Περισσότερες φωτογραφίες της διαρδομής

Μεγάλο ορειβατικό ενδιαφέρον έχουν δείξει τον τελευταίο καιρό οι ορειβατικοί σύλλογοι της χώρας μας στο τελευταίο ελάτινο μονοπάτι της Ελληνικής χερσονήσου στο Νότιο Πάρνωνα.

Αυτό συνέδεε από παλαιότερα το παράλιο Κυπαρίσσι με την ορεινή Κρεμαστή που ήταν ανάμεσα στις πέντε μεγαλύτερες πόλεις της Πελοποννήσου. Ένα μονοπάτι αρκετά προσβάσιμο για τους ανθρώπους αφού έπρεπε να καλύψουν 1030μ. υψομετρική διαφορά αλλά και για τα φορτωμένα ζώα που μετέφεραν αρκετά φορτία από τη θάλασσα στο βουνό ή αντίστροφα.

Αρκετά επίσης καλοδιατηρημένο και στην εποχή μας το απολαμβάνουν οι ορειβάτες που το διαβαίνουν.

Από την Κρεμαστή ο χωματόδρομος, έχει ασφαλτοστρωθεί, προς τα Πελετά μέχρι την περιοχή Τούμπαλη όπου στρίβει δεξιά δασικός δρόμος. Στο αδιέξοδο αυτού αρχίζει το μονοπάτι ανάμεσα σε πυκνό ελατόδασος, που ανηφορικά για λίγο οδηγεί σε μικρό οροπέδιο το Ριγκάνθι 1000μ υψόμετρο. Απ' εδώ μπορεί να γίνει και η ανάβαση στο Φουστανελά τη μεγάλη κορφή στο Χιονοβούνι που ξεχωρίζει συχνά γιατί ντύνεται πρώτη στα λευκά εύκολα στη διάρκεια του χειμώνα λες και φορά τη φουστανέλα. Λίγη ανάβαση στα 1030μ. και η συνεχώς κατηφορική πορεία αρχίζει μέχρι τη διασταύρωση που το 33 μονοπάτι συνεχίζει δεξιά νότια προς Χάρακα, Γέρακα Μονεμβασιά κ.λ.π. Συνεχίζοντας προς τα ανατολικά συναντάμε τις Φόρες και τη Λάκα, όπου υπήρχαν από παλιά μαντριά. Αργότερα ανάμεσα από το πυκνό ελατόδασος φτάνουμε σε ένα εντυπωσιακό μπαλκόνι στη θέση της Πέτρας του Κερατά. Απότομη κεκλιμένη πλαγιά καταλήγει στο φαράγγι Χαβόσι, πραγματικό χάος, που καταλήγει στις γραφικές παραλίες του Κυπαρισσιού κοντά στο Λιμανάκι του Αι Νικόλα με κύριο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό τα άσπρα- μαύρα- γκρίζα βότσαλα και τα γαλαζοπράσινα κρυστάλλινα νερά. Από εδώ συνεχώς παρατηρούμε το αχανές του Μυρτώου πελάγους.

Κατεβαίνοντας προς την Αγία Βαρβάρα, μια παραφυάδα στη πλαγιά του βουνού σχηματίζει χαρακτηριστικό όγκο της Παλαιόχωρας που μοιάζει με δίλοβη καμήλα. Στη κορφή της βρίσκονται μικρά ερείπια καλυβιών, που χρησίμευαν στις επιδρομές από τους πειρατές. Εκεί μετά από προδοσία κάποιου γέροντα οι ορδές του Ιμπραήμ τον Σεπτέμβριο του 1826 κατάσφαξαν τους κατοίκους της περιοχής, κυρίως από το Κυπαρίσσι και τα Νιάτα. Αυτοί που σώθηκαν έφυγαν με τα καΐκια τους και εγκαταστάθηκαν στη Νότια Κρήτη δημιουργώντας τη γραφική Παλαιόχωρα.

