Μικρούλα περνάει ο καιρός...
χαμένη στα όνειρα σου τώρα ζείς και για λίγο όλα έγιναν φώς..κι εύχεσαι..οι μέρες εκείνες να μη ξανάρθουν,να μη ξανάρθουν..τα σημάδια στα χέρια σου ακόμα το προδίδουν,τα αδύναμα μαλλιά σου..το τρέμουλο τα βράδυα,δεν είσαι εσύ..λίγο φοβάσαι,λίγο τρεμοπαίζει το φώς και σκοντάφτεις..στους εφιάλτες σου,σε όσα θα μείνουν πίσω,όμως αργούνε..περνάει ο καιρός μικρούλα..δύσκολα κι αργά,μένεις εκεί στη γωνιά σου φοβισμένη,τα πιο τρελά σου όνειρα κάνεις..εσύ είσαι..μακριά απο ότι σου θυμίζει όλα αυτά..ήσουν παιδί και γίνεσαι γυναίκα,τίποτε δε θυμίζει τα χρόνια που πέρασαν..μόνο το χαμόγελο της υπερηφάνιας..αυτός ο γλυκός πόλεμος..σιγά σιγά κερδίζεις,μέρα στη μέρα κατακτάς..τόσο σκληρά προσεύχεσαι,τόσο σκληρά ελπίζεις..κρατάς γερά!Πετάς και όλοι μένουν χαμηλά να σε κοιτάζουν,και σε θαυμάζουν,για τα πληγωμένα σου φτερά που ξέρουν να πετάνε..που μάθανε μόνα τους..χαμογελάς,το εννοείς!φοβάσαι μα δε ξεχνάς,τιμάς τον αγώνα σου..κι αυτή η ιστορία μοιάζει με παραμύθι..δάκρυα συγκίνησης,δε χάθηκαν εκείνα τα χρόνια,αλήθεια θα ζούνε πάντα..ήταν η πιο γλυκειά σου επανάσταση..λύγισες και άντεξες,τώρα γίναν αναμνήσεις..κι εύχεσαι..εκεί στη γωνιά σου,οι μέρες εκείνες να μη ξανάρθουν,να μη ξανάρθουν..τώρα χαίρεσαι,γελάς,και είσαι το παιδί που δε μπόρεσες να είσαι..και κάθε μέρα έχεις κάτι άλλο να πολεμήσεις και το καταφέρνεις,γιατί κάποτε κατάφερες πολλά περισσότερα..ο ήρωας κοιμήθηκε,όμως ξυπνάει στις αναμνήσεις,θα ξυπνάει όταν στα παιδιά σου θα αφηγείσαι το πιο χρωματιστό παραμύθι..
|
