O Παράξενος Κόσμος του Τσαρλς Φορτ - 29 February 2012 - Blog-κάρουμε Τον Κοσμο

Σύμφωνα με την βαθυστόχαστη σκέψη ενός απ΄ τους μεγαλύτερους δασκάλους μας, του Τσαρλς Φορτ, πίσω από όλα τα πράγματα και τα φαινόμενα κρύβεται ένα ανείπωτο σύνολο, μια μυστική ενότητα που δεσπόζει παντού. Άρα η πολιτισμένη σκέψη του 19ου αιώνα που χαρακτήρισε την εποχή μας και ο κόσμος της ξερής δυαδικής λογικής, αντιπροσωπεύουν το δυϊσμό, που δεν κατανοεί τα πράγματα αλλά απλώς τα ξεχωρίζει σύμφωνα με τις ιδιότητές τους. Ο Φορτ πίστευε στη δυνατότητα δημιουργίας μιας νέας διανοητικής δομής… Αυτή λοιπόν ήταν η τρέλα που έβγαινε από το μικρό φτωχικό δωμάτιο στο Μπρονξ, για να εναντιωθεί στην στειρότητα και την μονοπωλιακή φαυλότητα της επιστήμης και του ορθολογισμού και ενάντια στην ίδια την δομή της σκέψης.

Αυτός πίστευε σε μια άλλη μορφή ευφυΐας που τη θεωρούσε αναγκαία, μια μυστική ευφυΐα, αφιερωμένη στην κατάκτηση του συνόλου, της ολότητας. Από εκεί και πέρα θα ανακαλύψει και θα εξερευνήσει και άλλες μεθόδους γνώσης. Η προετοιμασία γι’ αυτήν την αλλαγή, θα γίνει μέσα από ένα ταρακούνημα της ίδιας της σκέψης μας…Κι έλεγε "θα σας στείλω σε πόρτες που ανοίγουν για αλλού”…Λουί Πάουελς

..Μια επεξεργασία των καταραμένων. Με τον όρο καταραμένα εννοώ τα αποκλεισμένα, αυτά που έχουν απορριφθεί και αποσιωπηθεί. Θα κάνουμε μια επεξεργασία της πληροφορίας που η επιστήμη έχει αποκλείσει και εξορίσει. Τάγματα των αναθεματισμένων, οδηγημένα στην μάχη από θολές πληροφορίες που έχω ξεθάψει, θα παρελάσουν σαν στρατιές νεκροζώντανων… Θα τα διαβάσετε ή θα προελάσουν οργισμένα. Μερικά απ΄ αυτά φτωχά, μερικά οξύθυμα και φλογισμένα και μερικά απ΄ αυτά με την σαπίλα του τάφου πάνω τους. Κάποια απ΄ αυτά είναι πτώματα, σκελετοί, μούμιες, σπασμένα, ταλαντευόμενα, παρακινημένα από συντρόφους που ήταν καταραμένοι όταν ήταν ζωντανοί. Είναι γίγαντες που θα βαδίσουν δίπλα σας, αν και θα ακούγονται κοιμισμένοι.

Υπάρχουν πράγματα που είναι θεωρήματα και πράγματα που είναι σκουπίδια, κουρέλια. Θα ξεκινήσουν την πορεία τους, σαν τον Ευκλείδη χέρι με χέρι με το πνεύμα της αναρχίας. Εδώ και κει θα φτερουγίζουν μικρές πόρνες. Πολλά δεν είναι παρά κλόουνς. Αλλά πολλά αξίζουν το μεγαλύτερο σεβασμό. Πολλά είναι πληρωμένοι δολοφόνοι. Είναι αμυδρές δυσωδίες και κοκαλιάρικες δεισιδαιμονίες και απλές σκιές και ζωντανές συμφορές, παραξενιές και αξιαγάπητες οπτασίες.

Το πρόχειρο και το σχολαστικό, το εκκεντρικό και το γκροτέσκο και το ειλικρινές και το ανειλικρινές και το βαθύ και το παιδιάστικο. Ένα μαχαίρωμα κι ένα γέλιο και τα ασθενικά πλεγμένα χέρια της απελπισμένης ιδιοκτησίας. Το υπεραξιοσέβαστο, μα και το καταδικασμένο, έτσι κι αλλιώς… Η δύναμη που αναφώνησε σε όλα αυτά τα πράγματα ότι είναι καταραμένα, είναι η δογματική επιστήμη. Όμως θα προελάσουν. Οι μικρές πόρνες θα χοροπηδήσουν και τα τέρατα θα τραβήξουν πάνω τους την προσοχή και οι κλόουνς θα σπάσουν τον ρυθμό της ορχήστρας με τις παράφωνες ντουντούκες τους.

