αυτούς που ξοδεύουν λίγο από τον χρόνο τους για να διαβάσουν όσα γράφω.

Ξέρω ότι είμαι δύσκολος άνθρωπος και περίεργος πολύ. Πολλές φορές η λογική των άλλων είναι το δικό μου παράλογο κι αυτό με κομματιάζει και εκείνη την στιγμή που νιώθω τόσο "ξένα” ξέρω πως πήδηξα ξανά αυτή την λεπτή γραμμή μεταξύ της πραγματικότητας και του δικού μου κόσμου. Δεν είναι ότι όλα πια μου πηγαίνουν τόσο στραβά. Όχι! Είναι απλά ότι εγώ αλλιώς τα ονειρεύτηκα. Κι όσο μου χαλάνε το όνειρο και δεν το αφήνουν να γεννηθεί, να μεγαλώσει, να αποδείξει την αξία του, ε εγώ το βλέπω δραματικό το σκηνικό.

Γνωρίζω επίσης ότι οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν το blog τυχαία την ώρα που αναζητούν ένα ρομαντικό κείμενο για την σχέση τους, μια γλυκιά καληνύχτα για τα αδέρφια τους ή μια τρυφερή σκέψη για να κάνουν την μαμά τους να χαμογελάσει. Από αυτούς τους ανθρώπους θέλω να ζητήσω συγνώμη γιατί δεν χρωστούν τίποτα να τους επαληθεύω πως ορισμένες φορές τα πράγματα δεν πάνε καλά. Συγνώμη που εγώ στην "καταστροφή” δεν χαμογελώ, δεν συνεχίζω. Ναι ξέρω, αυτός ο ρεαλισμός θα με φάει …

Από τους φίλους μου, αυτούς τους δ ... Διαβάστε περισσότερα »

Η ζωή είναι ένα σταυροδρόμι, μέχρι να διαλέξεις την κατεύθυνση που θες να χαράξεις την πορεία σου. Αφού το κάνεις, προχωράς με την ελπίδα να διάλεξες σωστά και συνεχίζεις γιατί ο δρόμος πίσω καίγεται και σε αναγκάζεις να συνεχίζεις μπροστά. Μόνο μπροστά. Αυτό είναι η ζωή. Τα μονοπάτια που διαλέξαμε.

Έρχεται όμως η στιγμή που κοιτάς στον καθρέφτη και το είδωλο σου, σού φαίνεται άγνωστο. Και σκέφτεσαι "γιατί ένας ξένος σφετερίζεται το είδωλο μου;”. Είναι στα αλήθεια ένας ξένος ή είναι απλά οι επιλογές που λανθασμένα έκανες; Για να απαντήσεις σκέψου πρώτα το τότε. Τότε που επέλεγες με ποια λογική το έκανες; Τι ήσουν διατεθειμένος να χάσεις; Το έχασες; Ή τελικά το τίμημα ήταν άλλο;

Η Ayn Rand είχε πει : "Κάθε άνθρωπος χτίζει τον κόσμο σύμφωνα με τη δική του εικόνα. Έχει τη δυνατότητα να διαλέξει, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα να αποφύγει να διαλέξει”. Σκέψου μπορείς να επιλέξεις τι χρώμα ρούχα θα βάλεις σήμερα, τι θα φας, πότε θα φύγεις, που θα πας. Μα πρέπει να το κάνεις. Ακόμα και ποιον θα αγαπήσεις εσύ θα το διαλέξεις. Αυτή είναι η μαγεία των επιλογών.

Να αγαπήσεις. Σωστά! Μα πες μου πως θα διαλέξεις; Κι αν το κάνεις πώς είσαι σίγουρος πως διάλεξες σωστά; Κι αν δεν διάλεξες μετά τι; Αυτή είναι η παγίδα. Για κάθε επιλογή υπάρχει κι ένα κόστος το θέμα είναι ότι είναι άγνωστο όσο κι αν το θεωρε ... Διαβάστε περισσότερα »

Δεν μπορώ να μην χαμογελώ όταν είσαι δίπλα μου και με κοιτάς. Κι έχει πλάκα, αυτό το χαμογελάκι που δηλώνει αμηχανία από χιλιόμετρα. Μ’ αρέσει, ναι δεν ξέρεις πόσο μου αρέσει που βλέπω ότι κι εσύ χαμογελάς εκείνη την στιγμή. Χαμογέλα μου! Αυτή η θέρμη που εκπέμπει το χαμόγελο σου είναι ότι χρειάζομαι για να ζεσταθώ με αυτή την παγωνιά. Χαμόγελα μου για να ελπίζω.

