Το μόνο πρόβλημα, και αυτό ακόμα με ενοχλεί, είναι τα βλέμματα των τρίτων όταν βγαίνουμε. Η διαφορά φαίνεται, εγώ μπορώ να περάσω και για 25 άχρονη, αλλά κι’ αυτός, μπορεί άνετα να περάσει για 16χρονος, οπότε εκεί λίγο κλονίζομαι.
Όπως κλονίζομαι όταν σκέφτομαι πόσο εκτεθειμένη είμαι εγώ, σ’ αυτήν την περίπτωση.
Εμένα χαρακτηρίζουν, εγώ ρισκάρω πολλά.
Για κεινον…”μαγκιά” του. Όπως λένε οι φίλοι του.
«Άξιος»
Εγώ αντιμετωπίζω τον κάθε ανεγκέφαλο που με στριμώχνει στην έξοδο της τουαλέτας με την πεποίθηση ότι αφού «πηδιέμαι» με το μικρό, το σεξ είναι στο μυαλό μου, άρα δεν μου αξίζει ο στοιχειώδης σεβασμός που δείχνεις σε μια άγνωστη.
Πιθανόν μια γυναίκα που της αρέσει το σεξ είναι μια γυναίκα που θέλει σεξ με οτιδήποτε κυκλοφορεί, στο μυαλό του μέσου άντρα.
 «Τι θέλει μια γυναίκα σαν εσένα με το μικρό ; »
«Λίγη ευγένεια που εσύ δεν κατέχεις, τραβά από μπροστά μου»
Εγώ αντιμετωπίζω ανακρίσεις 3ου βαθμού και βλέμματα του στυλ
«Δε πας καλά».
Εννοείται ότι δεν πάω καλά.
Είμαι μια νέα εμφανίσιμη γυναίκα στην Ελλάδα.
Στην χώρα που μετά τα 30 σε αντιμετωπίζει σαν χαλασμένο προϊόν.
Σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι άντρες δεν σε αντιμετωπίζουν με φιλικές διαθέσεις.
Και με φιλικές δεν εννοώ να συζητάτε τα γυναικολογικά σου, αλλά να σε βλέπει σαν ανθρώπινο ον.
Όχι τρόπαιο, όχι αξεσουάρ, όχι υποκατάστατο.
Άνθρωπος, ίσος, με δικαίωμα στις ατέλειες, με δικαίωμα στο παρελθόν, με δικαίωμα  να μην ζει σε εμπόλεμη ζώνη.
Εγώ ζω σε όλη του την έκταση την πίεση από τον κοινωνικό περίγυρο, τους χαρακτηρισμούς, τα βλέμματα.
Αν το έπαιζα άνετη και έδειχνα ότι απλά «πηδιέμαι» θα ήταν αποδεκτό. Άμα δεν εμπλέκεται η καρδιά σου και η ψυχή σου, όλα καλά.
Γίνεσαι ισάξια με τον άντρα.
Γίνεσαι άντρας.

«Mα με τον  μεγαλύτερο, θα πάτε έξω, θα σου πληρώσει τον λογαριασμό, θα πάτε ταξίδια, ξέρετε την ίδια μουσική, έχετε τις ίδιες εμπειρίες, δεν είναι κάποιος που μεγάλωσε με τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών. Ο μεγάλος σου δίνει μια αίσθηση προστασίας, σε καταλαβαίνει καλύτερα, ξέρει πότε πρέπει να ανοίξει το ρημάδι το στόμα του και δεν κάνει χοντράδες.»
«Δεν έχω αντίρρηση. Μου λείπουν όλα αυτά.»
«Ε τότε;»
«Ο μεγάλος όμως θα πει και αυτός κοτσάνες, δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά τον χαρακτήρα. Ο μεγάλος ερωτεύεται δύσκολα, τα χει ζήσει, τα έχει περάσει, κουβαλάει μέσα του πολλά, με τον μικρό αφήνεις πίσω και το δικό σου παρελθόν και ξαναγεννιέσαι. Δεν σε ρωτάει τι έχεις κάνει, αν ο πρώην σου είναι περίεργος, αν έχεις παιδί, είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα φύγεις μαζί του στο ηλιοβασίλεμα, ότι δεν θες να τον τυλίξεις, όποτε αφήνεται.»
«Μου μιλάς για έρωτα όμως τώρα, όχι σεξ»
«Φυσικά»

Σιγή.

«Όπως δεν θα ήθελα ο μικρός να με χρησιμοποιήσει για σεξ και εμπειρία και μόνο, έτσι και γω δεν θα ήθελα να τον χρησιμοποιήσω για τις αντοχές του, και μόνο»

 

Σιγή – και πάλι.

Χαμογελούσα.
Δεν μπορούσαν να καταλάβουν.
Είχαν χάσει προ πολλού την ικανότητα να ερωτεύονται, να αφήνονται, να δένονται.
Η δεν την είχαν ποτέ…μεγαλωμένες σε έναν κόσμο που απαιτεί ρεαλισμό, σκληρότητα και κυνικότητα.
Όμως εγώ δεν ήμουν έτσι.
Και ίσως γι’ αυτό και να μπορώ να είμαι με 20χρονο, και ίσως γι’ αυτό το 20χρονο να θέλει να είναι μαζί μου.
Γιατι μαζί ανακαλύπτουμε λίγο από αυτό που βλέπουμε στις ταινίες.
Το συναίσθημα.
Το καρδιοχτύπι
Μαζί κοιτάμε ο ένας τα μάτια του άλλου και χανόμαστε σε ένα κομματάκι του κόσμου, όπου μπορούμε να είμαστε γυμνοί από άμυνες, γυμνοί από ρόλους, 2 άνθρωποι με φουσκωμένες καρδιές και ανάγκη για στοργή.
Και που ήταν αρκετά τυχεροί να βρουν ο ένας τον άλλον, έστω και με διαφορά 15 χρόνων.
 Ναι, δεν θα κρατήσει. ( Ποια σχέση κρατάει αλήθεια ; )

Αλλά όσο κρατήσει, έχεις μια δεύτερη ευκαιρία στα νιάτα μου που φεύγουν –ας είμεθα ρεαλίστριες-, στην αθωότητα και στη χαζομάρα της ανεμελιάς, που  δίνει δύναμη τις επόμενες μέρες να είσαι ώριμη, κυνική, λειτουργική…ενήλικας με λίγα λόγια.
Κι ας «χάσω» το μελλοντικό σύζυγο αυτά τα λίγα χρόνια που ακόμα «μετράω.»

Φεύγοντας η 36 άχρονη με κοίταζε με ένα περίεργο βλέμμα.
«Είσαι παντρεμένη» της θύμισα γελώντας.
«Ναι, είμαι» είπε μελαγχολικά.
Το μυαλό της ταξίδευε τότε που και κείνη με τον άντρα της, χέρι με χέρι, περπατούσαν, τότε που μιλούσαν ο ένας στον άλλον και κοιτάζονταν στα μάτια… Τότε που φαντάζονταν ότι το συναίσθημα αυτό θα κρατήσει για πάντα.
Τότε που οι άντρες, δεν φοβόντουσαν.
Τότε που δεν λυγίζανε κάτω από το βάρος των ευθυνών.
Τότε που ένιωθες ότι μπορείς να μετακινήσεις βουνά.

Ακόμα κι αν δεν μπορούσες, πραγματικά.