Που είσαι αγαπημένη; Μήπως σ’ εκείνο το μικρό  παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε  όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;

Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου ο βωμός της αρετής στήθηκε προς τιμή σου και που σ’ αυτόν προσφέρεις θυσία την ψυχή και την καρδιά μου;

Ή ανάμεσα στα βιβλία, γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;

Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι; Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι, λιμάνι των ονείρων σου;

Είσαι στις καλύβες των φτωχών, παρηγορώντας τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου; Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού. Είσαι δυνατότερη απ’ τους αιώνες.

Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου; Και πλανούνταν γύρω μας οι Άγγελοι του Έρωτα δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής;

Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε μ’ ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι

σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς;

Θυμάσαι την ώρα που σ’ αποχαιρέτησα και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου; Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση χειλιών ερωτευμένων φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ’ τη γλώσσα. Ήταν η εισαγωγή σ’ ένα μακρόσυρτο στεναγμό σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο το χώμα.

Εκείνος ο στεναγμός μ’ οδήγησε στον πνευματικό κόσμο δείχνοντάς μου τη δόξα της ψυχής μου. Κι αιώνια εκεί θα μείνει μέχρι πάλι να ενωθούμε.

Θυμάμαι όταν με φίλαγες και με φίλαγες και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου κι έλεγες: ”Συχνά πρέπει να χωρίζονται τα γήινα σώματα για γήινους σκοπούς και χώρια να ζουν ο κόσμος τ’ αναγκάζει. Μα ο Έρωτας κρατάει στα χέρια του το πνεύμα ενωμένο μέχρι να φτάσει ο θάνατος, να πάρει ενωμένες ψυχές.

Πήγαινε, αγαπημένε. Η Ζωή σε διάλεξε εκπρόσωπό της. Υπάκουσε την, γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει στον πιστό της την κούπα της γλύκας της ζωής. Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά, η αγάπη σου θα ‘ναι η παρηγοριά μου. Κι η θύμησή σου Αιώνιος Γάμος.”

Που είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ; Είσαι ξύπνια μέσα στη σιωπή της νύχτας; Ας σου φέρνει ο καθάριος άνεμος τους χτύπους της καρδιάς μου κι όλη μου την αγάπη.

Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου; Η εικόνα δεν είναι πια σωστή, γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου.

Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μου που καθρέφτιζαν την ομορφιά σου και ξέραναν τα χείλια που γλύκαινες με τα φιλιά σου.

Που είσαι αγαπημένη; Ακούς το κλάμα μου πέρα απ’ τον ωκεανό; Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;

Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου; Υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα για να σου φέρει

την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου; Υπάρχει μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους για να σου φέρει το παράπονό μου;

Που είσαι, όμορφο αστέρι μου; Το σκοτάδι της ζωής μ’ έριξε στην αγκαλιά του. Η θλίψη με νίκησε.  Πάρε το χαμόγελό σου στον ουρανό. Θα ‘ρθει και θα με ζωντανέψει! Ανάσανε την ευωδιά σου στον άνεμο! Θα με στηρίξει!

Που είσαι, αγαπημένη;

Ω, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη!

Και πόσο μικρός εγώ!