Η αλήθεια για τις δυνατότητες των εξετάσεων της καρδιάς είναι κάπου στη μέση: μερικοί άνθρωποι, δηλαδή, είναι όντως άτυχοι, γιατί, ενώ πάσχουν από καρδιά, δεν παρουσιάζουν κανένα σύμπτωμα ή έχουν παραπλανητικές ενοχλήσεις (π.χ., πόνους στον ώμο ή την  κοιλιά). Έτσι, είτε δεν πάνε καθόλου στο γιατρό ή όταν πηγαίνουν  και αναφέρουν τα συμπτώματά τους, το μυαλό του γιατρού δεν πηγαίνει σε πρόβλημα καρδιακής αιτιολογίας.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι οι εξετάσεις δεν έχουν το αλάθητο. Τους ξεφεύγουν αρκετά και σημαντικά στοιχεία, που δεν σχετίζονται μόνο με την ατέλεια των διαγνωστικών μηχανημάτων, αλλά και με το πρόβλημα του εξεταζομένου: μπορεί κάποιος να κάνει τρία ηλεκτροκαρδιογραφήματα και να τύχει να μην παρουσιάσει αρρυθμία σε καμία από αυτές τις 10λεπτες εξετάσεις. Μπορεί πάλι να βάλει ηλεκτροκαρδιογράφημα 24ωρου Holter για τρεις ημέρες και η αρρυθμία να εκδηλωθεί την τέταρτη.  

Σε γενικές γραμμές, όμως, οι εξετάσεις που γίνονται όταν υπάρχουν ενδείξεις ανακαλύπτουν μέχρι και το 95% των προβληματικών περιπτώσεων, δηλαδή διαγιγνώσκουν σχεδόν το σύνολο των παθήσεων, και έτσι μειώνουν σημαντικά τον κίνδυνο θανάτου από καρδιά. Πρέπει, μάλιστα, να τις κάνουν προληπτικά κάθε εξάμηνο ή χρόνο όσοι επιβαρύνονται από σακχαρώδη διαβήτη, επιβαρημένη κληρονομικότητα, υπερλιπιδαιμία, κάπνισμα και καθιστική ζωή.