Από την άποψη της εθνικής ασφαλείας, η ακραία ιδεολογία του σκληροπυρηνικού ισλάμ αποτελεί έναν κίνδυνο. Ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας στηρίζεται επίσης σε μια ιδεολογία: γιατί δεν θα έπρεπε κυβερνητικοί αξιωματούχοι να προσπαθούν να θέσουν στο περιθώριο θεολογικά κηρύγματα, τα οποία επικαλούνται οι βίαιοι τρομοκράτες;

Ομως η κατάσταση περιπλέκεται όταν αξιωματούχοι των ΗΠΑ παρεμβαίνουν σε ισλαμικά κηρύγματα. Ερμηνεύοντάς τα στο πλαίσιο της εθνικής ασφαλείας και λέγοντας ποια είναι αποδεκτά και ποια όχι, δημιουργούν προβλήματα τόσο νομικής όσο και στρατηγικής φύσεως.

Μάλλον πιο εύκολα διακρίνουμε το στρατηγικό πρόβλημα: είναι άραγε η κυβέρνηση της Ουάσιγκτον μια αξιόπιστη Αρχή για να κρίνει ζητήματα ισλαμικής ερμηνείας; Βάσει των αποτελεσμάτων συγκρίσιμων προσπαθειών στη Βρετανία, η απάντηση είναι ένα ηχηρό όχι.

Για να το θέσουμε απλά, νεαροί μουσουλμάνοι άνδρες που έχουν υποδουλωθεί σε ριζοσπαστικές διδαχές δεν θα υιοθετήσουν μια πιο ειρηνική θεολογία επειδή θα τους το πει «όχι» το FBI, όπως ακριβώς ρωμαιοκαθολικοί επίσκοποι δεν θα υπέκυπταν σε ένα σχέδιο του Μπαράκ Ομπάμα για την παροχή αντισυλληπτικών σε καθολικά νοσοκομεία.

Επειτα υπάρχει και το νομικό πρόβλημα. Αν μιλήσουμε με συνταγματικούς όρους, ένας κυβερνητικός αξιωματούχος που αποφασίζει να ερμηνεύσει τι σημαίνει μια αμφιλεγόμενη έννοια μέσα στο ισλάμ, ή ποιοι ιμάμηδες έχουν το δικαίωμα να εκπροσωπούν μια συγκεκριμένη θρησκευτική κοινότητα, θα διέτρεχε τον κίνδυνο να παραβεί μια θεμελιώδη αρχή του αμερικανικού Συντάγματος: το κοσμικό κράτος δεν μπορεί να γίνει διαιτητής σε ζητήματα θρησκευτικής πίστεως.

Οι συντάκτες της Πρώτης Τροπολογίας του Συντάγματος των ΗΠΑ (σσ: που κατοχυρώνει την Ανεξιθρησκία και την ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης), οι οποίοι γνώριζαν πολύ καλά τις σύνθετες σχέσεις ανάμεσα στη βρετανική μοναρχία, την Αγγλικανική Εκκλησία και τις άλλες εκκλησίες εντός του βασιλείου, καταλάβαιναν ότι μία κυβέρνηση θα μπορούσε να επιχειρήσει να ελέγξει μια εκκλησία.

Αν αυτή η ανησυχία μοιάζει υποθετική, είναι επειδή επί μια γενιά υποθέσεις που έφτασαν μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ δεν επικεντρώθηκαν στην παρέμβαση του κράτους στη θρησκεία, αλλά στην παρέμβαση της θρησκείας στο κράτος. (Σκεφθείτε τις προσευχές στα σχολεία, ή τα θρησκευτικά μνημεία σε δημόσιους χώρους).

Αλλά το αν το κράτος έχει την δικαιοδοσία να επιχειρήσει να κυριαρχήσει επί της ίδιας της θρησκείας ήταν μια σημαντική ανησυχία για τον Τζέφερσον και τον Μάντισον. Και το Ανώτατο Δικαστήριο επαναβεβαίωσε αυτή την κεντρική διάσταση, τον περασμένο μήνα, όταν αναγνώρισε ομοφώνως την εγκυρότητα της λεγόμενης εξαίρεσης των κληρικών από ομοσπονδιακούς νόμους κατά των διακρίσεων.

Το Δικαστήριο έκρινε ότι αν στερήσει κανείς από μια εκκλησία την δικαιοδοσία να καθαιρέσει έναν Λουθηρανό κληρικό θα ήταν σαν να επέτρεπε στο κράτος να ασκεί έλεγχο επί της εκκλησίας.

Κάποιες από τις στρατηγικές της κυβέρνησής μας να υποσκάψει την ριζοσπαστική ισλαμική ιδεολογία είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Εκτός του ότι παίζει ρόλο θεολόγου μέσω επίσημων διακηρύξεων για αμφιλεγόμενες έννοιες όπως ο τζιχάντ (σ.σ. ο ιερός πόλεμος των μουσουλμάνων), η κυβέρνηση παίζει και τον ανάρμοστο ρόλο του ιεραποστόλου.

Η σχέση ανάμεσα στην επιταγή για εθνική ασφάλεια και σε έναν μεγάλο θρησκευτικό πολιτισμό είναι αναπόφευκτα γεμάτη δυσκολίες. Η συμφιλίωση των δύο δεν θα επιτευχθεί αν επιτρέψουμε σε κυβερνητικούς αξιωματούχους να παίξουν πιο ενεργητικό ρόλο στην προώθηση ιδεολογικών εναλλακτικών προς το σκληροπυρηνικό ισλάμ - ή στην εκπαίδευση των σωμάτων ασφαλείας και του προσωπικού των υπηρεσιών πληροφοριών με καρικατούρες του ισλάμ, γεμάτες μίσος. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης θα έπρεπε, αντιθέτως, να καθοδηγούνται από την σοφία της Πρώτης Τροπολογίας, και από τις αξίες τις οποίες αυτή κατοχυρώνει.
The New York Times