Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι νόημα έχουν αυτές οι ξεχωριστές μέρες!

Αλήθεια οι ερωτευμένοι πρέπει να είναι του Αγίου Βαλεντίνου για ν’ αγαπηθούν, να δείξουν τρυφερότητα ο ένας στον άλλον και ν’ ανταλλάξουν δώρα;

Αν είναι έτσι, τότε ο έρωτας είναι κατευθυνόμενος, από κάποιους που έχουν κάποια συμφέροντα.

Κάθε χρόνο πριν μέρες απ’ αυτή την ημερομηνία γίνεται ένας ντόρος.

Αφίσες κολλημένες στις τζαμαρίες των διαφόρων καταστημάτων, με ερωτευμένα ζευγάρια και τριγύρω τους λουλούδια λογής – λογής.

Κι από κάτω η γνωστή λεζάντα. «Δεκατέσσερις Φεβρουαρίου, ημέρα των ερωτευμένων...».

Αλήθεια τόσο κόπτονται οι ανθοπώλες μην τύχει και περάσει απαρατήρητη αυτή η... ξεχωριστή μέρα;

Και οι ζαχαροπλάστες, που παρασκευάζουν κάθε είδους γλυκού σε σχήμα καρδιάς και οι χρυσοχόοι;

Τώρα θα μου πείτε τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι, δεν μας πήραν με το ζόρι να μας μπάσουν στα μαγαζιά τους.

Πάντως αυτός ο ξενόφερτος Άγιος Βαλεντίνος έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και μας την έχει κάνει άνω – κάτω. Άλλοι ίσως πούνε πως την ομόρφυνε. Σεβαστή η άποψή τους. Τρέχουν όλοι και δεν φτάνουν. Νέοι νεάζοντες και... γέροι. Πυροδοτήθηκαν και πάνε.

«Τι δεν ξέρετε τι είναι σήμερα; Του Αγίου Βαλεντίνου». Απόμειναν και κάποιοι ανυποψίαστοι και κοιτάζουν απορημένοι.

«Μα δεν υπάρχει στο εορτολόγιό μας...» ψελλίζουν. Και σπεύδουν κι αυτοί να μπούνε στο πρώτο ανθοπωλείο για να γλιτώσουν την κρεβατομουρμούρα.

Άγιος Βαλεντίνος λοιπόν, ο άγιος των ερωτευμένων. Χωρίς να το καλοεξετάσει και να το καλοσκεφθεί και η ηλικιωμένη κυρία, μπουκάρει στο ζαχαροπλαστείο, αγοράζει ό,τι γλυκό βρίσκει μπροστά της, φθάνει να είναι σε σχήμα καρδιάς, της κολλάει και ο ζαχαροπλάστης κι άλλες καμιά δεκαριά καρδιές στο περιτύλιγμα, χαμογελώντας και ψιθυρίζοντας.

«Μπράβο αντοχή που είχε αυτός ο έρωτας!!!».

Και αναρωτιέται η γράφουσα. Γιατί γενικεύονται τα πάντα και σε τελευταία ανάλυση, γιατί γελοιοποιούνται κιόλας;

Ας αφήσουμε τους νέους να χαίρονται τον έρωτα κάθε μέρα κι αφού το θέλουν και στη γιορτή των ερωτευμένων.

Πώς να το κάνουμε βρε παιδιά, άλλο πράγμα ο έρωτας κι άλλο η αγάπη, ο αλληλοσεβασμός, η αλληλοεκτίμηση, η ταύτιση δύο ανθρώπων τέλος πάντων που είναι μισό αιώνα δεμένοι με τα δεσμά του γάμου.

Έρωτας μ’ αυτήν την έννοια που θέλει ο Άγιος Βαλεντίνος και λογαριασμοί και προβλήματα που προκύπτουν μέσα στο γάμο, δεν συμβαδίζουν. Όσο κι αν θέλουμε να τα συνταιριάσουμε, εμείς οι κάποιας ηλικίας, για να μη νιώθουμε... περιφρονημένοι απ’ το Λατίνο Άγιο, δεν γίνεται.

Ας θυμηθούμε λιγάκι εκείνη την πρώτη ματιά του συντρόφου μας, που κατέβαζε στη γη τον... ουρανό με τ’ άστρα και θα καταλάβουμε τη διαφορά.

Ο έρωτας είναι θύελλα, είναι μπόρα, που περνάει κι αφήνει έναν καθαρό ουρανό κι ένα ουράνιο τόξο με μαγευτικά χρώματα.

Ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας.

«Ο γάμος είναι τάφος του έρωτα» έγραφαν τα μαθητικά λευκώματα μα και ανάσταση ωραίων αισθημάτων.

Όμως, όπως είπαμε και στην αρχή, είναι ανάγκη να είναι η γιορτή των ερωτευμένων, για να γιορτάσουν και να χαρούν οι ερωτευμένοι;

Είναι ανάγκη να είναι η γιορτή της μητέρας ή του πατέρα για να τους πούμε πόσο τους αγαπάμε και να τους προσφέρουμε ένα λουλουδάκι;

Μια φορά το χρόνο είναι πολύ λίγο να τους θυμόμαστε.

Αυτές οι ξεχωριστές μέρες λοιπόν δεν προσφέρουν τίποτα στις σωστές ανθρώπινες σχέσεις.

Κάποιοι μας στήνουν... παγίδα, που έχουν συμφέροντα απ’ αυτές.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, περισσότερα είναι τ’ αρνητικά για τον καθημερινό άνθρωπο, που ίσως να μην έχει την οικονομική δυνατότητα, να ανταποκριθεί εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα σ’ αυτή την ανόητη υποχρέωση.

«Ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα» παραπονιόταν μια νεαρή κοπέλα, έτοιμη να βάλει τα κλάματα βαδίζοντας στο πλάι του φίλου της.

«Κυριακή, μια Κυριακή σαν όλες...».

«Κάνεις λάθος, σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου και συ ούτε ένα λουλουδάκι δεν... Εγώ όμως σε θυμήθηκα» κι έβγαλε απ’ την τσάντα της ένα κουτάκι.

Ο νεαρός έγινε κατακόκκινος, απ’ την ντροπή του.

Πέρασε το χέρι στους ώμους της και κάτι της ψιθύρισε.

Ίσως «συγγνώμη», ίσως «εγώ σ’ αγαπώ κάθε μέρα κι ας πάει από κει που ήρθε ο Άγιος Βαλεντίνος...».