Όχι δεν είναι ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. Έτσι όπως το βλέπω εγώ μια χαρά καταλαβαίνει τα πάντα. Απλά τον βολεύει να παριστάνει το αντίθετο. Γιατί όταν καταλαβαίνεις πρέπει να πάρεις αποφάσεις και όταν τις πάρεις, πρέπει να τις κάνεις πράξεις. Κι οι αποφάσεις είναι δύσκολες και πάντα σου δίνουν κάτι εννοώντας πως έχασες κάτι άλλο. Κι οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να κατευνάσουν τον εγωισμό τους και να αρκεστούν σε κάτι. Τα θέλουν όλα. Γι αυτό λοιπόν κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, για να ζουν την αυταπάτη πως τα έχουν όλα.

Το θέμα είναι πόσο ψυχασθενικό, πόσο άρρωστο είναι να βρίσκεσαι ένα βήμα πριν γκρεμό και να παριστάνεις πως δεν αντιλαμβάνεσαι την κατάσταση. Μα δεν το νιώθεις; Δεν νιώθεις το σώμα σου που φλερτάρει το άγνωστο του κενού; Δεν βλέπεις το σκοτάδι αυτού του απύθμενου βάθους που απλώνει τα χέρια του για να σε τραβήξει στην κόλαση του; Δεν μπορεί. Όχι ακόμα και τώρα. Δεν μπορεί ακόμα να μην βλέπεις, να μην νιώθεις, να μην καταλαβαίνεις. Δεν μπορεί.

Δεν καταλαβαίνεις; Αυτό μου λες; Ε πέσε! Πέσε, ναι σοβαρά, πέσε. Μόνο έτσι μου φαίνεται θα καταλάβεις. Όταν θα νιώθεις πως πέφτεις και δεν έχεις άλλη επιλογή, θα σκέφτεσαι αυτή την μία επιλογή που καθόταν υπομονετικά μπροστά σου περιμένοντας σιωπηλά, να την διαλέξεις εσύ για να νιώσει σημαντική και την αγνόησες. Σκληρό πράγμα η εκδίκηση αλλά δεν φταίει η επιλογή, εσύ την παράτησες πρώτος. Τώρα σε λίγο θα πέσεις. Θα ακουμπήσεις το έδαφος απότομα, άτσαλα και θα νιώθεις το σώμα σου να σπάει. Καλή προσγείωση. Όχι δεν είμαι σκληρή πάντα σου έλεγα την αλήθεια. Εσύ δεν καταλάβαινες. Τώρα λοιπόν θα νιώσεις τα μέρη του σώματος σου να ραγίζουν. Αυτό λογικά είναι η εκδίκηση της πραγματικότητας. Τι να σου κάνω; Δεν μπορώ να βοηθήσω. Όταν ράγιζε η ουσία της εσύ γέλαγες, τώρα θέλει κι αυτή να διασκεδάσει. Τι να της πω, έχει τα δίκια της.

Φίλε μου, όλα στην ζωή ένα πάρε δώσε είναι. "Δούναι και λαβείν” να στο πω και πιο απλά. Εσύ θες να πάρεις, να ξαναπάρεις και να πάρεις ξανά. Στο μεταξύ τι έδωσες; Τι; Μην μου κάνεις λίστα, μην απαριθμήσεις, πες μου ένα μόνο. Άστο μην προσπαθείς δεν έδωσες τίποτα παρά μόνο βήμα στην αποτυχία να μιλήσει και να πει όλα αυτά που σε κοίμισαν και σε έκαναν φερέφωνο και υποχείριο της.

Και λες εμένα αιθεροβάμων; Κι η δική σου λογική που σε οδήγησε φίλε μου; Σε ένα θανάσιμο πήδημα ("από τον γκρεμό”). Ενώ εγώ πετώ με βλέπεις; Γιατί κατάλαβα νωρίς, έκλαψα νωρίς και αυτά τα δάκρυα τα έκανα ασπίδα. Τα έκανα μαγικό χαλί για να πετώ. Προσπάθησα να σε σώσω θυμάσαι; Μα εσύ δεν είχες χρόνο και θέληση να καταλάβεις. Προσπαθούσες να μην τα χάσεις όλα. Μα για να χάσεις κάτι μάθε πως πρέπει να το κατέχεις πρώτα. Κι εσύ τα "όλα” δεν τα είχες ποτέ.

Προλαβαίνεις να ζήσεις λίγα δευτερόλεπτα ακόμα την αυταπάτη σου, μόλις η φούσκα σπάσει, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου ζήτα τους συγνώμη. Έτσι για να δείξεις πως μετάνιωσες.

Και κάνε μου μια χάρη όταν τακτοποιηθείς στην παραδεισένια σου κόλαση. Εγώ θα συνεχίσω να ζω στα όνειρα που κατηγορούσες πως κάνω. Έλα σε όνειρο μου λοιπόν και πες μου που είναι τα "όλα” που εσύ είχες και ήσουν σε θέση να με κατηγορείς που λυπόμουν που δεν τα είχα και ονειροβατούσα; Τα πήρες μαζί ή δεν χώραγαν; Ή μήπως κατάλαβες πως δεν τα είχες ποτέ τελικά; Τώρα κατάλαβες ή ακόμα;

"Είμαι νεκρός γιατί ακόμα θες να υποφέρω; Την πάτησα και έπεσα, δεν είδα τον γκρεμό”, είπες θλιμμένα ζητώντας κατανόηση.

Την πάτησες φίλε μου έχεις δίκιο. Ορίστε η κατανόηση που ζητάς. Εντάξει; Ηρέμησες;!

Κατάλαβα πολλά από την απάντηση σου. Αυτό που εσύ δεν είχες καταλάβει είναι πως ήσουν "νεκρός” πολύ πριν "πεθάνεις”. Γιατί για να αποκτήσεις τα "Όλα” που τόσο ένθερμα υπερασπίστηκες  είχες υπογράψει εθελοντικά και αβίαστα ένα "συμβόλαιο θανάτου”.

Έτσι είναι! Όταν πουλάς την ψυχή σου στο διάβολο είναι δεδομένο πως κάποια στιγμή θα σε πάρει… ο διάολος! Κατάλαβες;