Αλλά…η μοναξιά της επεξεργασίας σε μία ενότητα. Το εντυπωσιακό και θαυμαστό των πραγμάτων που περνούν και περνούν και περνούν κι όλο έρχονται και έρχονται και έρχονται…Τα ακαταμάχητα αυτά πράγματα που ούτε απειλούν, ούτε χλευάζουν, ούτε προκαλούν, αλλά αυτο-οργανώνονται σε μαζικούς σχηματισμούς που περνούν και περνούν κι όλο συνεχίζουν. Έτσι, με τα καταραμένα εννοώ τα αποκλεισμένα.Αλλά και με τα αποκλεισμένα εννοώ αυτά που μια μέρα θα γίνουν εκείνα που θα αποκλείσουν. Κ ι οτιδήποτε είναι, δεν θα είναι. Κι οτιδήποτε δεν είναι, θα είναι.

Είναι η άποψη μας, ότι η ροή ανάμεσα σ΄ αυτό που είναι και σ΄ αυτό που δεν είναι και σ΄ αυτό που δεν θα είναι, ή εκείνη η κατάσταση που συνήθως απαράδεκτα ονομάζεται Ύπαρξη, είναι ένας ρυθμός κολάσεων και παραδείσων που εναλλάσσονται. Είναι η άποψή μας ότι το καταραμένο δεν θα παραμείνει καταραμένο, ότι η λύτρωση προηγείται της καταστροφής. Είναι η άποψή μας ότι τίποτε δεν μπορεί να επιχειρήσει να υπάρξει, εκτός αν επιχειρήσει να αποκλείσει κάτι άλλο. Ότι αυτό που κοινώς ονομάζεται Οντότητα, είναι μια κατάσταση που έχει κατασκευαστεί λίγο πολύ συμμετρικά με την εμφάνιση της θετικής διαφοράς ανάμεσα σ΄ αυτό που περικλείεται και σ΄ αυτό που αποκλείεται.

Όμως, είναι η άποψή μας, ότι δεν υπάρχουν θετικές διαφορές. Ότι όλα τα πράγματα είναι σαν ένα ποντίκι και ένα έντομο που έχουν εισχωρήσει τρώγοντας, μέσα στην καρδιά ενός κεφαλιού τυρί. Ένα ποντίκι και ένα έντομο. Δύο πράγματα δεν θα μπορούσαν να φαίνονται πιο διαφορετικά. Είναι εκεί μέσα, μια βδομάδα, μέσα στο τυρί και τρώνε, ή θα μείνουν εκεί μέσα ένα μήνα. Τότε και τα δύο, είναι μονάχα μεταβολές, μεταποιήσεις, μεταλλάξεις του τυριού. Το τυρί μεταμορφωμένο σε κάτι άλλο, μέσα στον εαυτό του. Πιστεύω ότι είμαστε όλοι ποντίκια και έντομα και δεν είμαστε παρά οι διαφορετικές εκφράσεις ενός τυριού που περικλείει τα πάντα.

Ή, ότι το κόκκινο δεν είναι θετικά διαφορετικό από το κίτρινο. Ότι είναι ακόμα ένας βαθμός μιας δόνησης (όποια δόνηση κι αν είναι αυτή που το κίτρινο θα ήταν ένας βαθμός της). Ότι το κόκκινο και το κίτρινο είναι συνεχή, ή ότι καταδύονται στο πορτοκαλί. Έτσι λοιπόν, αν πάνω στην βάση της "κιτρινότητας” και της "κοκκινότητας”, η επιστήμη επιχειρήσει να κατατάξει όλα τα φαινόμενα, περικλείοντας όλα τα κόκκινα πράγματα ως "αληθή” και αποκλείοντας όλα τα κίτρινα πράγματα ως "ψευδή” ή "αυταπάτες”, η οριοθεσία αυτή θα πρέπει να είναι λανθασμένη και αυθαίρετη. Διότι τα πράγματα που είναι χρωματισμένα πορτοκαλί, που συνιστούν μια Συνέχεια, θα ανήκουν και στις δύο πλευρές αυτής της αυθαίρετης συνοριακής γραμμής.

