Παίρνω τη στάση ινδιάνου ανιχνευτή και αφουγκράζομαι τον κόσμο με το αφτί κολλημένο στο χώμα!

Ακούω ποδοβολητό αγριεμένων ανθρώπων, που τα ψοφάλογα  τους σκάσανε σε άνιση  κούρσα και τώρα ψάχνουν πώς να πορευτούν! Και πώς να βρούνε τον αρχέγονο ρυθμό που αρνηθήκανε! Και πώς να σύρουν το φορτίο, άμαθοι, τώρα που ξεπέζεψαν;

Άταχτη κίνηση, σαστισμένη, μα δεν το μαρτυρούν με λόγια. Χωρίς σκοπό. Πότε εδώ  και πότε εκεί, στο ένα πόδι με εμμονή, όταν ούτε το εδώ ούτε το εκεί δεν τους χωράει ....(για  παρακεί , ούτε κουβέντα) Όλοι μαζί  φωνάζουν κι  ο καθένας μόνος του,  ψάχνει  κιτρινισμένες αποδείξεις, συγχωροχάρτια και δηλώσεις σε συρτάρια με μυρωδιά παλιού χρόνου!

Ο  θρασύς  όχλος ψέγει τον όχλο, και η μοίρα τον άτολμο  άνθρωπο! Πόσο μίζερο να μην αντέχεις το βάρος σου όταν τα γόνατα της γης έχουν λυγίσει στα αδιέξοδα της υπερφίαλης ύπαρξης.

Μεγάλη η ζωή μπροστά στο θάνατο και πιο μεγάλη η πλάνη της μπροστά στο φόβο του!  Τόσο ξόδεμα για ντοπάρισμα  επειδή  η αμετάκλητη  μοναδική του  στιγμή πάντα μας περιμένει !

Μικρή η ζωή μπροστά στο φόβο ..... Και έτσι μικροί  και  μείς ζαρώνουμε στη σκιάξη  της απώλειας ,  στον αντίποδα μιας ευτυχίας που ίσως ποτέ δεν ευγνωμονήσαμε! 

Κι  όμως όσο πιο «μικροί» τόσο πιο πιθανό  να βρούμε .... «μεγάλα πράγματα!»