Κι όταν τα μάτια μας κοιτιούνται με αγωνία, ελπίζοντας να βρουν κάποια αλήθεια που να τα κάνει να θέλουν να ζήσουν μέσα σε ένα βλέμμα αθώο, τρυφερό δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω την στιγμή. Απλά ξαπλώνω πίσω και την απολαμβάνω. Ξέρεις γιατί μου αρέσει να σε κοιτώ; Έψαχνα, έψαχνα, έψαχνα κι όλα τα βλέμματα ήταν κενά. Ενώ στα μάτια σου, στα όμορφα μάτια σου, κάνω ταξίδια που θα ζήλευαν και οι πιο πολυταξιδεμένοι εξερευνητές. Και τις λατρεύω να ξέρεις τις γειτονιές σου. Θα μπορούσα να μείνω για πάντα εκεί.

Να σου πω κάτι; Μα μην θυμώσεις. Όταν μιλάμε και γελάμε και νιώθω το χέρι σου να ψάχνει το δικό μου, δεν ξέρω από την μία θέλω να γελάσω γιατί βλέπω πως τσατίζεσαι που το τραβάω σιγά σιγά και το ψάχνεις από την άλλη φοβάμαι να σου εξομολογηθώ πως δεν το κάνω μόνο γιατί λατρεύω τις εκφράσεις σου όταν εκνευρίζεσ ... Διαβάστε περισσότερα »

Που είσαι έμπνευση μου; Που κρύβεσαι;

Έχεις μπερδευτεί στις ίνες του είναι μου;

Ή μήπως σε έχουν τυλίξει σαν κορδέλες τα συναισθήματα;

Τι φοβάσαι καλή μου; Πες μου!

Θες να σε προστατεύσω; Ζήτα το!

Μα μην εξαφανίζεσαι, νιώθω περίεργα χωρίς εσένα.

Είσαι κομμάτι μου κι όταν δεν σε βρίσκω νιώθω γυμνή.

Είσαι τα ρούχα μου, το μακιγιάζ μου, είσαι οι λέξεις μου, είσαι εγώ.

Και δεν μ’ αρέσει να με χάνω!!

Θέλω να ξέρω τι σκέφτομαι, θέλω να λέω τι σκέφτομαι.

Είμαι ηφαίστειο και σε χρειάζομαι για να ξεσπάω σιγά σιγά αλλιώς θα εκραγώ και αυτό δεν θα κάνει καλό σε κανέναν.

Που είσαι έμπνευση μου βγες έξω, χαμογέλα μου.

Σε έχω ανάγκη και το ξέρεις.

Προσπαθώ να σου το πω απλά πως "σε χρειάζομαι” μα…

… οι λέξεις έχουν κολλήσει στους δρόμους του μυαλού και δεν ανάβει πράσινο για να προχωρήσουν.

Έχω ραντεβού με ένα χαρτί και ένα στυλό.

Να σε περιμένουμε; Θα έρθεις;

Σκέψου και αποφάσισε.

Μα εγώ θα περιμένω… μην με στήσε ... Διαβάστε περισσότερα »

Κρύο πολύ απόψε! Κι ο καιρός θυμωμένος. Έβλεπα τον Ουρανό να ξεσπά ανάμεσα σε αστραπές και βροντές και ανατρίχιαζα. Οι σταγόνες ακουμπούσαν το έδαφος στοργικά λες και βρήκαν την λύτρωση τους. Έβλεπα τα υδάτινα χεράκια τους να ξεμακραίνουν και να ψάχνουν καταφύγιο στο υγρό τσιμέντο.

Είχα πλαγιάσει το κεφάλι μου στο τζάμι και ένιωθα πως αντανακλά τον ψυχισμό μου. Έβλεπα τα πάντα να περνούν από μπροστά μου και αισθανόμουν θεατής σε σκηνές γνώριμες, οικείες.

-” Όχι πάλι γαμώτο”αναλογίστηκα  δεν άντεχα να περπατήσω σε αυτούς τους άδειους, βρώμικους δρόμους του μυαλού.

Άνοιξα τον υπολογιστή και προσπάθησα να βγάλω το μυαλό μου από αυτή την ιδέα. Ήθελα να με απασχολήσω με κάτι χαζό. Να ξεχαστώ! Σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο την κολλητή μου αλλά δεν ήξερα και τι να της πω. "Άλλη μια φορά σε έχω ανάγκη;” ντρεπόμουν….

Ξέρεις τι με χάλαγε ; Η σκέψη πως εσύ είσαι εκεί κι εγώ είμαι εδώ και δεν σε έχω ενώ το θέλεις και το θέλω. Ειρωνεία. Ναι το ξέρω. Βρίσκεις όσα ζητάς σε μια απόσταση που δεν ζήτησες ποτέ. Γαμώτο.