Καθώς διαλογιζόμαστε πάνω σ΄ αυτό, θα εντυπωσιαστούμε με το εξής, ότι καμιά βάση κατάταξης, ή περικλεισμού και αποκλεισμού, δεν έχει ποτέ συλληφθεί, πιο εύλογη από αυτήν της κοκκινότητας και της κιτρινότητας. Η επιστήμη, με έφεση σε διάφορες βάσεις, περικλείει ένα πλήθος πληροφορίας. Αν δεν το έκανε αυτό, δεν θα υπήρχε τίποτε με το οποίο να φαίνεται ότι κάτι υπάρχει. Η επιστήμη, με έφεση σε διάφορες βάσεις, έχει αποκλείσει ένα πλήθος πληροφορίας.

Τότε, αν η κοκκινότητα είναι συνεχής με την κιτρινότητα, αν κάθε βάση αποδοχής είναι συνεχής με κάθε βάση αποκλεισμού και μη-αποδοχής, τότε η επιστήμη των ανθρώπων έχει αποκλείσει κάποια πράγματα που βρίσκονται σε απόλυτη συνέχεια με αυτά που έχει αποδεχθεί. Με το παράδειγμα του κόκκινου και του κίτρινου, που βυθίζονται στο πορτοκαλί, αποτυπώνουμε όλα τα πειράματα, όλα τα στάνταρτ, όλα τα συστήματα, όλα τα μέσα που σχηματίζουν μια γνώμη. Ή έστω, ότι οποιαδήποτε θετική γνώμη πάνω σε ένα οποιοδήποτε θέμα, είναι μια αυταπάτη, κατασκευασμένη πάνω στην λανθασμένη αντίληψη ότι υπάρχουν θετικές διαφορές με τις οποίες μπορείς να κρίνεις κάτι.

Ότι η αναζήτηση όλης της ανθρώπινης διανόησης έγινε για κάτι – ένα γεγονός, μια βάση, μια γενικότητα, ένα νόμο, μια φόρμουλα, μια κύρια πρόταση που είναι θετική, ότι το καλύτερο που έγινε ποτέ, έγινε για να πούμε τελικά ότι κάποια πράγματα είναι αυταπόδεικτα – αν και με την λέξη απόδειξη εννοούμε την υποστήριξη από κάτι άλλο. Ότι αυτή είναι η μεγάλη αναζήτηση…Αλλά δεν τελείωσε ποτέ ή δεν άρχισε ποτέ. Αλλά η επιστήμη έδρασε, κυβέρνησε, αποφάνθηκε και καταράστηκε, σαν να είχε γίνει αυτή η αναζήτηση.

…Τι είναι ένα σπίτι; Δεν είναι δυνατόν να πούμε τι είναι οτιδήποτε, ως θετικά ξεχωριστό απ΄ οτιδήποτε άλλο, αν δεν υπάρχουν καθόλου θετικές διαφορές. Μια αποθήκη είναι ένα σπίτι, αν κάποιος ζει εκεί μέσα. Αν το να ζεις κάπου συνιστά ένα σπίτι, (επειδή το στυλ της αρχιτεκτονικής δεν το κάνει), τότε η φωλιά ενός πουλιού είναι ένα σπίτι. Και η ανθρώπινη κατοχή δεν είναι το στάνταρτ με το οποίο θα κρίνουμε, γιατί μιλάμε και για σκυλόσπιτα. Ούτε το υλικό, γιατί μιλάμε για σπίτια από χιόνι, αυτά των Εσκιμώων. Ένα κοχύλι είναι ένα σπίτι για τον κάβουρα, ή ήταν για το μαλάκιο που το έφτιαξε. Πράγματα που μοιάζουν τόσο θετικά διαφορετικά, όπως ο Λευκός Οίκος στην Ουάσιγκτον και ένα κοχύλι στον βυθό της θάλασσας, πρέπει να ειδωθούν ως συνεχή.

