Την είδα που σε κοίταζε. Σε πλησίασε και σου έδωσε το χέρι. Ανταπέδωσες και τα χέρια σας ήταν πλέον ένα. Δεν μίλησα, τι να έλεγα άλλωστε; Τα πάντα εξαρτιόταν από σένα. Δεν της απάντησες σε τίποτα, ούτε στα λόγια ούτε στα βλέμματα απλά χαμογέλασες, τράβηξες το χέρι σου, γύρισες την πλάτη και έφυγες. Με είχες δει! Μου το χεις πει και δεν σε πίστεψα ” πάντα θα σε βλέπω να το ξέρεις, ακόμα και στο σκοτάδι θα σε βρίσκω”.
Ήρθες και έκατσες δίπλα μου, σε εκείνο το ξεθωριασμένο παγκάκι με τα γκράφιτι. Σου φάνηκε περίεργο που δεν είχα αντιδράσει και το έδειξες, με ρώτησες το γιατί!
-”Δεν είσαι τρόπαιο για μένα για να σε διεκδικώ, μπορείς να φύγεις αν δεν είσαι ευτυχισμένος, δεν θα σε σταματήσω απλά αν είσαι δίπλα μου ξέρω πως μπορώ να νιώθω ευτυχισμένη. Κατάλαβες τι προσπαθώ να σου πω; Αυτό το αυθόρμητο μου δίνει ευτυχία. Δεν αρκεί να θέλω πρέπει και να θες και να μπορείς αλλιώς δεν … ".
Αυτό σου είπα. Ψύχραιμα, κοφτά. Και εννοούσα κάθε λέξη που ψιθύρισαν τα χείλη μου.
Με κοίταξες με ένα τρυφερό βλέμμα που μαρτυρούσε "ευχαριστώ” αλλά εγώ δεν καταλάβαινα γιατί με ευχαριστούσες. Το κατάλαβες και τότε έλυσες το αίνιγμα.
-”Στα αλήθεια σε ευχαριστώ, δεν θα σου πω κάτι άλλο!Σε ευχαριστώ που δεν με αντιμετωπίζεις ως κτήμα σου. Είναι σπάνιο, σε ευχαριστώ”.
Κατέβασα το κεφάλι μου δεν το περίμενα. Με ξάφνιασες. Κοίταζα το έδαφος λες και περίμενα να γεννήσει μια απάντηση. Μια οποιαδήποτε απάντηση με την ελπίδα πως θα ήταν και η κατάλληλη.
Πέρασαν 5 λεπτά, εγώ κοίταζα κάτω κι εσύ εμένα.
-”Δεν σου ανήκω, δεν μου ανήκεις κι αν στην τελική υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας δεν θα τους υπογράψω. Μα αν μου πεις ποτέ πως είσαι δικός μου, τότε ναι θα πω πως στα αλήθεια "μου ανήκει” ένα κομμάτι από τον Παράδεισο”.
Δεν ξέρω με ποια αίσθηση σου καταφέρνεις να αναλύεις πάντα την ουσία των αντιδράσεων μου, όμως το πέτυχες για ακόμα μια φορά. Το "διάβασες” πάνω μου. Φοβόμουν την αντίδραση σου. Την απάντηση σου.
- "Πες στον εγωισμό σου να μην τρομάζει” μου είπες και μου σήκωσες το κεφάλι για να σε κοιτάξω στα μάτια. "Πες του να μην φοβάται δεν μου ανήκεις, μα πες και στην καρδιά σου ένα ευχαριστώ που πάντα δικιά μου θα είσαι”.
Ο φόβος έφυγε. Σου χαμογέλασα. Μου χαμογέλασες. Αυτά θυμάμαι μόνο. Δυο χαμόγελα να χάνονται μέσα σε ένα φιλί. Που μας ανήκει…