"Γαμώτο” έγραφα πάνω στο τζάμι και το πίεζα για να καταλάβει κι αυτό το θυμό μου. Ήθελα να σου πω πολλά αλλά φοβόμουν ότι δεν έπρεπε αυτή την φορά να τα πω.

Νιώθω πως πρέπει να δώσω στον εαυτό μου μια ευκαιρία ... Διαβάστε περισσότερα »

Όχι δεν είναι ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. Έτσι όπως το βλέπω εγώ μια χαρά καταλαβαίνει τα πάντα. Απλά τον βολεύει να παριστάνει το αντίθετο. Γιατί όταν καταλαβαίνεις πρέπει να πάρεις αποφάσεις και όταν τις πάρεις, πρέπει να τις κάνεις πράξεις. Κι οι αποφάσεις είναι δύσκολες και πάντα σου δίνουν κάτι εννοώντας πως έχασες κάτι άλλο. Κι οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να κατευνάσουν τον εγωισμό τους και να αρκεστούν σε κάτι. Τα θέλουν όλα. Γι αυτό λοιπόν κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, για να ζουν την αυταπάτη πως τα έχουν όλα.

Το θέμα είναι πόσο ψυχασθενικό, πόσο άρρωστο είναι να βρίσκεσαι ένα βήμα πριν γκρεμό και να παριστάνεις πως δεν αντιλαμβάνεσαι την κατάσταση. Μα δεν το νιώθεις; Δεν νιώθεις το σώμα σου που φλερτάρει το άγνωστο του κενού; Δεν βλέπεις το σκοτάδι αυτού του απύθμενου βάθους που απλώνει τα χέρια του για να σε τραβήξει στην κόλαση του; Δεν μπορεί. Όχι ακόμα και τώρα. Δεν μπορεί ακόμα να μην βλέπεις, να μην νιώθεις, να μην καταλαβαίνεις. Δεν μπορεί.

Δεν καταλαβαίνεις; Αυτό μου λες; Ε πέσε! Πέσε, ναι σοβαρά, πέσε. Μόνο έτσι μου φαίνεται θα καταλάβεις. Όταν θα νιώθεις πως πέφτεις και δεν έχεις άλλη επιλογή, θα σκέφτεσαι αυτή την μία επιλογή που καθόταν υπομονετικά μπροστά σου περιμένοντας σιωπηλά, να την διαλέξεις εσύ για να νιώσει σημαντική και την αγνόησες. Σκληρό πράγμα η εκδίκησ ... Διαβάστε περισσότερα »

ιαβάζοντας ενα βιβλίο χάνεσαι μάσα στις λέξεις

 μέσα στις εικόνες και στις ένοιες,

μερικές φορες νομίζεις πως διαβαζεις

δικές σου σκεψεις,

που τις εγραψε στο χαρτι καποιος για σένα!

Αυτο συναίβει διαβάζοντας το βιβλίο 

« Η τέχνη της ευτυχίας» (Σ.Χαν και Ρ.Ρις)!!!

 

" H αγάπη : Εάν δεν αγαπάμε πραγματικά

αυτό που πάμε να κάνουμε

και εάν δεν διοχετεύσουμε

αυτή την αγάπη μας στις πράξεις μας ,

τότε σίγουρα το αποτέλεσμα δεν μπορεί

να είναι εμπνευσμένο!

Η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη της δημιουργίας ,

της επιτυχίας και της ευτυχίας

και είναι το πιο σίγουρο

μέσο για να μας οδηγήσει στην πνευματικότητα.

Αγάπη για όλα όσα επιθυμούμε λοιπόν... 

" Η πίστη στον εαυτό μας :

Πρέπει πρώτα να έχουμε

αγαπήσει τον ίδιο μας τον εαυτό και να έχουμε

πιστέψει στις δυνατότητες του.

Κανένας δεν έχει μεγαλουργήσει πιστεύοντας

ότι θα αποτύχει!

H πίστη στον εαυτό μας και στις απεριόριστες

δυνατότητες μας μπορεί να κάνει θαύματα.

 

Πρέπει να υπενθυμίζουμε συνεχώς

στον εαυτό μας ότι εάν το θελήσουμε μπορούμε

 να κάνουμε ... Διαβάστε περισσότερα »

"Ανέτειλε” , το μεγαλόπρεπο φεγγάρι. Πανσέληνος απόψε. Τι να σκέφτεται το Φεγγάρι όταν μας κοιτά από κει ψηλά άραγε;

Η μαμά μου πάντα μού έλεγε "κοιτώντας το Φεγγάρι βλέπω μια στρογγυλοπρόσωπη κοπέλα που είναι εκεί κρατώντας ένα φανάρι για να μας φωτίζει το δρόμο όταν το σκοτάδι επιβάλλει τον εαυτό του στον κόσμο”. Ίσως και έτσι να είναι. Για μένα το Φεγγάρι είναι ένας επιβλητικός βασιλιάς που κάθεται στον θρόνο του , στο κάστρο της Νύχτας.