Έτσι κανείς δεν είναι ικανός να πει ποτέ τι είναι ο ηλεκτρισμός, για παράδειγμα. Δεν είναι οτιδήποτε, δεν είναι κάτι θετικά ξεχωριστό από την θερμότητα ή τον μαγνητισμό, ή την ζωή. Οι μεταφυσικοί, οι θεολόγοι και οι βιολόγοι, προσπάθησαν να προσδιορίσουν την ζωή. Απέτυχαν όλοι τους, γιατί – κατά μια θετική έννοια – δεν υπάρχει τίποτα να προσδιορίσουν. Δεν υπάρχει κανένα φαινόμενο της ζωής που να μην εκδηλώνεται, σ΄ ένα βαθμό, στην χημεία, στη σκόνη, στον μαγνητισμό, στις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων.

Λευκά κοραλλένια νησιά σε μια σκοτεινή μπλε θάλασσα! Η φαινομενική ευκρίνειά τους, η φαινομενική ατομικότητά τους, οι διαφορές μεταξύ τους. Όμως, όλα τους δεν είναι παρά προβολές από το ίδιο τέρμα του βυθού της θάλασσας. Η διαφορά μεταξύ θάλασσας και στεριάς, δεν είναι θετική. Σε όλο το νερό υπάρχει ξηρά, σε όλη τη στεριά υπάρχει νερό. Τότε, όλα τα φαινομενικά πράγματα, δεν είναι καν πράγματα, αν όλα είναι συνεχή, περισσότερο απ΄ ό,τι αν το πόδι ενός τραπεζιού είναι ένα πράγμα από μόνο του, είναι μονάχα μια προβολή από κάτι άλλο.

Ούτε ένας από μας δεν είναι ένα αληθινό πρόσωπο, αν είμαστε βέβαια η συνέχεια του περιβάλλοντος…αν, φυσικά, δεν υπάρχει τίποτε σε μας παρά μόνο εκφράσεις της σχέσης με το περιβάλλον. Όλα τα πράγματα που φαίνονται να έχουν μια ταυτότητα δική τους, είναι μονάχα νησιά που είναι προβολές ή προεκτάσεις από κάτι που υπάρχει από κάτω και δεν έχουν αληθινά περιγράμματα από μόνα τους. Η κορυφή του παγόβουνου.

Όμως, όλα τα πράγματα, αν και μονάχα προβολές, αγωνίζονται να αποδράσουν, να ξεφύγουν απ΄ τον δυνάστη τους, από αυτό που βρίσκεται από κάτω, το οποίο τους αρνείται να έχουν την δική τους ταυτότητα. Συνέλαβα ένα υπερσυνεχές πλέγμα, ένα δίκτυο, που σ΄ αυτό και απ΄ αυτό όλα τα φαινομενικά πράγματα είναι πολλές και διαφορετικές εκφράσεις του, αλλά στο οποίο όλα τα πράγματα εκεί μέσα είναι οι διαφορετικοί προσδιορισμοί μιας προσπάθειας τους να αποδράσουν και να γίνουν αληθινά πράγματα, ή να ιδρύσουν οντότητα, ή θετική διαφορά, ή τελική οριοθέτηση, ή ακαθόριστη ανεξαρτησία, ή προσωπικότητα ή ψυχή – όπως την αποκαλούμε στα ανθρώπινα φαινόμενα.

Πως δηλαδή οτιδήποτε προσπαθεί να επιβεβαιώσει τον εαυτό του σαν αληθινό, ή θετικό, ή απόλυτο σύστημα, κυβέρνηση, οργανισμό, εαυτό, ψυχή, οντότητα, ατομικότητα, μπορεί να το κάνει μονάχα προσπαθώντας να χαράξει μια γραμμή γύρω από τον εαυτό του, ή γύρω από τα περιεχόμενα που καθορίζουν τον εαυτό του και να καταραστεί ή να αποκλείσει (ή να αποδράσει από) όλα τα άλλα πράγματα. Αν δεν δράσει έτσι, δεν μπορεί να φανεί ότι υπάρχει. Αν όμως δράσει έτσι, λανθασμένα και διαστρεβλωμένα και αυθαίρετα και καταστροφικά θα δράσει, όπως ακριβώς αυτός που προσπαθεί να χαράξει ένα κύκλο πάνω στην θάλασσα, περικλείοντας μερικά κύματα και λέγοντας ότι τα άλλα κύματα – με τα οποία αυτά που ξεχώρισε είναι συνεχή – είναι θετικά διαφορετικά και στοιχηματίζει την ζωή του ότι αυτά που αποδέχτηκε και αυτά που καταράστηκε είναι διαφορετικά.

Αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε είναι, ότι όλη μας η ύπαρξη είναι μια εμψύχωση του Τοπικού, από ένα ιδεώδες που είναι κατανοητό μόνο στο Συμπαντικό. Ότι, αν όλοι οι αποκλεισμοί είναι ψευδείς, (επειδή πάντοτε αυτά που περικλείουμε και αποκλείουμε είναι συνεχή), αν όλα αυτά που φαίνεται να έχουν ύπαρξη που να την αντιλαμβανόμαστε, είναι το προϊόν ενός αποκλεισμού, δεν υπάρχει τίποτε που να είναι αντιληπτό σε μας και πραγματικά να υπάρχει. Ότι μονάχα το παγκόσμιο ή το συμπαντικό μπορεί αληθινά να υπάρχει.

Το ειδικό μας ενδιαφέρον εστιάζεται στην σύγχρονη επιστήμη, σαν μια έντονη εκδήλωση αυτού του σκοπού, της ιδέας, της επεξεργασίας. Ότι αυτή έχει λαθεμένα αποκλείσει, γιατί δεν υπάρχουν θετικά στάνταρτ με τα οποία μπορεί να κρίνει. Ότι έχει αποκλείσει πράγματα μέσα από τα ψευτοκριτήριά της, που έχουν το ίδιο δικαίωμα ύπαρξης με αυτά που επέλεξε να περικλείσει…
(Η Εισαγωγή από Το βιβλίο των καταραμένων 1915) ….Χώρες στον ουρανό, άγνωστες χώρες που βρίσκονται πολύ κοντά, χώρες που στέκουν ακίνητες στον ουρανό.

Ο νέος άνθρωπος δεν νοιώθει πια εκείνη την παρόρμηση που τον έκανε να ταξιδεύει προς την δύση. Παρ΄ όλα αυτά θα ταξιδεύσει για κάπου. Αν μονάχα τα σημεία του ορίζοντα δεν τον προσκαλούν πια, τότε ίσως να ακούσει καλέσματα προς νέες διαστάσεις. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι, που χωρίς να το έχουν εξακριβώσει οι ίδιοι, πιστεύουν πως και οι δύο Πόλοι αυτής της Γης έχουν εξερευνηθεί. Υπάρχουν πολλές γυναίκες που ταξιδεύουν πολυτελέστατα στη "Σκοτεινή Αφρική”. Οι Εσκιμώοι του Ντίσκο, στη Γροιλανδία, εκδίδουν μια εφημερίδα. Πρέπει να υπάρχει εκροή, αλλιώς θα γίνει έκρηξη – εκροή και καλέσματα και νέες ευκαιρίες.

Σαν-Σαλβαντόρς του ουρανού, ένας μονόλιθος που κρέμεται στους ουρανούς της Σερβίας. Μια ξένη ακτή απ΄ την οποία οι καταιγίδες έφεραν παράξενα αντικείμενα στην πόλη του Μπέρμιγχαμ στην Αγγλία…Νησιά στο διάστημα, νησιά στον ουρανό και τα ποτάμια μιας Έξτρα- Γεωγραφίας… Μείνε εδώ και άφησε την λύτρωση να σε στοιχειώσει, ή καβάλησε μια αχτίδα της αυγής και πέταξε από το Ρίγκελ στο Μπέλτεγκεζ. Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν δίπλα μας πολιτείες ξένων υπάρξεων…. Έχουν ή δεν έχουν γίνει αντιληπτές από αντανάκλαση στους ουρανούς της Σουηδίας και της Αλάσκα. Τέρατα που ζουν στον ουρανό και πεθαίνουν στον ουρανό και ραντίζουν αυτήν τη Γη με τα κοκκινόχρωμα ζωικά υγρά τους. Πλοία από άλλους κόσμους, που τα έχουν δει εκατομμύρια κατοίκων αυτής της Γης, εξερευνούν νύχτα μετά την νύχτα τους ουρανούς της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Αμερικής και του Καναδά. Σινιάλα από το φεγγάρι, που σύμφωνα με κάποιες αξιοσημείωτες υποδείξεις, μπορεί να μην είναι και τόσο μακριά από την Γη μας, ίσως όσο απέχει η Νέα Υόρκη από το Λονδίνο.

