Ζούμε στην εποχή των σουπερμάκετ των σχέσεων, όπου οι επιλογές είναι άπειρες, οι πειρασμοί παντού, οι άνθρωποι αναλώσιμοι και οι σχέσεις ("εάν εσύ δεν καλύπτεις τις ανάγκες μου θα βρω αμέσως κάποιον άλλο να τις καλύπτει") να διαλύονται με την παραμικρή δυσκολία. 
Πού να χωρέσει η ομορφιά, η πίστη, η αφοσίωση σε αυτό το τόσο χρησιμοθηρικό πλαίσιο; 
Οι άνθρωποι επικεντρώνονται όχι στο άτομο, αλλά στην κάλυψη της ανάγκης όπου το άτομο λειτουργεί μόνο ως μέσο και δεν έχει καμία αξία από μόνο του. Αυτό, βέβαια, είναι και το τέλος του ρομαντισμού. 
Όταν η έμφαση μετατίθεται από την πολύτιμη μοναδικότητα ενός ατόμου στην κάλυψη των αναγκών με οποιονδήποτε τρόπο, τότε οι σχέσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σειρά καιροσκοπικών ενεργειών. Ποιος είπε ότι ο οπορτουνισμός ανήκει μόνο στο χρηματιστήριο; 
Οι άνθρωποι θέλουν να τα έχουν όλα ταυτόχρονα χωρίς να κάνουν καμία θυσία για τίποτε... 
Σήμερα, ναι έχει αλλάξει η εποχή... 
Απελευθερώσαμε τις ενοχές μας και τις σέρνουμε πίσω μας, ώστε να μην τις βλέπουμε. Χρειαζόμαστε κάποιον να μας βοηθήσει, να τις σύρουμε μαζί, γιατί έγιναν πια πολύ βαριές... 
Δεν σηκώνονται! Πίσω από τα συναισθήματα κρύβονται οι ελλείψεις μας! 
Και αντί να αφήσουμε τις ενοχές, φορτωνόμαστε και των άλλων... 
Πολύ βαριά πια τα συναισθήματα. Πάντα με συναλλαγή. Σου δίνω τώρα, μου δίνεις και τώρα και αύριο και για πάντα! Και εκεί...στο "για πάντα", χαλάει η συνταγή. 
Γιατί κάποιος δεν αντέχει το βάρος πια και φεύγει... 
Οπότε πάει χαμένη "η επένδυση"...αντέ πάλι από την αρχή. 
Μήπως να το πάρουμε αλλιώς; 
Μήπως να γίνουμε πιο αληθινοί? Και να δείξουμε ποιοί είμαστε? Να μην είμαστε και δήθεν στην αγάπη, όχι τίποτα άλλο... 
Φτάνουν όλα τα "δήθεν" που έχουμε επωμιστεί. Μέχρι και δήθεν πνευματικοί γίναμε. ΄Ετσι για να μην ξεφύγουμε από την μόδα! 
Ξέρουμε άραγε τι σημαίνει "αγαπώ"; 
Ξέρουμε πόσο αυτό το "αγαπώ" γεμίζει" την ψυχή μας, αν προέρχεται από την καρδιά μας και όχι από υπολογισμό. 
Ξέρουμε άραγε ότι "αγαπώ" σημαίνει ξεχείλισμα και όχι στέρημα; 
Ξέρουμε άραγε ότι "αγαπώ" σημαίνει νιώθω;