Ο Τυφλός Χειρουργός - 10 February 2012

και αλλοδαπούς ειδήμονες και αξιωματούχους, του παραδείγματος με τον περίφημο... "ασθενή"-Ελλάδα που πρέπει να "πάρει το φάρμακό του". Κάποιοι δε, με πολύ στόμφο είναι η αλήθεια, μεταχειρίζονται και πιο μπρούτες σκηνές του ιατρικού χώρου προκειμένου να αναπαραστήσουν εναργέστερα την οικονομική κατάσταση και την αναγκαία θεραπεία.

-Πρέπει να κόψουμε λίπος, λένε.

Ως "λίπος" προφανώς θεωρούν κάθε αντιπαραγωγική δαπάνη του δημοσίου και ως "μυικό ιστό" συμπληρώνω εγώ θα ορίζαμε εκείνο το κομμάτι της οικονομίας που παράγει εισόδημα.

Στην παρούσα φάση όμως και για να αξιοποιήσουμε το παράδειγμα προς τέρψη της θλιβερής μας εικόνας, έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιος και πως επιλέγει το είδος της θεραπείας και επιβάλλει την εφαρμογή της από τον ασθενή.

Αρχικά, ο χειρουργός- Πρωθυπουργός συχνά-πυκνά έβγαινε από το χειρουργικό θάλαμο για να μας κάνει ανακοινώσεις:

-Ο ασθενής ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση όταν τον ανέλαβα, αλλά τον έσωσα και συνεχίζω την επέμβαση! Μας ανήγγειλε ο θεράπων ιατρός μας.

Κι εμείς οι "λοιποί συγγενείς" τον πιστεύαμε και μακαρίζαμε εαυτούς και αλλήλους που ευτυχώς προλάβαμε τα χειρότερα.

Μετά όμως η κατάσταση άρχιζε να μας βάζει σε υποψίες. Ο χειρουργός αντί να βρίσκεται εντός του χειρουργείου, περνούσε ολοένα και περισσότερο χρόνο με τους συγγενείς στον προθάλαμο. Ενίοτε έφευγε και εκτός του Νοσοκομείου, πότε για κανό, πότε για ταξιδάκι -ιατρικό πάντα - και πότε για να δώσει συνέντευξη τύπου. Επικαλούνταν κούραση, διαβουλεύσεις με ξένους καθηγητές ιατρικής για το πρόβλημα ή ακόμη και επεξεργασία μιας νέας θεραπείας. Πολλές φορές επικαλούνταν και διαφωνίες με την ομάδα του ή αποχωρήσεις συνεργατών του. Κάθε φορά όμως που έβγαινε με την πράσινη μπλούζα και τη μάσκα από το χειρουργείο, όλοι πέφταμε πάνω του για να μάθουμε νεώτερα:

-Μην ανησυχείτε καθόλου! Εγώ και η ομάδα μου ξανασώσαμε τον ασθενή! Μας διαβεβαίωνε.

-Μα, γιατρέ, δεν είχε σωθεί εδώ κι ενάμιση χρόνο που ξεκίνησε η επέμβαση;

-Και βέβαια είχε σωθεί. Αλλά ξέρετε πως είναι αυτά. Κάτι επιπλοκές από εδώ, κάτι αιμορραγίες από εκεί, είχα και κανά δυο ατυχίες με τους βοηθούς μου, δεν μας αφήνουν να ολοκληρώσουμε τη θεραπεία. Αλλά να ξέρετε ότι τον σώζουμε κάθε μέρα! Κι αυτό είναι καλό! Δεν είναι;

Μουδιασμένοι οι συγγενείς, κουνούσαμε με ανακούφιση το κεφάλι.

-Ε, για να το λέει ο γιατρός έτσι θάναι...

Εν τω μεταξύ, διάφοροι συνεργάτες του γιατρού έβγαιναν στον προθάλαμο και διαβεβαίωναν με τη σειρά τους πως ο ασθενής θα βγει όπου νάναι από το χειρουργείο. Και όποιος τους αμφισβητούσε, τον κατηγορούσαν ως κινδυνολόγο, Κασσάνδρα ή άσχετο.Κάποιοι από τους συγγενείς βεβαίως, που σταυροκοπιόντουσαν τακτικά, πρότειναν να πάρουν τον άνθρωπό τους από το Νοσοκομείο και να τον πάνε σε κανά Μοναστήρι, να του δώσουν κανά βοτάνι που είχαν ακούσει ότι κάνει καλό. Άλλοι συγγενείς συνιστούσαν γιόγκα. Τι να πουν κι αυτοί στην απελπισία τους. Ή στην κουτοπονηριά τους.