Περιστατικά και πληροφορίες που έχουν σκεπαστεί από την αρτηριοσκληρωμένη επιστημονική ιεραρχία. Έχω πληροφορίες πάνω από πληροφορίες πάνω από πληροφορίες, για νέες χώρες που δεν βρίσκονται καθόλου μακριά. Έχω προσδοκίες, υλικό για νέες ελπίδες και νέες απελπισίες και καινούργιους θριάμβους και νέες τραγωδίες. Κρατώ τα χέρια μου ψηλά και δείχνω προς τον ουρανό. Υπάρχει μια ιεραρχία ανθρώπων που μου περνάει χειροπέδες επειδή το κάνω αυτό. Πιστεύω πως υπάρχει μαι κυριαρχική δύναμη που φτιάχνει φυλακές που έχουν δόγματα αντί για τοίχους, όπου φυλακίζουν σκέψεις σαν τις δικές μου.

Η φυλακή τους, σφίγγει δεσμευτικά τις φόρμουλές της γύρω από κάθε απόπειρα προέκτασης. Όμως, ήχοι έχουν ακουστεί απ΄ τον ουρανό. Έχουν ακουστεί και δεν είναι δυνατόν να καταστραφεί η καταγραφή τους. Έχουν ακουστεί. Νέες χώρες και οι εκρήξεις τους, ο τρόμος τους, τα φώτα τους και οι μουσικές τους, γαβγίσματα από κολασμένα σκυλιά και το μαρς από αγγέλους στρατιώτες. Είναι χώρες που τις προσδοκούμε, Γη της Επαγγελίας και στο ταξίδι μας αυτό, όπως και για κάθε Γη της Επαγγελίας, πρέπει πρώτα να διασχίσουμε μια έρημο…Ακούω τρεις κραυγές από ένα ανεξερεύνητο τόπο, κραυγές από ένα αλλόκοτο ον, στην ίδια την είσοδο της ερήμου…
(Νέες Χώρες 1921)

Νομίζω πως ανήκουμε κάπου. Πιστεύω πως η Γη, σε κάποιες άλλες εποχές, ήταν μια έρημη χώρα και κάποιοι άλλοι ήρθαν εδώ πριν από εμάς, την εξερεύνησαν, την αποίκισαν, έφτιαξαν μεταλλάξεις και στο τέλος άρχισαν μεταξύ τους ένα μεγάλο πόλεμο… Τώρα πια, κάτι πολύ περίεργο κατέχει την Γη, που έγινε η αιτία να φύγουν όλοι οι άποικοι… Ίσως να είμαστε προορισμένοι να μας χρησιμοποιούν, έχοντας την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και της δημιουργίας, ίσως να υπάρχει κάποιος κανονισμός που να διαχωρίζεται σε πολλές κατηγορίες. Κάτι έχει πάνω μας νόμιμο δικαίωμα, κάτι μας εξουσιάζει, αφού πρώτα πλήρωσε το αντίτιμο για να πάρει την ιδιοκτησία που παλιότερα ανήκε αλλού.
Αυτή η συναλλαγή, ήταν γνωστή εδώ και πολλούς αιώνες, σε πολύ λίγους από εμάς, οι οποίοι θα ήταν πιστοί μιας πολύ μυστικής λατρείας, ή κάποιας μυστικής εντολής και τα μέλη αυτής της ομάδας μας κατευθύνουν στο επίπεδο των αποδεκτών γνώσεων και μας προσανατολίζουν προς αυτήν τη μυστηριώδη λειτουργία και χρήση μας…
©Charles Fort

Ταξίδι στο χρόνο, τα UFO, μυστηριώδη πλανήτες, στίγματα, βράχος-ρίψης φαντάσματα, τεράστια ίχνη, παράξενες βροχές ψάρια και τα βατράχια-σχεδόν έναν αιώνα μετά το βιβλίο του Καρόλου Φρούριο της Καταραμένων δημοσιεύθηκε αρχικά, το περίεργο φαινόμενο που παρουσιάζονται στο βιβλίο αυτό παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανεξήγητη από σύγχρονη επιστήμη. Μέσα από προσεκτική έρευνα και πνευματώδες, σαρκαστικό ύφος, Φορτ αιχμαλωτίζει τη φαντασία, ενώ εκθέτει τα ελαττώματα του δημοφιλούς επιστημονικές εξηγήσεις.

