Μπορεί οι κυβερνώντες (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) να επιχαίρουν και να πανηγυρίζουν για το ψηφισθέν μνημόνιο και τη νέα δανειακή σύμβαση, όμως καμία πρόβλεψη δεν έχει ληφθεί για το μέγα ζήτημα της ενίσχυσης της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία.

Με άλλα λόγια, όσοι αναμένουν να συμμετάσχουν οι τράπεζες ενεργά στην προσπάθεια αναδόμησης της ελληνικής οικονομίας, πλανώνται πλάνην οικτράν. Το νέο χρηματοδοτικό πακέτο αδιαφορεί επιδεικτικά για την ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας, καθώς αφήνει στον από μηχανής θεό την επούλωση της πληγής της ανύπαρκτης ρευστότητας.

Βεβαίως, οι τράπεζες, που είναι ο ιμάντας μεταφοράς της ρευστότητας στην οικονομία, θα ενισχυθούν κεφαλαιακά, αλλά οποιαδήποτε πρόβλεψη για άμεση ή έμμεση μεταφορά πόρων στις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά είναι απούσα.

Στην παρούσα κατάσταση πραγμάτων, οι τράπεζες μάλλον θα κινηθούν με τη λογική της συντήρησης δυνάμεων και όχι με την προοπτική της «λίπανσης» της οικονομίας και της κοινωνίας, καθώς θα προσπαθήσουν, με τους μηχανισμούς της ανακεφαλαιοποίησης μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας να απεξαρτητοποιηθούν από την ΕΚΤ και να καλύψουν την τρύπα των κόκκινων δανείων, μαζί με την εκροή των 50 δισ. των καταθέσεων.

Εξάλλου, ο όγκος των παρεχόμενων από τις τράπεζες δανείων δεν μπορεί να αυξάνεται, τη στιγμή που ο κοινωνικός πλούτος, δηλαδή οι καταθέσεις, διαρκώς μειώνεται.

Τούτων δοθέντων, η έννοια της χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας από το τραπεζικό σύστημα πρέπει να θεωρηθεί ως εγκαταλειφθείσα. Τα επόμενα 2 – 3 χρόνια τα πιστωτικά ιδρύματα θα εστιάσουν την προσοχή τους στην αναχρηματοδότηση εταιριών ή φυσικών προσώπων με βιώσιμο προφίλ και όχι στη χρηματοδότηση των ευρύτερων παραγωγικών μηχανισμών της οικονομίας.

Οι τράπεζες από χρηματοδότες του συστήματος θα μετεξελιχθούν σε αναχρηματοδότες του. Όμως, αφού δεν μπορούν να «αιμοδοτήσουν» με ρευστό την οικονομία, πώς θα προκύψει η περιλάλητη ανάπτυξη;

Για την επίλυση του γρίφου αυτού, ο περισπούδαστος και πληθωρικός (σωματικά και εκφραστικά) κ. Βενιζέλος δεν μας λέει απολύτως τίποτα. Καλύτερα, γιατί διαφορετικά θα ακούγαμε μία ανούσια φλυαρία, με διάχυτους βερμπαλισμούς που δεν πείθουν πια κανέναν.

Η μόνη ουσιαστική λύση θα ήταν να εκδιπλωθεί υπέρ της Ελλάδος ένα μίνι αναπτυξιακό ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ, όπως συνέβη υπέρ της Γερμανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό, όμως, εξαρτάται μάλλον από την κ. Μέρκελ και τον κ. Ρέσλερ, που όμως δεν δείχνουν ιδιαίτερο ενθουσιασμό για την υλοποίησή του. Γι’ αυτό, άλλωστε, ο ΛΑ.Ο.Σ. επιμένει σε μία συμμαχία των πληττομένων από την οικονομική κρίση χωρών της Νότιας Ευρώπης η οποία θα διεκδικήσει τον αναπτυξιακό πυλώνα που θα συνοδεύει το οποιοδήποτε πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας.