Ανοίγω τα μάτια, θολά τα πάντα γύρω μου, τον ψάχνω… Αυτό ήταν τέλειωσαν όλα, αυτό ήταν, έλεγα από μέσα μου, το ξερα πως δε θα ήμουν πια η ίδια, αλλά δεν είχα τρόπο να αμυνθώ σε αυτό, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Ο πόνος της εγχείρισης ανύπαρκτος, όμως κάθε κύτταρο του κορμιού μου είχε καταβληθεί από συναισθηματικό κενό και ψυχικό πόνο.

Βράδιασε και απέμεινα μόνη, στο νοσοκομείο, δίπλα μου ήταν μια κοπέλα εγχειρισμένη κι αυτή… Ο γιατρός μπαίνει μέσα και ο άντρας της κοπέλας σηκώνεται «Έχω ευχάριστα νέα, ο όγκος είναι καλοήθης, σε δύο μέρες ελάτε να σας βγάλω τις γάζες απ το στήθος». Σε λίγα λεπτά και αφού έφυγε ο γιατρός, η κοπέλα παίρνει το κοριτσάκι της τηλέφωνο… «έλα αγάπη μου….». Όλο το βράδυ ο άντρας, της κράταγε τρυφερά το χέρι και εκείνη κοιμόταν, χωρίς να ξέρει από τι είχε γλιτώσει…

Εγώ δίπλα έκλαιγα σιωπηλά, είχα χάσει την αίσθηση όλης της αριστερής πλευράς και ήμουν ανίκανη να σηκωθώ έστω και λιγάκι… Απέμεινα ξαπλωμένη ως το πρωί, μέχρι να ρθει κάποιος να με βοηθήσει… Είναι τόσο παγωμένες αυτές οι στιγμές που μοιάζουν σαν το κοίταγμα στον καθρέπτη, που πάντα λέει αλήθειες, απλά εμείς τις ερμηνεύουμε ανάλογα με τις διαθέσεις μας.

Το θαύμα της ζωής μετατρέπεται σε αγώνα επιβίωσης και αυτό αφαιρεί κάτι απ τη μαγεία της. Πρέπει να σταθώ όρθια έχω κι εγώ ένα κοριτσάκι που με περιμένει στο σπίτι, σκέφτηκα… ΦΟΒΟΣ το πιο θλιβερό συναίσθημα, το συναίσθημα που εκμηδενίζει όλα τ’ άλλα συναισθήματα….

Το ότι φοβόμουν το ήξερα καλά, ότι δεν είχα σε ποιον να το πω ήταν μια ανακάλυψη εκείνων των ημερών!!!!!!!!!!!!!!!! 

Ω! Θεέ μου!!! Βοήθησέ με μονολογούσα… δεν ξέρω με είχε πιάσει υστερία να μην καταλάβει το παιδί μου τίποτα, ψεύτικα στήθη υπήρχαν, ψεύτικα χαμόγελα όμως δεν βρήκα πουθενά. Κατέφτασα στο σπίτι, μαρτύριο…

Χημειοθεραπείες, διαζύγια, επιβίωση… Γιατί δεν βλέπουν ότι υποφέρω; σκεφτόμουν, γιατί είναι τόσο δύσκολο να συμπαρασταθείς σε ένα άνθρωπο που σε χρειάζεται; Γιατί τώρα; Ερωτήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν.

Στέκομαι γυμνή στο καθρέπτη και κοιτώ εμένα, αυτή είμαι εγώ!!! Καταπίνω τον κόμπο στον λαιμό, χαϊδεύω την ψυχή μου με γλυκόλογα, απαλύνω το φόβο μου με προσευχές… Πόσο ακόμα θα δακρύζω… ηρέμησε ψυχή μου αυτά είναι κρέατα και κόκαλα, άνοιξε τα σκουπίδια να δεις που καταλήγουν…Την ψυχή μου καμιά αρρώστια δεν μπορεί να τη λαβώσει, καμιά… Να μαι πάλι όρθια γελάω, φορώ χρωματιστό μπλουζάκι, μου κλείνω το μάτι, κραγιόν στα χείλη, χαμόγελο… 

Ο αγώνας ποτέ δε σταματά, το κορμί διαλύθηκε ακόμη μια φορά, αλλά η ψυχή αντιστέκεται στους ακρωτηριασμούς. Όρθια πάντα θα παλεύω… θα ανασαίνω μέχρι να φορτώσει η καινούρια παρτίδα και πάλι στη μάχη. Το να επιβιώνω είναι ένστικτο, το να ζω όμως είναι θαύμα, χωρίς γερά πόδια, χωρίς στήθος, αλλά με αρτιμελή ψυχή, με αυτή που σας μιλώ τώρα, με αυτή που με στήνει όρθια σε θέση μάχης…