Eπρεπε να έχω καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά από την πολύ αρχή. Από το όνομά της. Μπριζίτ σου λέει. Ποιες γυναίκες λέγονται έτσι; Οι μονόχνοτες που γνώρισαν τους ανθρώπους και αγάπησαν τα ζώα; Οι πρώην σεξοβόμβες του κέντρου που πέταξαν όλους τους έρωτες σαν χαλασμένα γιαούρτια και έμειναν με τα μπικουτί; Οι κακομαθημένες κόρες του μπαμπά; Όλα τα παραπάνω; Όπως και να έχει, το σπίτι που είχα πάει να δω για να νοικιάσω ήταν βγαλμένο από τα παραμύθια. Και η Ακρόπολη στο πιάτο. Οπότε η Μπριζίτ έμοιαζε μείζονος σημασίας. Έμοιαζε όμως, γιατί στην πραγματικότητα επρόκειτο για ναπάλμ με κινέζικη ρόμπα και ένα τσιγάρο κολλημένο στο στόμα.

Ξεκινώντας την ιστορία από το τέλος θα σας πω με ποιο τρόπο έφυγα από αυτό το μαγικό σπίτι τέσσερα χρόνια μετά.  Στο ενδιάμεσο πολλά γεγονότα αλήστου μνήμης μεταξύ εμού και της σπιτονοικοκυράς έλαβαν χώρα και χώρο στο iCloud του εγκεφάλου μου. Η Μπριζίτ, όταν της ανακοίνωσα ότι σκοπεύω να αφήσω το σπίτι, δίνοντάς της το προαπαιτούμενο δίμηνο για να επεξεργαστεί την πληροφορία προς όφελός της, κατέρρευσε. Σα να της έλεγα «οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια σου μοιάζουν με τις λίμνες Πρέσπες». Δεν το είπα αυτό. Ούτε καν το εννόησα.

Από εκείνη τη μέρα και μετά, κάθε μέρα, οποιαδήποτε ώρα, χτύπαγε το κουδούνι γιατί κάποιος φιλόδοξος, μελλοντικός ενοικιαστής ήθελε να δει το σπίτι. Όταν της είπα ότι θα βάλουμε ωράριο επισκεψιμότητας, να βλέπουν δηλαδή το σπίτι έξι με οχτώ το απόγευμα όσοι επιθυμούν, τσίτωσε. «Έφη, δεν είσαι καθόλου συνεργάσιμη» ξεκίνησε το τροπάριο για να καταλήξει στο παρακαλετό «έλα ρε Έφη, μη φύγεις». Όταν είδε την ανένδοτη στάση μου, χρησιμοποίησε το υπερόπλο της. «Πες της και εσύ ρε Αλέξανδρε κάτι» απευθύνθηκε στον σύντροφό μου λες και την απόφαση της μετακόμισης την είχα πάρει μόνη μου. «Μπριζίτ, δεν μετακομίζω γιατί χωρίζω» προσπάθησα να την επαναφέρω «θέλουμε να πάμε σε μεγαλύτερο σπίτι, έχουμε άλλα σχέδια». Στο σημείο αυτό η Μπριζίτ μάλλον είδε όλη τη ζωή της να περνάει μπροστά της σαν την παλιά διαφήμιση του ουίσκι, γιατί το βλέμμα της από διαταραγμένο έγινε αλαμπικάριστο.

Την επομένη, ο φίλος της ο Διομήδης, ο δικηγόρος, με πήρε τηλέφωνο. Ο Διομήδης έφαγε κλωτσιά στα μαλακά κάποτε που την ποθούσε αλλά μόλις αυτός πήγε και παντρεύτηκε μια άλλη, η Μπριζίτ φρύαξε και αποφάσισε να γίνει ψυχοκόρη του και να τον επιστρατεύει σαν μπαμπά για να της λύνει παντός είδους προβλήματα. Από τον μπογιατζή μέχρι τον ενοικιαστή. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μου είπε να το ξανασκεφτώ, να μην φύγω γιατί η Μπριζίτ έχει πολλά στο κεφάλι της και δεν μπορεί να αντέξει και το οικονομικό και το άλλο βάρος της αλλαγής φρουράς στο σπίτι. Παρντόν;  Του απάντησα ότι αν συνεχίσει έτσι η Μπριζίτ θα μιλήσει με τον δικό μου δικηγόρο, τον κανονικό και όχι τον μούφα πρώην. Αυτό το τελευταίο δεν το είπα.

Δύο μέρες μετά και αφού είχε παρελάσει από το μόλις 60 τ.μ. ρετιρέ ο Στρατός της Σωτηρίας –απορώ, σε γραφείο ενοικίασης ενοικιαστών απευθύνθηκε;-, φτάσαμε στο επίμαχο θέμα της τέντας. «Θα μου την πληρώσεις, γιατί εγώ την έβαλα, εσύ μου έλεγες ότι η προηγούμενη ήταν σούπερ που ήταν χιλιοσκισμένη και έκανε το σπίτι να μοιάζει με πειρατικό καράβι» τσίριζα εγώ. «Δεν αρέσει στην καινούργια κοπέλα που θα έρθει» να ουρλιάζει αυτή «ήθελε με λουλουδάκια, δεν τις αρέσουν οι ρίγες». «Μπριζίτ, είσαι κακομαθημένη, ανώριμη και τσιγκούνα» καταλήγω με το αίμα να μου έχει ανέβει όλο στο κεφάλι. Πέντε ώρες μετά λαμβάνω μήνυμα στο κινητό μου. «Έφη, δεν είμαι τσιγκούνα». Νιώθω ότι χτύπησα φλέβα εκλαϊκευμένης ψυχανάλυσης.

Με τα πολλά κατάφερα να αφήσω το σπίτι πίσω μου και την Μπριζίτ χαρούμενη αφού της χάρισα το σπασμένο, πλαστικό τασάκι της βεράντας που μου ζήταγε μαζί με τη σκουριασμένη σκούπα για τις σκάλες.