Τα παιδάκια ζηλεύουν τα άλλα παιδάκια. Και κυρίως -κι αυτό είναι κάτι που ενδεχομένως να σε αγχώνει- ζηλεύουν το αδερφάκι. Μην ανησυχείς. Απλά δες πως μπορείς να το χειριστείς...

Η ζήλια δεν είναι έγκλημα
Εκείνο που πρέπει αρχικά να κατανοήσεις είναι πως δεν έχεις κάνει κάτι λάθος. Ούτε το παιδί σου έχει κάποιο ελάττωμα όταν ζηλεύει. 
"Η ζήλια, είναι μια αντίδραση ανασφάλειας που το παιδί βιώνει μόλις αισθανθεί ότι απειλείται η αυτοκρατορία του και η απόλυτη εξουσία του σε εκείνους που αγαπά" εξηγεί η ψυχοπαιδαγωγική σύμβουλος Χρυσούλα Μαυράκη. 
 

"Το παιδί που ζηλεύει, φοβάται μήπως χάσει τη φροντίδα των γονιών του, δεν μισεί το αδελφάκι του, ούτε θέλει να του κάνει κακό. Απλά, πανικοβάλλεται στην ιδέα του μοιράσματος και την έλλειψη αποκλειστικότητας" αναφέρει η κα. Μαυράκη.

Τι μπορείς να κάνεις
Δείξε στο παιδί πως είναι φυσιολογικό να ζηλεύει, για να καταλάβει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι κακό. Επίσης καλό είναι να του εξηγήσεις πως η αγάπη για ένα άλλο παιδί δεν σημαίνει πως αγαπάς εκείνο λιγότερο.

"Μπορούμε να διηγηθούμε στο παιδί δικές μας παιδικές εμπειρίες, όταν ζηλεύαμε ή μας ζήλευαν τα αδέλφια μας και να εξηγήσουμε στο παιδί ότι η αγάπη για τον καθένα είναι διαφορετική και αυτοτελής" αναφέρει η ψυχπαιδαγωγική σύμβουλος Χρυσούλα Μαυράκη.

Καλό είναι εάν πρόκειται για το μικρό του αδερφάκι, να του εξηγήσεις πως την ίδια προσοχή είχε και εκείνο όταν ήταν πιο μικρό. "Μέσα από το αδελφάκι του βλέπει πώς μεγάλωσε το ίδιο, γιατί ότι κάνουμε στο μικρότερο, το ίδιο έχει ήδη απολαύσει το μεγαλύτερο. Επίσης, ότι αποτελεί πρότυπο ήρωα, αρχηγό για το αδελφάκι ή τα αδελφάκια που έπονται ενώ το ίδιο προηγείται".

Για να προλάβεις την εκδήλωση ζήλιας
Στην "πρόληψη" θα εντάσσαμε την είσοδο του παιδιού σε κέντρο προσχολικής αγωγής από νωρίς, ώστε να μάθει να μοιράζεται πριν από την έλευση ανταγωνιστή στο σπίτι ή τουλάχιστον τη συχνή παρέα με άλλα παιδιά κι οπωσδήποτε την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης του παιδιού μέσα από την αυτονόμηση, την αυτοεξυπηρέτηση, την ανάληψη ευθυνών – πάντα στα μέτρα των δυνατοτήτων του.

Πώς θα καταφέρεις να την περιορίσεις
Στην "καταστολή" ανήκει η ενημέρωση του παιδιού για τις επιπτώσεις που έχει μια επιθετική συμπεριφορά π.χ. αν χτυπήσει το μωρό, θα περάσουμε ώρες ή μέρες μακριά σου γιατί θα είμαστε μαζί του στο νοσοκομείο, η πρόσκληση για συμμετοχή και βοήθεια στην εξυπηρέτηση του μικρού καθώς και η αποφόρτιση μέσω παιχνιδιού και εξόδου από το σπίτι.
Τέλος, σε όποια ηλικία κι αν είναι τα παιδιά, θα πρέπει να βρίσκουμε χρόνο και δραστηριότητες αποκλειστικά για το καθένα μόνο του και να μην τα έχουμε πάντα μαζί καθώς και να αποφεύγουμε το ρόλο του διαιτητή, αλλά να εξηγήσουμε πως όταν μαλώνουν, πρέπει να βρίσκουν μόνα τους τη λύση ή να παίζουν χωριστά.