Το κοιτάζω κι όσο το κοιτάζω μαγεύομαι όλο και πιο πολύ. Μοιάζει σαν φωτογραφία ψεύτικη , που την έκοψες από το αγαπημένο σου παραμύθι και την κόλλησες με κόλλα στον Ουρανό.Κάθομαι στο μπαλκόνι μου με το laptop αγκαλιά και σκέφτομαι πόσο διαφορετική είναι αυτή η πανσέληνος για μένα. Άλλαξα! Την τελευταία φορά δεν ένιωθα έτσι το θυμάμαι καλά. Θυμάσαι Φεγγάρι μου; Σου έλεγα : "Εσύ είσαι ολοκληρωμένο και βγήκες εκεί ψηλά για να σε καμαρώσουμε. Ζηλεύω!Θέλω κι εγώ να νιώσω έτσι …πλήρης!". Μα τώρα δεν ζηλεύω πια. Σε καμαρώνω κι εγώ.

Απόψε νιώθω πως για πρώτη φορά μιλάς εσύ σε μένα. Σε κοιτάζω κι είναι σαν να μου απλώνεις το χέρι για να ανέβω, να δω κι εγώ τα πάντα από την αγκαλιά σου, να νιώσω πως είναι να είσαι εκεί…εκεί που κανείς δεν σε φτάνει, μόνο ο ... Διαβάστε περισσότερα »

Αν φοβάσαι , ονειρέψου!Αν αντέχεις αγάπησε…

Και ψάξε να με βρεις εκεί που φοβάσαι πως περιμένω για να σε αγαπήσω. Ψάξε με στις πιο κρυφές σου επιθυμίες , στα πιο τρελά σου όνειρα. Κι όταν με ανακαλύψεις , να κάθομαι εκεί σαν κλέφτης μες την νύχτα , μην μου θυμώσεις , κράτα με κοντά στην καρδιά σου…

Κι άσε με να βρω το καταφύγιο μου , στα όνειρα σου , στην ζωή , στον Έρωτα σου!

Την είδα που σε κοίταζε. Σε πλησίασε και σου έδωσε το χέρι. Ανταπέδωσες και τα χέρια σας ήταν πλέον ένα. Δεν μίλησα, τι να έλεγα άλλωστε;  Τα πάντα εξαρτιόταν από σένα. Δεν της απάντησες σε τίποτα, ούτε στα λόγια ούτε στα βλέμματα απλά χαμογέλασες, τράβηξες το χέρι σου, γύρισες την πλάτη και έφυγες. Με είχες δει! Μου το χεις πει και δεν σε πίστεψα ” πάντα θα σε βλέπω να το ξέρεις, ακόμα και στο σκοτάδι θα σε βρίσκω”.

Ήρθες και έκατσες δίπλα μου, σε εκείνο το ξεθωριασμένο παγκάκι με τα γκράφιτι. Σου φάνηκε περίεργο που δεν είχα αντιδράσει και το έδειξες, με ρώτησες το γιατί!

-”Δεν είσαι τρόπαιο για μένα για να σε διεκδικώ, μπορείς να φύγεις αν δεν είσαι ευτυχισμένος, δεν θα σε σταματήσω απλά αν είσαι δίπλα μου ξέρω πως μπορώ να νιώθω ευτυχισμένη. Κατάλαβες τι προσπαθώ να σου πω; Αυτό το αυθόρμητο μου δίνει ευτυχία. Δεν αρκεί να θέλω πρέπει και να θες και να μπορείς αλλιώς δεν … ".

Αυτό σου είπα. Ψύχραιμα, κοφτά. Και εννοούσα κάθε λέξη που ψιθύρισαν τα χείλη μου.

Με κοίταξες με ένα τρυφερό βλέμμα που μαρτυρούσε "ευχαριστώ” αλλά εγώ δεν καταλάβαινα γιατί με ευχαριστούσες. Το κατάλαβες και τότε έλυσες το αίνιγμα.

