"Ανέτειλε” , το μεγαλόπρεπο φεγγάρι. Πανσέληνος απόψε. Τι να σκέφτεται το Φεγγάρι όταν μας κοιτά από κει ψηλά άραγε;

Η μαμά μου πάντα μού έλεγε "κοιτώντας το Φεγγάρι βλέπω μια στρογγυλοπρόσωπη κοπέλα που είναι εκεί κρατώντας ένα φανάρι για να μας φωτίζει το δρόμο όταν το σκοτάδι επιβάλλει τον εαυτό του στον κόσμο”. Ίσως και έτσι να είναι. Για μένα το Φεγγάρι είναι ένας επιβλητικός βασιλιάς που κάθεται στον θρόνο του , στο κάστρο της Νύχτας.

Το κοιτάζω κι όσο το κοιτάζω μαγεύομαι όλο και πιο πολύ. Μοιάζει σαν φωτογραφία ψεύτικη , που την έκοψες από το αγαπημένο σου παραμύθι και την κόλλησες με κόλλα στον Ουρανό.Κάθομαι στο μπαλκόνι μου με το laptop αγκαλιά και σκέφτομαι πόσο διαφορετική είναι αυτή η πανσέληνος για μένα. Άλλαξα! Την τελευταία φορά δεν ένιωθα έτσι το θυμάμαι καλά. Θυμάσαι Φεγγάρι μου; Σου έλεγα : "Εσύ είσαι ολοκληρωμένο και βγήκες εκεί ψηλά για να σε καμαρώσουμε. Ζηλεύω!Θέλω κι εγώ να νιώσω έτσι …πλήρης!". Μα τώρα δεν ζηλεύω πια. Σε καμαρώνω κι εγώ.

Απόψε νιώθω πως για πρώτη φορά μιλάς εσύ σε μένα. Σε κοιτάζω κι είναι σαν να μου απλώνεις το χέρι για να ανέβω, να δω κι εγώ τα πάντα από την αγκαλιά σου, να νιώσω πως είναι να είσαι εκεί…εκεί που κανείς δεν σε φτάνει, μόνο ο άνεμος. Είναι σαν να ψιθυρίζεις στον αγέρα μυστικά που θες να μάθω. Κάτω απ την πανσέληνο, στα μονοπάτια της πραγματικότητας, η νύχτα αλλάζει χρώματα και παίρνει αυτά του Έρωτα. Μοιάζει με μάνα που γεννά συναίσθημα , που γεννά ρομαντισμό. Κι εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να το καλωσορίσεις.

Νομίζω πως ξέρω γιατί νιώθω αλλιώς. Σκέφτομαι εσένα. Σκέφτομαι τα μάτια σου , είναι σαν να έκλεψες μικρά κομμάτια από την Πανσέληνο και να τα φόρεσες για να βλέπεις τον κόσμο. Γι αυτό κάθε φορά που σε κοιτάζω νιώθω πως είμαι μαγεμένη. Η λάμψη των ματιών σου με φυλακίζει σε μια επίγεια κόλαση και εσύ είσαι εκεί και με βασανίζεις γλυκά. Με εγκλωβίζεις ευλαβικά σε έναν κύκλο από φωτιά και εγώ δεν θέλω ούτε καν να σβήσει. Θέλω να μείνω εκεί να σε κοιτάζω. Δεν φοβάμαι.

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάω μέσα, θα ξαπλώσω στο κρεβάτι μου και θα ετοιμαστώ. Θα ανέβω στο άρμα του Μορφέα και θα πάμε βόλτα στα σοκάκια των αστεριών. Καληνύχτα Φεγγάρι μου και αν τον δεις θα σου αφήσω ένα λουλούδι να του δώσεις αν όμως εσύ που τον κοιτάς από τόσο ψηλά, βλέπεις πως δεν με σκέφτεται , βάλε το λουλούδι μέσα σε ένα μπουκάλι και άφησε το να χαθεί στην θάλασσα. Φυλάκισε όμως την στιγμή σε ένα χαρτί και ρίξε το στο μπουκάλι και γράψε αυτό που θα σου πω σαν υστερόγραφο ” Αν με βρήκες μάθε πως ήμουν το άνθος ενός Έρωτα αλλά για να μην με σκοτώσουν , δραπέτευσα. Δεν είσαι υποχρεωμένος να με κρατήσεις , αλλά αν το κάνεις αγάπησε με”.

Καληνύχτα Φεγγάρι μου …