Η διαδρομή εδώ με πλούσιο γεωλογικό, ασβεστολιθικό ανάγλυφο από γκρεμούς, φαράγγια, σπηλιές φιλοξενεί και πλούσια χλωρίδα από δέντρα και θάμνους. Μεγάλες κουμαριές, χρυσόξυλα, κουτσουπιές, πουρνάρια, σχίνα και κάθε λογής βότανα και λουλούδια, από τα οποία πολλά είναι ενδημικά και σπάνια, όπως η κιτρινοπορτοκαλί τουλίπα φαναράκι ,η ρίγανη scambrum, η υμεττιά κ.λ.π.

Στη συνέχεια πλησιάζουμε το πανέμορφο και ολόλευκο Κυπαρίσσι με τους τρεις οικισμούς Βρύση, Παραλία και Μητρόπολη και τα γύρω κτήματα με κύρια καλλιέργεια την ελιά, αλλά και τη χαρουπιά.

Στη διαδρομή αυτή μας εντυπωσιάζουν :

Η ύπαρξη πολλών στερνών παρόλο που συναντάμε πυκνά ελατόφυτα δάση. Αυτό οφείλεται στο πλούσιο ασβεστολιθικό υπόστρωμα που είναι ευάλωτο στη διαλυσιγενή ιδιότητα του νερού, ώστε να το διαπερνά και να καταλήγει εύκολα στη θάλασσα όπου συναντάμε πολλές γλυφάδες.

Το Χιονοβούνι φιλοξενεί και είναι υπερήφανο γιατί σε αυτό διάλεξε να εγκατασταθεί η μοναδική κίτρινο-πορτοκαλί τουλίπα, ενδημικό του βουνού. Τη λένε και φαναράκι από την όψη που παρουσιάζει σαν φλόγα φαναριού.

Επίσης φιλοξενεί τη ρίγανη (origanum scambrum) που είναι ενδημική της Εύβοιας και της Λακωνίας και τη συναντάμε μόνο στη Δίρφη, στο Καντήλι τον Ταΰγετο και στον Πάρνωνα. Οι μικροί βλαστοί του φυτού συγκλίνουν κι πυκνώνουν ψηλά τα φύλλα τους που έχουν χαρακτηριστικό μοβ χρώμα και ανάμεσα από αυτά ξεπροβάλουν ροζ άνθη, όπως στο αγιόκλημα.

Ένας πανέμορφος μικρός, ολόδροσος θάμνος με υπερυψωμένα σε μεγάλα κοτσάνια τα ροζ άνθη που είναι η Υμεττιά. Το χαρακτηριστικό άρωμα και το πλούσιο νέκταρ προσελκύει κάθε λογής πεταλούδες και έντομα, αλλά και σαρκοβόρες αράχνες και αλογάκια της Παναγιάς που καιροφυλακτούν κρυμμένα στα όμορφα άνθη της. Ο καρπός εμφανίζεται σαν μια μικρή σφαίρα που τη δημιουργούν αρκετοί συγκολλημένοι κώνοι που μας θυμίζουν τα λούπινα. Η Υμεττιά (Hymettia) οφείλει το όνομά της στον Υμηττό που πρώτα μελετήθηκε, ενώ φιλοξενείται και στη Πάρνηθα, στη νήσο Γυάρο και στα όρη Μονεμβασιάς. Μερικές βρίσκονται και στη Κουρκούλα στους Μολάους, αρκετές ανεβαίνοντας στο Λογγάρι, πάνω από τη Μεταμόρφωση αλλά και στη διαδρομή κατεβαίνοντας στο Κυπαρίσσι. Εκεί που έχει μεγάλη ανάπτυξη και φυτρώνει ακόμα και στη άσφαλτο είναι στη περιοχή του μεγάλου γκρεμού του Σταυρού στο Χάρακα.