-”Στα αλήθεια σε ευχαριστώ, δεν θα σου πω κάτι άλλο!Σε ευχαριστώ που δεν με αντιμετωπίζεις ως κτήμα σου. Είναι σπάνιο, σε ευχαρισ ... Διαβάστε περισσότερα »

Κρύο πολύ έξω και άστραφτε. Φοβόμουν στο αμάξι, νόμιζα πως η βροχή θα διαπεράσει το σίδερο. Μπουμπούνιζε και εγώ έκλεινα τα μάτια αλλά δεν το παραδεχόμουν πως φοβάμαι. Γέλαγες πνιχτά με μια ικανοποίηση στα μάτια, λες και σου επαλήθευα πως έχω και εγώ τρωτά σημεία.

Φτάσαμε σπίτι. Άναψες το τζάκι και έκατσα εκεί στην πολυθρόνα του καναπέ σε μια ασφαλή απόσταση από το παράθυρο. Δεν μιλούσες πολύ αλλά φαντάστηκα πως ήσουν απλά κουρασμένος. Ήρθες και με πήρες από το χέρι να κάτσουμε στον διπλό καναπέ. Με έβαλες να κάτσω και έφερες το λάπτοπ. Ήξερες πως εμένα μου αρέσει να βλέπω τις ταινίες στο λάπτοπ. Νάτσος, η αγαπημένη μου σοκολάτα στο τραπεζάκι του σαλονιού κι όλα έτοιμα για την προβολή.

- " Αντέχεις να δούμε ένα θρίλερ” με ρώτησες.

- "Εδώ αντέχω να ζω” σου απάντησα.

Δεν το σχολίασες. Τι να μου πεις κιόλας, ξέρεις πόσο πεισματάρα είμαι. Με πήρες αγκαλιά και ξεκινήσαμε να βλέπουμε. Κάπου ανάμεσα στα ζόμπι, τα κομμένα χέρια και τα πτώματα ήρθε μια ωραιότατη διακοπή ρεύματος. Θα σοκαρίστηκε και το ρεύμα με αυτά που βλέπαμε γιατί τους λογαριασμούς τους είχες πληρώσει δεν κινδυνεύαμε.

-” Σκοτάδι, βροχ ... Διαβάστε περισσότερα »

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ακούς

δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ακούς

το χαμένο μου αίμα και το μυτερό , μ’ακούς

μαχαίρι

σαν κριάρι που τρέχει μες τους ουρανούς

και των άστρων τους κλώνους τσακιζει, μ’ακους

είμαι εγώ , μ’ακούς

σ’αγαπώ , μ’ακούς

σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ

το λευκό νυφικό της Οφηλιας , μ’ακούς

που μ’αφήνεις , που πας και ποιος , μ’ακους

σου κρατεί το χέρι πάνω απ’τους κατακλυσμούς

οι πελώριες λιανές και των ηφαιστείων οι λαβές

θα’ρθει μέρα , μ’ακους

να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι

λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα , μ’ακους

να γυαλίσει επάνω τους η απονιά , μ’ακους

των ανθρώπων

και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

στα νερά ένα-ένα, μ’ακους

τα πικρά μου βότσαλα μετρώ , μ’ακους

Θα ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομα σου , αγάπη , μ’ όλη μου την δύναμη.

Να τ’ακούσουν οι χτίστες στις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο.

Να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και να ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα.

Να τα ακούσει η άνοιξη και να ‘ρχεται πιο γρήγορα.

Να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι.

Να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές , τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες.

Να το ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούν με όλες τις καμπάνες τους.

Να το κουβεντιάζουν τα βράδια οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.

Να το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο.

Καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει…

Να τ’ ακούσει ο χρόνος και να μην σ’ αγγίξει , αγάπη μου , ποτέ.

Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω,

μα απ’ το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω

κι απ’ το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,

περνώ απ’ το παγερό στο πυρωμένο.

Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,

σε μισώ μα γι’ αγάπη σου προσπέφτω,

κι είν’ της αθώας αγάπης μου το μέτρο

σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.

Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος

την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,

ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.

Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω

και πεθαίνω απ’ αγάπη αφού σε θέλω,

σε θέλω, αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος.

Κοριτσάκι μου,

θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων

να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω ένα περιβολάκι

ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη

πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας

να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω

ένα σταυρουλάκι αυγινό φως

δυο αχτίνες σταυρωτές από τους στίχους μου

να σου ξορκίζουν το κακό

να σου φωτάνε μη σκοντάψεις

Kι έζησα πάντα με τον εαυτό μου σαν δυο ακροβάτες που

μισούνται θανάσιμα

που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν κι ετοιμάζει το

θάνατο ο ένας του άλλου,

μα όταν έρθει η ώρα κι ανάψουν τα φώτα και το θέατρο

ξεχειλίσει απ’ την πελώρια αναμονή

ορθοί κι οι δυο πάνω στο απέραντο, μοιραίο σκοινί

νά, που βρίσκονται κιόλας πάνω απ’ το μίσος και τον κίνδυνο

και το θαυμασμό

και τον χρόνο ― αδερφωμένοι ξαφνικά

μες στην παμμέγιστη αρετή της Tέχνης.

