Οι αλλαγές στις τιμές των τροφίμων -και συγκεκριμένα οι αυξήσεις στις τιμές τους- αποτελούν μία σημαντική απειλή για τη διασφάλιση της παροχής τροφής στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά και σε ανεπτυγμένες χώρες που πλήττονται από την οικονομική κρίση, όπως η Ελλάδα. Αυτοί που κυρίως πλήττονται φαίνεται πως είναι οι φτωχοί, αλλά και οι νεόπτωχοι.

Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το έτος 2010-2011 οι αυξανόμενες τιμές των τροφίμων έσπρωξαν περίπου 70 εκατομμύρια ανθρώπους στην ανέχεια. Γι’ αυτό και ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε να ορίσει ως θέμα της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας Διατροφής τις 'Τιμές τροφίμων – από την κρίση στην σταθερότητα' για να ρίξει φως σε αυτό το φαινόμενο των καιρών και να συζητηθούν οι επιπτώσεις του στους πλέον ευάλωτους συνανθρώπους μας. Φέτος, λοιπόν, καλούμαστε να αναλύσουμε τι αυξάνει τις τιμές των τροφίμων και τι μπορεί να γίνει, ώστε οι συνέπειες στα αδύναμα οικονομικά τμήματα της κοινωνίας μας να ελαχιστοποιηθούν.

Οι τιμές των τροφίμων στο παρελθόν παρουσίαζαν σταθερότητα και δεν αποτελούσαν αντικείμενο χρηματιστηριακής διαπραγμάτευσης, ενώ σήμερα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Επιπλέον, σωρεία φόρων έρχεται να επιβαρύνει περαιτέρω τον οικογενειακό προϋπολογισμό και ιδιαίτερα εκείνον τον καταναλωτή που ξοδεύει το μεγαλύτερο τμήμα του εισοδήματός του για να παρέχει τροφή στην οικογένειά του. Χρειάζεται να γίνουν σημαντικές προσπάθειες και να ληφθούν στοχευμένες πολιτικές, ώστε να διασφαλιστεί ότι αυτός ο καταναλωτής θα μπορεί να επιστρέφει σπίτι του με αρκετά τρόφιμα, για να διατρέφεται η οικογένειά του θρεπτικά.

Για την Ελλάδα, θεωρώ ότι τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα και η επιστροφή στη Μεσογειακή Διατροφή είναι επιβεβλημένη, εφόσον εκτός από την υγεία διασφαλίζει και την ισορροπία του οικοσυστήματος και άρα είναι η πλέον οικονομική λύση σε περίοδο κρίσης. Ήρθε πλέον η στιγμή το Ελληνικό κράτος και οι πολίτες του να επενδύσουν στη γεωργία και στις δυνατότητες που έχει η ελληνική γη να παράγει τρόφιμα, τόσο για τη διατροφή των Ελλήνων όσο και για εξαγωγικούς λόγους.

Και φυσικά το εμπόριο και η κατανάλωση τροφίμων δεν μπορεί να διαστρεβλώνεται από κάθε λογής φορολογία, δεν μπορεί το τρόφιμο να θεωρείται είδος προστιθέμενης αξίας, ούτε πολυτελείας. Είναι σημαντικό πλέον να αποφασίσουμε ότι θα αφήσουμε έξω από την φορολογική πολιτική τη διατροφή και θα φροντίσουμε, αξιοποιώντας τις δυνατότητες της τοπικής οικονομίας, να υπάρχει επαρκής παροχή υγιεινών διατροφικών επιλογών στους κατοίκους της χώρας, αλλά και στην ευρωπαϊκή αγορά. Τα κέρδη από αυτήν την διαδικασία προφανώς θα είναι και οικονομικά, οπότε δεν πρόκειται να χάσει το κράτος, απλά θα μπορεί να εισπράττει από μία κερδοφόρα και παραγωγική διαδικασία και όχι από το πιάτο του καταναλωτή.