...Μπήκα στην μονάδα της μεταμόσχευσης(την ημέρα της γιορτής μου παρεπιπτώντως,Χρόνια μου πολλά)..ο μπαμπάς είχε πάει να πάρει τα πράγματα και την μαμά απο το σπίτι..δεν είμασταν προετοιμασμένοι..Τότε η νοσηλεύτρια μου είπε να πάω για αξόνικη,ήμουν μόνη όμως ήξερα οτι δεν ήμουν μικρή πλέον..πήρα τα παραπεμπτικά κ.λ.π και ξεκίνησα για το κτίριο που γίνονται οι αξονικές..στον δρόμο,άκουγα τον εαυτό μου να σιγοκλαίει..κοιτούσαν και οι περαστικοί..σταμάτησα όμως,απλά το χρειαζόμουν..κάθισα σε ενα παγκάκι λίγο να συνέλθω και σκέφτηκα πως τώρα πρέπει εγώ να είμαι η δυνατή,πρέπει για να περάσουν όλα..Σηκώθηκα και πήγα για την αξονική,όσο περίμενα για την σειρά μου,φορτωμένη με την προηγούμενη αξονική για σύγκριση..είδα τον μπαμπά και την μαμά..ήρθανε κοντά μου και μ'αγκάλιασαν..είδα την μαμά να βουρκώνει και τότε της είπα "πρέπει να είσαι δυνατή,γιατί εγώ είμαι και δεν θα ανησυχείς" άντεξα και δε με πήραν κι εμένα τα κλάμματα..έκανα όμως την μαμά να χαμογελάσει!Τελειώσαμε απ'αυτά και μπήκα στην μονάδα..ήταν όλα αποστειρωμένα και έπρεπε να έρχοντε μόνο μια ώρα την μέρα να με βλέπουν,εναλλάξ!Μπαίνοντας σκέφτηκα..που πάω?αλλά η απάντηση ήταν έτοιμη:να γίνω καλά..ήξερα ότι η πόρτα έκεινη θα έκανε καιρό να ξανανοίξει..όμως ή πάμε μπροστά ή πίσω!Πάντα προτιμούσα το μπροστά κι όχι μόνο προτιμούσα όμως πάλευα γι'αυτό..Την μέρα που μπήκα έπερνα μηνύματα για την γιορτούλα μου,όλοι να ευχηθούν χρόνια πολλά!Απο τότε κάθε μέρα πέριμενα να πάει 5 για να έρθουν..στεκόμουν στο παράθυρο μισή ώρα πιο νωρίς!!Με έπερναν τηλέφωνο ένω στέκοντα κάτω απο το παράθυρο..πέρασε ο καιρός..έχουν περάσει τα δύσκολα!!Πέρυσι τέτοια μέρα,εγώ δεν είχα μαλλιά..και φέτος έχω τόσα πολλά που δε μπορώ να τα συμμαζέψω..ποιός το περίμενε!Ήμουν στην μονάδα τέτοια μέρα και τώρα σπίτι,κοντά στο τέλος..Το έχουμε πεί,θα έρθει η στιγμή..τα δύσκολα περνάνε,απλά έχε λίγη πίστη!!!