Που είσαι αγαπημένη; Μήπως σ’ εκείνο το μικρό  παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε  όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;

Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου ο βωμός της αρετής στήθηκε προς τιμή σου και που σ’ αυτόν προσφέρεις θυσία την ψυχή και την καρδιά μου;

Ή ανάμεσα στα βιβλία, γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;

Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι; Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι, λιμάνι των ονείρων σου;

Είσαι στις καλύβες των φτωχών, παρηγορώντας τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου; Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού. Είσαι δυνατότερη απ’ τους αιώνες.

Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου; Και πλανούνταν γύρω μας οι Άγγελοι του Έρωτα δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής;

Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε μ’ ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι

σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς;

Θυμάσαι την ώρα που σ’ αποχαιρέτησα και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου; Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση χειλιών ερωτευμένων φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ’ τη γλ ... Διαβάστε περισσότερα »

Ήμουνα μόνη μες στη ζωή μου κι όταν σε βρήκα όλα άνθισαν.

Στεγνό χωράφι το κορμί μου χίλια ρυάκια το πότισαν.

Έλα και πάλι μέσα στο κρύο έλα σαν φως να με ζεστάνεις.

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σαν το λουλούδι ανοίγω μέσα στα πέταλα σε τυλίγω

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ κι όλη η γη γιορτάζει γιατί η αγάπη μας μέλι στάζει

Σ’ αγαπώ… Ω, έλα! Έλα!

Σαν μελωδία απ’ την Ινδία θέλω να μπω μέσα στη καρδιά σου.

Να σε βαφτίσω στην μαγεία και να μεθύσω απ’ τα φιλιά σου.

Είσαι ο ήλιος, είσαι το φεγγάρι κι εγώ θα γίνω ιέρεια σου.

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σαν το λουλούδι ανοίγω μέσα στα πέταλα σε τυλίγω

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ κι όλη η γη γιορτάζει γιατί η αγάπη μας μέλι στάζει

Σ’ αγαπώ… Ω, έλα! Έλα!

Κάθε γυναίκα θέλει έναν άντρα να την ποθεί, να την ανασταίνει.

Και κάθε άντρας, μια γυναίκα για τη ζωή να τον μαθαίνει.

Έλα ουρανέ μου να γίνουμε ένα είσαι ο μόνος άντρας για μένα.

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σαν το λουλούδι ανοίγω μέσα στα πέταλα σε τυλίγω

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ κι όλη η γη γιορτάζει γιατί η αγάπη μας μέλι στάζει

Σ’ αγαπώ… Ω, έλα! Έλα!

Κάποια μέρα θα το δεις πως με αδίκησες πολύ.

Κάποια μέρα θα στο πει με μανία η βροχή.

Κάποια μέρα θα καταλάβεις πως δεν χάθηκα , με έχασες.

Κάποια μέρα θα δεις πως πέρασα πιο πολλά από όσα πέρασες.

Κάποια μέρα θα νιώσεις τον πόνο που βίωσα.

Κάποια μέρα θα ακούσεις τα τραγούδια που στοίχειωσα.

Κάποια μέρα θα κλάψεις για τα όνειρα που πέθαναν.

Κάποια μέρα θα δεις πως οι υποσχέσεις την ουσία έχαναν.

Κάποια μέρα θα διαπιστώσεις πως ο έρωτας έσβησε

Κάποια μέρα θα συνειδητοποιήσεις πως η ελπίδα έληξε.

Μα ελπίζω αυτήν την μέρα να μην κλάψεις για όσα έκανες, πλέον δεν έχει αξία.

Έτσι και αλλιώς σε μένα ποτέ δεν θα δώσεις σημασία.

"Μαζί μου δεν υπάρχει λογική” αυτό είπες να το θυμάσαι.

Και να θυμάσαι πως κάποια μέρα γι αυτό το παράλογο θα κλαις και θα λυπάσαι.

Όχι δεν θα σε εκδικηθώ! Πες μου, πως θα μπορούσα;

Αν θα το έκανα αυτό δεν θα με συγχωρούσα…

Μα τούτο το παράλογο που εσύ γελάς μαζί του καμιά δεν θα στο δώσ ... Διαβάστε περισσότερα »

Έγιναν τόσα πολλά και είμαι ακόμα εδώ.

Με έχασα για λίγο μα που θα πάει θα με ξαναβρώ.

