Όταν αναφερόμαστε στις διατροφικές διαταραχές, το μυαλό όλων πάει στις γυναίκες. Εν μέρει σωστά. Η νευρογενής ανορεξία και βουλιμία εμφανίζονται με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα στις γυναίκες σε σύγκριση με τους άντρες (χωρίς να σημαίνει ότι εκλείπουν παντελώς από τους άντρες). Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να ισχύει για τα αδηφαγικά επεισόδια (binge eating).

Η αδηφαγική διαταραχή (binge eating disorder) χαρακτηρίζεται από:

• Συχνά επεισόδια πρόσληψης μεγάλης ποσότητας τροφών/τροφίμων σε μικρό χρονικό διάστημα.
• Αίσθημα απώλειας ελέγχου σχετικά με την πρόσληψη τροφής, κατά τη διάρκεια των επεισοδίων.
• Πρόσληψη τροφής ακόμα και όταν κάποιος δεν πεινάει.
• Τα επεισόδια λαμβάνουν χώρα όταν το άτομο είναι συνήθως μόνο και γενικά κρυφά από τους άλλους.

Έτσι, μια νέα έρευνα με μεγάλο δείγμα τόσο αντρών όσο και γυναικών προσπαθεί να διαφωτίσει το μέχρι τώρα, σχεδόν ανεξερεύνητο ως προς τους άντρες, τοπίο. Συγκεκριμένα, οι ερευνητές μελέτησαν 21.743 άντρες και 20.608 γυναίκες, σχετικά με την εμφάνιση αδηφαγικών επεισοδίων και τις συνέπειες που έχουν στην υγεία και την ποιότητα ζωής των ατόμων.

Στους άντρες το ποσοστό των ατόμων με εμφάνιση αδηφαγικής διαταραχής ήταν 7,5%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στις γυναίκες ήταν 11,2%. Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι το ποσοστό των ανδρών που παρουσιάζουν πρόβλημα αδηφαγίας ήταν μεγάλο και συγκρίσιμο με το αντίστοιχο ποσοστό των γυναικών. Μάλιστα και η διαστρωμάτωση του φαινομένου είναι παρόμοια μεταξύ των 2 φύλων, όταν συγκρίθηκαν τα δημογραφικά χαρακτηριστικά (ηλικία, μορφωτικό επίπεδο, οικογενειακή κατάσταση).

Σημαντική παράμετρος είναι και η επίπτωση της αδηφαγικής διαταραχής στην υγεία και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Η έρευνα έδειξε ότι τα άτομα που έπασχαν, είχαν υψηλότερο δείκτη μάζας σώματος σε σύγκριση με τα υγιή άτομα. Επιπρόσθετα, η συχνότητα παχύσαρκων ατόμων ήταν σημαντικά υψηλότερη μεταξύ των ατόμων που εμφάνιζαν την διαταραχή, σε σύγκριση με τα άτομα που δεν την εμφάνιζαν. Παρόμοια αποτελέσματα βρέθηκαν και για παραμέτρους όπως ο διαβήτης τύπου 2, η υπερχοληστερολαιμία και η υπέρταση. Οι παραπάνω διαφοροποιήσεις ήταν παρόμοιες όταν συγκρίνονταν υγιή με πάσχοντα άτομα ανά φύλο. Δηλαδή ό,τι διαφορές εμφανίζονταν μεταξύ υγειών και πασχόντων γυναικών, παρόμοιες εμφανίζονταν και όταν συγκρίνονταν πάσχοντες άντρες με μη πάσχοντες.

Συμπερασματικά, τα αποτελέσματα της παραπάνω έρευνας καταδεικνύουν ότι η συχνότητα εμφάνισης αδηφαγικής διαταραχής στους άντρες είναι παρόμοια και στα 2 φύλα, εύρημα που συμφωνεί και με προγενέστερες έρευνες. Επιπλέον, φαίνεται ότι οι άντρες που παρουσιάζουν τέτοια συμπτώματα έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να επιδεινωθούν ως προς παραμέτρους υγείας όπως ο ΣΔ2, η υπέρταση, η παχυσαρκία και η υπερχοληστερολαιμία.

Τα παραπάνω δεδομένα ανοίγουν τον δρόμο προς 2 κατευθύνσεις: αφενός, πρέπει να πραγματοποιηθούν μελλοντικά περισσότερες μελέτες που να περιλαμβάνουν στο σχεδιασμό και άντρες, διότι μέχρι τώρα είναι λίγες για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Αφετέρου, οι πάροχοι υπηρεσιών υγείας δεν πρέπει να παραβλέπουν το ενδεχόμενο κάποιος άντρας να πάσχει από αδηφαγική διαταραχή, διότι έτσι παραβλέπεται μια πιθανή αιτία, που εξηγεί την ύπαρξη προβλημάτων όπως η παχυσαρκία και το μεταβολικό σύνδρομο.