Κάποια στιγμή ο γιατρός κι ενώ την προηγούμενη μέρα είχε για άλλη μια φορά διαβεβαιώσει πως ο ασθενής είχε διασωθεί, βγήκε από το χειρουργείο για να ανακοινώσει κάτι καινούριο:

-Ξέρετε, ο ασθενής δεν μπορεί να διασωθεί ολόκληρος.

-Ωχ! Γιατρέ μου! Τι εννοείτε; ρώτησαν με αγωνία οι συγγενείς.

-Πρέπει να κόψουμε κάποια περιττά κομμάτια που τον επιβαρύνουν. Πάντως, το μεγαλύτερο μέρος του ασθενή θα διασωθεί.

-Γιατρέ μου, τι λέτε; Πως είναι δυνατόν αυτό;

-Θα κόψουμε λίπος. Τον επιβαρύνει και δεν τον αφήνει να ανασάνει και να ανανήψει. Μην ανησυχείτε, όλα θα πάνε καλά. Θα είναι μια απολύτως συντεταγμένη χρεοκοπία, εεε, με συγχωρείτε λιποαναρρόφηση ήθελα να πω. Όποιος δε συμφωνεί, προφανώς δε θέλει να σωθεί ο ασθενής. Θα τον πάρει στο λαιμό του! Και να ξέρετε: μόνο λίπος θα αφαιρέσουμε. Ούτε γραμμάριο ζωτικού ιστού. Η επιστήμη μίλησε!

Οι φράσεις του γιατρού πάγωσαν τους συγγενείς. Δεν περίμεναν κάτι τέτοιο γιατί είχαν λάβει τόσες πολλές διαβεβαιώσεις από το γιατρό που δεν πίστευαν στ' αυτιά τους. Δε θα σωθεί ολόκληρος; Αλλά από την άλλη αυτή η εικόνα του ανθρώπου τους να τον βλέπουν πιο υγιή, πιο αδύνατο και αθλητικό τύπο, από εκεί που βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου, τους έδινε κάποια αισιοδοξία.

-Άντε να δούμε γιατρέ. Προχώρα.

Ο γιατρός με κάθε σοβαρότητα εξήγγειλε το πρόγραμμα των τομών που θα επέφερε στον ασθενή, εξήγησε πως θα το κάνει και πότε θα τελειώσει. Οι μέρες περνούσαν.

Και τότε συνέβη κάτι αναπάντεχο. Κάτι που ούτε οι πιο καχύποπτοι συγγενείς δεν περίμεναν.

Ένας ξένος συνεργάτης του γιατρού, διεμήνυσε στους συγγενείς του ασθενή ότι στο χειρουργείο είχε κοπεί το ρεύμα. Επικρατούσε σκοτάδι! Μάλλον δεν είχε πληρώσει κανείς την έκτακτη εισφορά... Και επιπλέον κάτι που δεν ήξερε κανείς μέχρι τότε:

Ο χειρουργός και η ομάδα του ήταν όλοι τυφλοί! Απίστευτο! Κάτι είχαν ψιλιαστεί οι συγγενείς όταν κάποιες φορές ρωτούσαν το χειρουργό για την πορεία του ασθενή και το βλέμμα του έδειχνε κενό. Αλλά και πάλι πως να πάει το μυαλό τους σε κάτι τόσο εξωπραγματικό. Τυφλός ο χειρουργός!

Οι καημένοι συγγενείς κατάλαβαν το λάθος τους με τρόμο! Είχαν δώσει τη συγκατάθεσή τους σε κάτι φρικιαστικό. Ούτε ο χειρουργός, ούτε οι ομάδα του μπορούσαν να κάνουν κάτι για τον ασθενή. Μια ομάδα τυφλών, εξοπλισμένων με νυστέρια, σε ένα σκοτεινό θάλαμο χειρουργείου με έναν εξαντλημένο άρρωστο στην κλίνη...θα είχαν αρχίσει ήδη τις περικοπές...