Ποτέ η ζωή δεν είναι πάντα ευχάριστη έτσι και αλλιώς.

Είναι άστατη και απρόσμενη όπως είναι ο καιρός.

Όσο κυλάει ο χρόνος εγώ θα ξεχνάω.

Και θα το πάρω από την αρχή το κεφάλαιο "αγαπάω”.

Έτσι και αλλιώς δεν το διαβάσαμε ποτέ αυτό το παραμύθι.

Και ίσως καλύτερα…

Εγώ πάντα προσέχω τι λέω και τι κάνω.

Γι αυτό ίσως να άξιζα από την αγάπη σου λιγάκι παραπάνω.

Απόψε θυμήθηκα μία σου φράση και όμως δεν δάκρυσα.

Αμέσως σκέψεις να γράφω, άρχισα.

Δεν θα σου χαρίσω άλλα δάκρυα μου, άλλο την καρδιά μου.

Δεν θα σου επιτρέψω άλλα παιχνίδια Έρωτα μου.

Θέλω να ξαναδώ τον ήλιο ψηλά με έχει κουράσει η συννεφιά.

Θέλω να γελάσω ξανά δυνατά ,να αναρωτιέμαι για σένα κουράστηκα πια.

Τις στιγμές που για σένα κάθε μέρα χάνω κανείς δεν θα μου τις δώσει πίσω.

Μα από όλα αυτά που μου έμαθες ξέρω πλέον σε τι να ελπίζω. ... Διαβάστε περισσότερα »

Εκείνη την νύχτα ορκίστηκα να φύγω μακριά και να με σώσω.

Ορκίστηκα ελπίδα στην ζωή μου να δώσω.

Είπα πως θα με αγαπήσω όσο δεν πάει.

Είπα πως δεν θα νοιαστώ για το "αν με αγαπάει”.

Εκείνη την νύχτα είπα πως τέλειωσες εσύ με μένα.

Εκείνη την νύχτα σταμάτησα επίσημα να ζω ένα ψέμα.

Φοβήθηκα , μα έφυγα όσο κι αν με πονούσε

πιστεύω πως μέχρι κι ο Θεός με μένα απορούσε.

Περπάτησα δεν άντεχα κλεισμένη μέσα στο σπίτι, με έπνιγαν οι τοίχοι.

Οι δρόμοι άδειοι μα δεν φοβόμουν ,μονάχα εμένα σκεφτόμουν.

Προσπαθούσα να βρω κάτι να πιαστώ, δεν ήθελα να χαθώ.

Άρχισε να βρέχει , έψαχνα κάπου να κρυφτώ.

Κάθισα κάτω από μια στάση βλέποντας την βροχή να χτυπάει με μανία τον δρόμο

και εγώ προσπαθούσα να σταματήσω τον πόνο.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκα , δεν ήξερα που πάω και δεν με ένοιαζε

σαν  να ζω έναν εφιάλτη έμοιαζε.

Πέρασε ο καιρός ακόμα με πονάει λίγο μα ξέρω πως θα φύγει

κάθε φορά που έρχεται η σκ ... Διαβάστε περισσότερα »

Μια φορά κι έναν καιρό στην χωρά του Παραμυθιού εκεί που όλα τα όνειρα και οι επιθυμίες πραγματοποιούνται ζούσε μία γλυκιά κοπέλα…

Η κοπέλα αυτή λεγόταν Ηλιαχτίδα γιατί όταν γεννήθηκε ο ήλιος έλαμπε τόσο πολύ όσο και τα πρόσωπα των γονιών της όταν την απέκτησαν. Ήταν πολλοί ερωτευμένοι και το κοριτσάκι αυτό ήταν ότι χρειάζονταν για να νιώσουν ολοκληρωμένοι. Η Ηλιαχτίδα ήταν κοπέλα χαρισματική και ιδιαίτερη ,δεν ήταν η ομορφιά της που την ξεχώριζε αλλά ο χαρακτήρας της, ο τρόπος σκέψης της , ήταν αυτή και δεν έμοιαζε με άλλη…

Όλο το χωριό την αγαπούσε πολύ, ήταν πάντα πρόθυμη και ευγενική .Μια μέρα που η μικρή Ηλιαχτίδα γυρνούσε από το σχολείο σκέπτονταν μια ιστορία που τους είπε η δασκάλα. Η ιστορία μιλούσε για μια κοπέλα που είχε βρει την αλήθεια των νεράιδων, και την λάτρεψε με όλη της την καρδιά και την έζησε και σκέπτονταν τι τους είπε η δασκάλα για το μήνυμα αυτής της ιστορίας . «Τα όνειρα είναι σαν τα θαύματα, θα γίνουν πραγματικότητα μόνο αν πιστέψεις σε αυτά». Η Ηλιαχτίδα ήταν προβληματισμένη, μα πως ήταν δυνατό να υπάρχουν νεράιδες ,και αν υπάρχουν γιατί δεν εμφανίζονται και άλλα πολλά τυραννούσαν το μυαλουδάκι της. Δεν μπορούσε να βρει απαντήσεις και έτσι αποφάσισε να ρωτήσει την δασκάλα της. Την άλλη μέρα λοιπόν η Ηλιαχτίδα ξεκίνησε με ενθουσιασμό για το σχολείο της.

