Πρέπει να ήταν άνοιξη αν θυμάμαι καλά, όταν μετά από σχεδόν 6 μήνες παραμονής σε νοσοκομεία, κέντρα αποκατάστασης και όλα τα σχετικά, έφτασε η μεγάλη στιγμή που θα επέστρεφα σπίτι μου.. Στην κανονική ζωή, όπως συνήθιζαν τότε να τη λένε οι συγκάτοικοί μου στο θάλαμο. Είχα μάθει να χειρίζομαι το καρότσι μου, είχα κάνει πολλές ώρες φυσικοθεραπεία, είχα αρχίσει να συμβιβάζομαι με την καινούργια ‘κατάσταση’, και ήταν πλέον η ώρα της αλήθειας…

Ανέκαθεν κοινωνικός, με μεγάλη αδυναμία στο ‘ασθενές’ φύλο, θυμάμαι πόσο πολύ είχα αγχωθεί όσον αφορά στη σεξουαλική αποκατάσταση και κατά πόσο αυτό θα ήταν εύκολο… Και πολύ καλά έκανα και είχα αγχωθεί, οι πληροφορίες που είχα ήταν ελάχιστες, οι περισσότερες ήταν από το διαδίκτυο και ελάχιστες από την περίοδο της αποκατάστασής μου. Ήταν περίεργα, γιατί ήταν μια κατάσταση που δεν μπορούσα να τη συζητήσω με κανέναν στο κέντρο αποκατάστασης, γιατί ήταν και οι υπόλοιποι στην ίδια μοίρα με εμένα… Κανείς δεν ήξερε ακόμα τίποτα.

Επιτέλους μετά από 6 μήνες είμαι σπίτι μου, όλα μου φαίνονται διαφορετικά, αλλά πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος έχει την τάση να προσαρμόζεται σε καινούριες συνθήκες, ασχέτως αν είναι εύκολες ή δύσκολες. Προσαρμόστηκαν άλλοι κι άλλοι, δεν θα προσαρμοστώ εγώ; Το καλοκαίρι ήταν κοντά, και θέλοντας και μη, οι βόλτες ήταν αναγκαίες, έως υποχρεωτικές θα έλεγα… Το ίδιο μάλλον και οι γνωριμίες με καινούρια πρόσωπα. Στην αρχή δειλά-δειλά, μετά όλο και περισσότερο. Ήμουν περίεργος για το τί αντιμετώπιση θα είχα από το ‘ασθενές’ φύλο, πόσο διαφορετικός θα ήμουν καθιστός από όταν ήμουν όρθιος; Η απάντηση δεν άργησε να έρθει… ΚΑΘΟΛΟΥ διαφορετικός. Μπορώ με σιγουριά να πω ότι περισσότερο εγώ είχα το πρόβλημα για το πώς με βλέπουν οι άλλοι, παρά οι άλλοι επειδή εγώ ήμουν στο καρότσι – οι άλλες, στην προκείμενη περίπτωση.

Και αφού οι ‘άλλες’ ήταν που με ενδιέφεραν άμεσα, έπρεπε να βρω τη λύση σε ένα πρόβλημα που είχε προκύψει από το ατύχημά μου και μετά. Σε έρευνα που είχα κάνει τόσο μέσω του ίντερνετ όσο και μέσω του ουρολόγου μου, είχα μάθει ποιες λύσεις υπάρχουν για να ξεπεραστεί το πρόβλημα της στυτικής δυσλειτουργίας που είναι σύνηθες φαινόμενο στις κακώσεις νωτιαίοι μυελού. Χάπια, ενέσεις, ειδικές συσκευές κενού αέρος (vacuum pumps), μέχρι και για ειδικό χειρουργείο μου είχαν πει για την αντιμετώπιση του προβλήματος, γιατί κακά τα ψέματα, αυτό ήταν ένα πρόβλημα που με απασχολούσε (και όχι μόνο έμενα) αρκετά…

Ήμουν αποφασισμένος να βρω την καλύτερη λύση και μάλιστα άμεσα. Οπότε ο πλέον εύκολος τρόπος ήταν κάτι σε χάπι. Στην αγορά υπάρχουν 3 ειδή χαπιών τα οποία συνιστούν οι γιατροί για τέτοιου είδους καταστάσεις: Άρα το επόμενο πρόβλημα ήταν ποιο από τα 3 θα έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει και σε τί δόση. Ευτυχώς είχα καλό γιατρό και με είχε ενημερώσει ότι δεν σημαίνει κάτι αν δοκιμάσω κάποιο από όλα και δεν ‘δουλέψει’, αφού υπήρχαν και τα άλλα 2 και κάποιο από όλα θα ‘δούλευε’. Μάλιστα, ακόμα και κανένα να μη ‘δούλευε’, υπήρχαν και άλλοι εναλλακτικοί τρόποι να λυθεί το πρόβλημά μου!

Δεν μου πήρε πάνω από 5 μέρες για να καταλήξω σε κάποια λύση που έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα (στη δική μου περίπτωση η λύση ήταν το χάπι). Το μόνο που έμενε ήταν να το δοκιμάσω και στην πράξη, που ήταν πια θέμα χρόνου… Και η κατάλληλη στιγμή δεν άργησε να έρθει, μια γνωριμία από το πουθενά και με την αυτοπεποίθησή μου στα ‘κόκκινα’ ήταν αναπόφευκτη..
Όντως ήταν διαφορετικά, όντως δεν ήταν όπως ήταν ‘πριν’, αλλά όντως ήταν καλό, ήταν δυνατό, ήταν περισσότερο από ικανοποιητικό και για τους δυο μας, κι ένα μεγάλο βάρος μού είχε φύγει, είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι πλέον μπορώ να κάνω ότι έκανα και ‘πριν’… απλά τώρα τα κάνω καθιστός. Δεν είχε και τόσο μεγάλη διαφορά. Δεν πάει να πει ότι επειδή είναι διαφορετικό, δεν είναι καλό. Είναι απλά διαφορετικό, και το διαφορετικό πολλές φορές αρέσει και περισσότερο!

Καταλήγοντας, θέλω να πω ότι όλα ήταν στο μυαλό μου. Μόνος μου τις περισσότερες φορές έκανα τα πράγματα δύσκολα και αδίκως αγχωνόμουν για το συγκεκριμένο θέμα. Τώρα, μετά από σχεδόν 8 χρόνια, και μέσα από τις συναναστροφές που έχω με άτομα στην ίδια κατάσταση με εμένα, μπορώ να πω με σιγουριά ότι η οποιαδήποτε δυσλειτουργία σε αυτό το θέμα ξεπερνιέται. Είτε θα είναι με χάπια, είτε θα είναι με ενέσεις, είτε με vacuum pumps, ή ακόμα και μέσω χειρουργείου με ειδικές προθέσεις. Λύσεις λοιπόν υπάρχουν και είναι πολλές. Όλα είναι υπόθεση καλής και σωστής ενημέρωσης και πάντα με τη βοήθεια κάποιου ειδικού για να αποφευχθούν ενδεχόμενες επιπλοκές.
Δεν χρειάζεται άγχος, χρειάζεται η κατάλληλη αντιμετώπιση, και τότε από όλες τις καταστάσεις θα φεύγουμε με ανεβασμένο το ηθικό και ‘ψηλά το κεφάλι’…