Πόσες φορές έχουμε συγκρουστεί με τον σύντροφό μας για ανευ λόγου αιτίες; Πόσες φορές έχουμε πει στον εαυτό μας ότι την επόμενη φορά θα αντιδράσω διαφορετικά... και κάθε φορά επαναλαμβάνουμε τις ίδιες ή και χειρότερες συμπεριφορές;

Αρκούν οι δεξιότητες επικοινωνίας που έχει ο καθένας μας; Δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να βελτιωθεί η σχέση μας, αλλά είναι σίγουρο πως αν δεν έχουμε σωστές ικανότητες επικοινωνίας / αυτογνωσία, με το πέρασμα του χρόνου μαζί με το θυμό που ενδεχομένως να έχουμε τη δεδομένη στιγμή, θα έρθουν και συναισθήματα θλίψης, έλλειψης ικανοποίησης, απογοήτευσης, αποξένωσης και οτιδήποτε άλλο είναι δυσλειτουργικό για εμάς, για τον σύντροφό μας και για τη σχέση μας.

Σχεδόν όλες οι διαμάχες – συγκρούσεις σχετίζονται με θέματα επικοινωνίας. ‘Ισως και με θέματα εξουσίας, ποιος από τους δύο θα υπερισχύσει έναντι του άλλου. ‘Ομως λέμε ότι είμαστε με έναν άνθρωπο μαζί, γιατί μας αρέσουν κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του, κάποιες αρετές που έχει. Είμαστε ‘μαζί στη ζωή’, έχοντας κοινό όραμα πορείας, με σεβασμό όμως στις επιλογές του άλλου. Γιατί λοιπόν πρέπει να είναι ο ένας από τους δύο σε θέση ισχύος;

Κάθε φορά που ο σύντροφός μας εκφράζει τα παράπονά του, τις ανάγκες του, τα προβλήματά του, εμείς τι κάνουμε; Καθοδηγούμε, απειλούμε, ικετεύουμε, ανακρίνουμε, αμφισβήτουμε, διακόπτουμε, κατηγορούμε, γελοιοποιούμε, ερμηνεύουμε, κλαίμε, κλπ...ουσιαστικά όμως τραυματίζουμε τον σύντροφό μας, τον εαυτό μας και την αγάπη μας.

Σε κάθε περίπτωση, μερίδιο ευθύνης, έχουν και οι δύο σύντροφοι, και όχι μόνο εκείνος που φαινομενικά άρχισε τη διαμάχη. Δεν πρέπει λοιπόν να κατηγορούμε αποκλειστικά και μόνο τον άλλον, αλλά να είμαστε σε θέση να αναλάβουμε την ευθύνη των δικών μας πράξεων, αντιδράσεων, συμπεριφορών.

Μπορούμε να μειώσουμε τις συγκρούσεις και να ζούμε πιο αρμονικά; Η απάντηση είναι ότι μπορούμε. Χρειάζεται όμως να σεβόμαστε και να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας πρώτα, τον άλλον, να μπορούμε να δούμε τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του συντρόφου μας, να μπορούμε να συγχωρούμε, να μπορούμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

Παρακάτω υπάρχουν μερικοί τρόποι επίλυσης των συγκρούσεων.

• Εκφράζω τον θυμό μου με επικοδομητικό τρόπο, σεβόμενος/η την αξιοπρέπεια του άλλου. Η βίαιη και η ανεξέλεγκτη έκφραση του θυμού έχει πάντα αρνητικές συνέπειες.

o Ελέγχω – Εξετάζω τον θυμό μου – Αποστασιοποιούμαι – Μαθαίνω να βλέπω τα πράγματα μέσα από την οπτική του άλλου – Προσέχω τη γλώσσα του σώματος, την ένταση της φωνής μου, τις χειρονομίες μου. Ελέγχω τις σκέψεις μου, δε λέω ασυναρτησίες, ή ότι μου κατέβει στο μυαλό εκείνη την ώρα, αλλά σκέφτομαι προσεχτικά τι θα πω και πώς θα το πω.

‘Οπως έχουν πει διάφοροι άνθρωποι, υπάρχουν τέσσερα πράγματα που δεν μπορούμε να ανακτήσουμε:

1. Την πέτρα αφού ριχθεί

2. Τη λέξη αφού ειπωθεί

3. Την ευκαιρία αφού χαθεί

4. και τον χρόνο αφού περάσει

Συνεπώς, ναι μεν μπορούμε να μετανιώσουμε για τη συμπεριφορά μας, αλλά έχει αξία να μην την επαναλάβουμε. Αλλιώς, δεν έχει νόημα...Χάνεται η εκτίμηση, η εμπιστοσύνη, ο σεβασμός, οι βασικές αξίες της σχέσης.

• Λύνω τα προβλήματά μου, και δεν τα καλύπτω.
• Αποδέχομαι τις διαμάχες ως κίνητρο αλλαγής και βελτίωσης της σχέσης, αρκεί να μην επαναλαμβάνονται οι ίδιες καταστάσεις. Μπορώ να μετατρέψω τις διαφορές σε αποτελεσματική ανταλλαγή απόψεων και σε συμφωνία.
• Αναζητώ δημιουργικές λύσεις στα προβλήματα.
• Αρχίζω να ανακαλύπτω την αλληλοσυμπλήρωση των συναισθημάτων, των σκέψεων, των αναγκών του συντρόφου μου με τα δικά μου.

‘Αλλωστε, βασικό χαρακτηριστικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης είναι η κοινή ζωή. Οι διαφορές, οι συγκρούσεις σε ένα ζευγάρι, είναι αναπόσταστο μέρος αυτής της κοινής ζωής. Το σημαντικό όμως είναι να επιλύονται τα προβλήματα, να συμφιλιώνονται τα ζευγάρια, να μαθαίνουν μέσα από τον κάθε διαπληκτισμό, και να βελτιώνονται τόσο σε επίπεδο προσωπικότητας όσο και σε επίπεδο σχέσης.