Είμαι σίγουρος πως αυτοί οι τύποι, από τους οποίους περιμένουμε να συνεδριάσουν πάλι για να αποδεχθούν τη συμφωνία κυβέρνησης- δανειστών, αν ήξεραν το πόσο κακό κάνουν με τη στάση τους θα είχαν ήδη εγκαταλείψει το δημόσιο βίο…

Στα χειρότερα των ημερών που ζούμε δεν είναι μόνο η αγωνία για το τι θα γίνει.
Είναι και η ταπείνωση από τη συνειδητοποίηση πως η κυβέρνηση διαπραγματεύεται απλώς τους όρους της δεδομένης οικονομικής παράδοσης της χώρας.
Και είναι και η οργή του να βλέπεις τρεις αμετανόητους, ο καθένας στο χαβά του, να γεμίζουν αυτοί και οι ορντινάντσες τους αναξιοπιστία και νοσηρότητα τον ήδη μολυσμένο αέρα.

Αδυνατούν να αρθούν πάνω από προσωπικές ή κομματικές σκοπιμότητες.
Ούτε καν τώρα δεν λένε την αλήθεια. Κρύβονται πίσω από την αδίστακτη τρόικα, τη χιτλερική Μέρκελ, τον κοντό Σαρκοζί.

Δεν μιλούν δεν τολμούν, μόνο διαρρέουν.

Οι έξω τους αγνοούν και οι μέσα τους σιχαίνονται.
Κανείς δεν τους εμπιστεύεται.
Ούτε ότι θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις, ούτε πως είναι ικανοί να αναστρέψουν την κατάσταση.
Ενισχύουν με τη στάση τους καθημερινά το σπιράλ της αναξιοπιστίας.
Κι έτσι οι δανειστές καθημερινά αυξάνουν τις απαιτήσεις και οι Έλληνες αποστρέφουν το πρόσωπο, αποποιούνται την κοινή ζωή και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Πιο τρανταχτό παράδειγμα της απαξίωσης: τα φορολογικά έσοδα του Ιανουαρίου κατά 700 εκατ. λιγότερα.
Και συνεχίζουν απτόητοι. Και σταθερά ανόητοι.

Ο Παπανδρέου στοχάζεται σαν από άλλο κόσμο.
Να παραταθεί ο βίος της κυβέρνησης, να αγαπάμε αλλήλους, να εργασθούμε ενωμένοι για την ανασυγκρότηση της χώρας. Α ναι, να πάρουμε και κοινές μετοχές στις τράπεζες.
Γράφει επιστολές προς πρωθυπουργό και λοιπούς Έλληνες. Ποιος είναι, που ήταν, τι τρέχει, που πάμε κουβέντα. Είναι αλλού, είναι απέξω. Παρατηρητής.
Και τώρα θυμήθηκε τις επικουρικές και τις κύριες συντάξεις, όταν ο κ.Κουτρουμάνης, ο δικός του υπουργός από πέρυσι το καλοκαίρι εκλιπαρεί για την αλλαγή του συστήματος.
Χρόνος …. υπήρχε, όπως άλλωστε και λεφτά.

Το κόμμα του οποίου ακόμα ηγείται, δημοσκοπικά πεθαίνει, συγκεντρώνει το λαμπρό ποσοστό του 8% στην πρόθεση ψήφου.
Η δημοτικότητά του ανέρχεται στο επίσης ανήκουστο και πρωτοφανές ποσοστό του 8%. Ατάραχος πορεύεται. Keep walking. Η υστεροφημία , προσωπική και οικογενειακή πάνω απ’ όλα.

Ο Σαμαράς γέμισε τον τόπο κόκκινες γραμμές.

Όσες έβαλε τόσες πάτησε.

Το μυαλό του σταθερά στις εκλογές και τη διαφαινόμενη νίκη του. Τα υπόλοιπα είναι απλώς ενταγμένα και συναρτώμενα αυτής της ευγενικής επιδίωξης.
Ως μόνιμος εθνοσωτήρας "έσωσε” δήθεν τον 13ο και 14ο μισθό που κανείς δεν απειλούσε. Και συζητά το 22% μείωση μισθών, δηλαδή 8% περισσότερο από αυτό πού τάχα έσωσε.
Τώρα ζητά να σώσει επικουρικές συντάξεις όταν ξέρει πως τέσσερα ταμεία καταρρέουν εάν δεν γίνει η περικοπή.
Ψάχνει απεγνωσμένα κάτι να πει, από κάπου να βρει να πιαστεί για να πουλήσει πάλι ψεύτικη αντίσταση.
Λέξη δεν έχει πει αυτός ο λάβρος πατριώτης , για την άθλια κατάσταση, την διαπραγμάτευση χωρίς σχέδιο, την μετρολογία χωρίς αύριο που έχει διαλύσει τη χώρα.
Η αγωνία του; Πόση μνήμη διαθέτουν οι ψηφοφόροι και πως θα δικαιολογήσει τις τόσες αλλαγές θέσεων που υποχρεώθηκε να κάνει.

Ο Καρατζαφέρης στα ύστερα θυμήθηκε τον Καβάφη. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η στάση του δεν επιβραβεύεται και τώρα ασκείται στην τέχνη της ακροβασίας. Το όχι που είναι ναι γιατί δεν μπορεί να είναι όχι. Μέσα κι έξω ακόμη και σήμερα , τη μέρα που μόνο η καθαρότητα κερδίζει.
Κάπως αλλιώς λέει ο λαός τους τυχάρπαστους.

Κανείς δεν βγαίνει την κρίσιμη ώρα να πει έντιμα: τα κάναμε θάλασσα, θέλει αγώνα, θα φτωχύνουμε αλλά αυτή είναι η πορεία για να φτάσουμε στην απέναντι όχθη.
Αυτά τα μέτρα σκεφτόμαστε να πάρουμε, αυτά να ζητήσουμε από την τρόικα, έτσι θα πάμε.

Σκέπτεστε τη δύναμη μιας κοινής τηλεοπτικής συνέντευξης όπου οι τρεις αρχηγοί θα εξηγούσαν σκέτα και τσεκουράτα τα τι, τα γιατί και τα πως. Ακόμη και τις διαφωνίες τους.
Θα τέλειωναν κι οι τρόικες και οι αναβολές και οι Μερκοζύ και θα είχαμε ηγεσία και περηφάνια.
Και ελπίδα, λίγη ελπίδα, εμπιστοσύνη να αντέξουμε αυτά που γίνονται κι αυτά που θα έρθουν.

Αλλά ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν υπάρχουν πια.

Στις θέσεις τους μικρές, ελλειμματικές προσωπικότητες και καταχρεωμένες συνειδήσεις.