Σχεδόν το σύνολο του υλικού του συντάχθηκε και τεκμηριώνεται από εκθέσεις που δημοσιεύτηκαν σε έγκριτα περιοδικά, εφημερίδες και περιοδικά, γιατί ήταν ένας παθιασμένος συλλέκτης. Τσαρλς Φορτ ήταν κάπως ενός ερημίτης, που περνούσε τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο του ερευνά αυτά τα παράξενα γεγονότα και τις εκθέσεις αυτές συλλέγονται από τις δημοσιεύσεις του απηύθυνε από όλο τον κόσμο. Αυτή ήταν η πρώτη από μια σειρά βιβλίων που δημιουργήθηκε σχετικά με τα ασυνήθιστα και ανεξήγητα γεγονότα και μέχρι σήμερα παραμένει η πιο δημοφιλής. Αν συμφωνείτε ότι η αλήθεια είναι συχνά παράξενη από τη φαντασία, τότε αυτό το βιβλίο είναι για σας. "The Book of the Damned” Charles Fort

"Εις το εσωτερικό της Κούφιας Γης, όπου κατοικείται το 1/4 της εσωτερικής επιφάνειας, αποτελείται εξ υδάτων, και τα 3/4 εκ γης, στέκουν θεόρατες θαυμαστές πολιτείες μεγάλης ομορφιάς και λειτουργικότητας Αρχαιοελληνικής αρχιτεκτονικής. Η απόσταση μεταξύ των 2 εσωτερικόν επιφανειών είναι 616 μίλια λιγότερη από την αναγνωρισμένη διάμετρο της Γης. Εις το κέντρο ευρίσκεται ο θρόνος της ΠΕΤΡΑΣ του Ηλεκτρικού θεού, μια κυκλική σφαίρα θερμής ροζ φλόγας που φωτίζει θαμπά, όχι λαμπερή άλλα περιβάλλεται από μια Μηδέν Άργη, απαλή ομφή που εκβάλει αναθυμιάσεις, εγκυμονούσες εις το εσωτερικό της, εκπέμπουσες ευχάριστη ψυχική θέρμη.

Αν η Γη ήταν συμπαγής μάζα και όχι Κούφια, η ταχύτητα της περιστροφής της γύρω από τον άξονα της θα την έσπαγε σε χιλιάδες κομμάτια. Αι είσοδοι εις τα Άδυτα ιερά, συμπεριλαμβανόμενων του Βορείου και Νοτίου πόλου, ευρίσκονται εις τους λεγόμενους ιερούς χώρους της επιφάνειας, εις τα ενδιαιτήματα και Ναούς των θρησκευτικών θεοτήτων. Ο πλανήτης της Γης είναι Κούφιος και κατοικείται εις το εσωτερικόν του. Αυτό είναι το ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ.”

…ή μήπως αρνείται κάτι που δεν "γνωρίζει” ακριβώς επειδή ΓΝΩΡΙΖΕΙ, αλλά σκόπιμα αρνείται, απλά γιατί δεν αντέχει να το αντιμετωπίσει; Μήπως; Μήπως, γνωρίζει σχετικά με τον τρόμο που περιβάλει την ύπαρξη, αλλά φροντίζει να τον κρατά, μέσα στα αυστηρά όρια-πλαίσια, που οι άλλοι (ποιοί;) του λένε και με αυτόν τον τρόπο ξορκίζει τον "δαίμονα”; Μήπως τελικά γνωρίζει και επιλέγει να μην θυμάται; Χμ!!!

Κατά τον Λάβκραφτ η πύλη που ανοίχτηκε για το πέρασμα των μεγάλων παλαιών νοείται ως μια δύναμη που δεν ανήκει στο δικό μας χώρο, αλλά ενεργεί και διαμορφώνεται από άλλους νόμους. Οι περιγραφές που δίνει για τον φρουρό της πύλης, τον Γιογκ Σοθόθ και την εκδήλωσή του στο δικό μας χωροχρονικό συνεχές δεν είναι σαφείς, αλλά κάνουν νύξη για κάτι πελώριο και αόριστα ερπετοειδές, ένα κράμα χταποδιού, σαρανταποδαρούσας και αράχνης. Καλά το χταπόδι στην σχάρα με λαδόξυδο, μια χαρά είναι, τα υπόλοιπα όμως;…