Κάποιες μέρες όπως αυτή νιώθω την ανάγκη να ζητήσω μια συγνώμη. Μια συγνώμη από όλους αυτούς που ξοδεύουν λίγο από τον χρόνο τους για να διαβάσουν όσα γράφω.

Ξέρω ότι είμαι δύσκολος άνθρωπος και περίεργος πολύ. Πολλές φορές η λογική των άλλων είναι το δικό μου παράλογο κι αυτό με κομματιάζει και εκείνη την στιγμή που νιώθω τόσο "ξένα” ξέρω πως πήδηξα ξανά αυτή την λεπτή γραμμή μεταξύ της πραγματικότητας και του δικού μου κόσμου. Δεν είναι ότι όλα πια μου πηγαίνουν τόσο στραβά. Όχι! Είναι απλά ότι εγώ αλλιώς τα ονειρεύτηκα. Κι όσο μου χαλάνε το όνειρο και δεν το αφήνουν να γεννηθεί, να μεγαλώσει, να αποδείξει την αξία του, ε εγώ το βλέπω δραματικό το σκηνικό.

Γνωρίζω επίσης ότι οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν το blog τυχαία την ώρα που αναζητούν ένα ρομαντικό κείμενο για την σχέση τους, μια γλυκιά καληνύχτα για τα αδέρφια τους ή μια τρυφερή σκέψη για να κάνουν την μαμά τους να χαμογελάσει. Από αυτούς τους ανθρώπους θέλω να ζητήσω συγνώμη γιατί δεν χρωστούν τίποτα να τους επαληθεύω πως ορισμένες φορές τα πράγματα δεν πάνε καλά. Συγνώμη που εγώ στην "καταστροφή” δεν χαμογελώ, δεν συνεχίζω. Ναι ξέρω, αυτός ο ρεαλισμός θα με φάει …

Από τους φίλους μου, αυτούς τους δύο τρεις που είναι εδώ και τις περισσότερες φορές διαβάζουν τις μελαγχολικές μου σκέψεις χρωστάω μια συγνώμη που δεν τους στέκομαι όσο θα έπρεπε έως και καθόλου. Μια συγνώμη τόσο ειλικρινή όσο και τα συναισθήματα μου για εκείνους. Συγνώμη που αδυνατώ να σταθώ αντάξια των προσδοκιών τους. Ξέρω πως θα θέλατε να διαβάσετε κάτι πιο χαρούμενο από εμένα αλλά … γνωστή για την απαισιοδοξία μου έτσι;

Απ’την ελπίδα που την πληγώνω συχνά, τι άλλο; Μια συγνώμη να ζητήσω! Όμως την σέβομαι ας το αναγνωρίσει … Και ποτέ δεν την πρόδωσα, απλά κάποιες φορές με απογοητεύει και μετά δεν την εμπιστεύομαι. Φταίμε και οι δύο.

Όσο για μένα; Ναι μην το θεωρείτε "ψωνίστικο” που θα μιλήσω και για μένα, τις περισσότερες συγνώμες στον εαυτό μου τις οφείλω. Για όλες τις φορές που στεναχωρήθηκα για πράγματα και ανθρώπους που ούτε καν το άξιζαν, για τις στιγμές που πέρασα κάνοντας τα προβλήματα των άλλων δικά μου και ούτε που το εκτίμησαν και αν κάποιοι το έκαναν δεν το έδειξαν. Για όλους αυτούς που έβαλα στην ζωή μου κι ούτε καν απ’ έξω δεν έπρεπε να περάσω. Μια συγνώμη, τόσο ειλικρινή όση κι η συγνώμη στους άλλους.

Δεν μετανιώνω, γιατί μέσα από αυτά τα λάθη έγινα πιο δυνατή και μετά από κάποια τέτοια λάθη πήρα την απόφαση να φτιάξω αυτό το blog. Για να στεγάσει όλες εκείνες τις σκέψεις που έκρυβε η καρδιά μου και το μυαλό μου. Όχι δεν έκανα λάθος, σωστά το έγραψα η καρδιά μου. Αυτό το ανθρώπινο όργανο που μου κάνει την ζημιά γιατί έχει το προτέρημα να σκέφτεται, μα έχει το θράσος να σκέφτεται τους άλλους.  Το μυαλό μου είναι πιο βρώμικο, πιο εγωιστικό σκέφτεται μόνο εμένα. Μα για κάποιο ηλίθιο λόγο πάντα η καρδιά νικά και μέσα από τις εμπειρίες μού χαρίζει έμπνευση.

Μια συγνώμη λοιπόν από γνωστούς και αγνώστους επισκέπτες αυτού του blog που τους "μαυρίζω” την ψυχή λες κι η ζωή δεν φτάνει, μα όπως λέει και ο υπότιτλος αυτού του προσωπικού ιστολογίου  ”Οι μεγάλες σκέψεις προέρχονται από την καρδιά” ( φράση του Γάλλου γνωμικογράφου Marquis de Vauvenargues) και στην καρδιά δεν έχει πάντα λιακάδα. Κάποιες φορές η συννεφιά κρατάει… κι ίσως χρειαστεί να περιμένεις καιρό για το ουράνιο τόξο. Οπότε συγνώμη για την αναμονή.