Πήγε στην δασκάλα τη ... Διαβάστε περισσότερα »

Ήταν ένα όμορφο αλλά συννεφιασμένο πρωινό Κυριακής. Εκείνη ξύπνησε, έπλυνε τα δόντια της , φόρεσε την φόρμα της , πήρε χυμό, νερό, κλειδιά , τα έβαλε στην τσάντα της και έφυγε. Δεν πήρε το ασανσέρ , έβαζε τα ακουστικά του κινητού για να ακούει μουσική και άρχισε να κατεβαίνει από τις σκάλες. Άνοιξε την πόρτα της πολυκατοικίας και άρχισε να τρέχει. Έφτασε στον Άγιο Κόσμα , εκεί πήγαινε κάθε Κυριακή για να τρέξει, να χαλαρώσει, να σκεφτεί. Ήταν περίεργη η φάση της ζωής της στην οποία ήταν αυτή την στιγμή και ξέσπαγε έτσι…

Είχε περάσει πολλά, οι γονείς ένα βήμα πριν χωρίσουν, εκείνη χωρισμένη εδώ και κάποιους μήνες, είχε κλειστεί στον εαυτό της, είχε ξεχάσει να ζει. Ένα πρωί όμως άκουσε ένα τραγούδι που μιλούσε για αγάπη, άνοιξε το άλμπουμ με τις φωτογραφίες τις και είδε πόσα είχε πετύχει όσο ήταν ακόμα παιδί και κατάλαβε πόσο άξιζε, κατάλαβε πόσα μπορούσε να κάνει. Θυμήθηκε πως ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, θυμήθηκε πως ήθελε κάποια μέρα το όνομα της να το γράψει η ιστορία, θυμήθηκε πόσο την αγαπούσε, δάκρυσε γιατί είχε παραμελήσει τον εαυτό της, πρόδωσε τα όνειρα της άδικα, αλλά χαμογέλασε γιατί εκείνη την στιγμή γυρνούσε την σελίδα στο άλμπουμ της ζωής της.

Της άρεσε η συννεφιά, την ενέπνεε, άρχισε να τρέχει, και να χορεύει τρέχοντας στο ρυθμό της μουσικής που άκουγε. Έτρεχε μόνη, ήθελε να είναι μόνη , να διδαχθεί από την μοναξιά της , ... Διαβάστε περισσότερα »

Το σκοτάδι δεν μπορεί να καταπολεμήσει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να καταπολεμήσει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό.

Αν θέλεις να σ’ αγαπούν να είσαι αξιαγάπητος.

Η αγάπη είναι σαν τον υδράργυρο στο χέρι. Άσε τα δάχτυλα ανοιχτά και θα μείνει. Σφίξε τη γροθιά και θα ξεγλιστρήσει απότομα.

 

Σ’ αγαπώ, αγαπώ εσένα και όχι άλλη, με μια αγάπη που δε θα πεθάνει. Ώσπου να γεράσει ο ήλιος, και τ’ αστέρια να παγώσουν, και τα φύλλα απ’ το Βιβλίο της Κρίσης ξεδιπλώσουν.

Μάζεψε τα λουλούδια της ζωής σου όσο είναι ακόμα καιρός.

Η αγάπη που δεν έγινε πραγματικότητα, εκείνη που παρέμεινε όνειρο, αυτή μπορεί να είναι η πιο μακρόβια.

Ότάν είναι κανείς ερωτευμένος εμφανίζετε όπως θα έπρεπε να είναι πάντοτε.

Χωρίς σεβασμό η αγάπη δεν μπορεί να πάει μακριά.

Η αγάπη μπορεί να μεταμορφώσει την καλύβα σε χρυσό παλάτι.

Ο έρωτας δεν διαλέγει το χορτάρι πάνω στο οποίο πέφτει.

Ο έρωτας δεν βλέπει με τα μάτια αλλά με την καρδιά.

Η αγάπη είναι το μοναδικό πράγμα που όσο απλόχερα το σκορπάς, τόσο πολλαπλασιάζεται.< ... Διαβάστε περισσότερα »