Καθημερινά αφιερωμένος στη λατρεία της επιφάνειας και της ρηχότητας, ο κόσμος της τηλεόρασης των πρωινάδικων και του λάιφσταϊλ θα λέγαμε ότι έχει τον καρνάβαλο κάτι σαν πολιούχο άγιο. Ως εκ τούτου, τον τίμησαν από τα χαράματα εμφανιζόμενοι όλοι με καρναβαλίστικα στην «Πρωινή Μελέτη», η παρουσιάστρια ντυμένη Μίνι Μάους και η πανελική ομήγυρη αναλόγως συντονισμένη με περούκες και τα σχετικά αποκριάτικα. Ακολούθησαν τα πρωινάδικα, με εκείνο του Αnt1 να περιορίζεται στις περούκες που φόρεσαν πανελίστες και παρουσιαστές.

Συγκρινόμενο το πρωινάδικο του Mega έδειξε μεγαλύτερη ζέση στην καρναβαλική απόδοση του εαυτού του, οργανώνοντας ένα μικρό πανηγύρι στην έναρξη, όπου έκανε την καλύτερη εμφάνισή του της χρονιάς ο Γιώργος Λιάγκας, όταν με μουτσούνα Μέρκελ και με γερμανική προφορά σατίριζε την επικαιρότητα παρουσιάζοντας τους συνεργάτες της εκπομπής. Ολοι τους μεταμφιεσμένοι, από τον μάγειρα Ακη Πετρετζίκη σε Ελβις Πρίσλεϊ μέχρι τη Σάσα Σταμάτη σε σκουλήκι και τη Φαίη Σκορδά σε Σούπερμαν. Αν θεωρήσουμε δε ότι η καρναβαλική μεταμφίεση αντανακλά - όταν είναι αυθόρμητη επιλογή - τον μύχιο εαυτό, εκείνον που οι κοινωνικές συμβάσεις καταπιέζουν για να απελευθερωθεί από ασεβής μέχρι και βλάσφημος προς αυτές, οι επιλογές ήταν εμπνευσμένες.

Οπως κι αν έχει, είναι κατά παράδοση η πιο ειλικρινής ημέρα της τηλεόρασης του είδους. Οσο για τη συγκεκριμένη ημέρα, να παραδεχθούμε ότι μέσα στην ατμόσφαιρα της κατήφειας και της διαρκούς αγωνίας για το αύριο, η καρναβαλική κορύφωση αυτής της επιφανειακής, αφασικής καθημερινής τηλεψυχαγωγίας για πρώτη φορά έβρισκε το πραγματικό της νόημα ή θα μπορούσε να το βρει.

Ωστόσο, μετά τα πρώτα λεπτά της εντύπωσης που προκαλούσαν οι στολές και οι περούκες, ενώ ο θεατής προετοιμαζόταν για ένα πραγματικά καρναβαλικό, αυτοσαρκαστικό, αυτοδιαλυτικό θέαμα, οι εκπομπές επέστρεφαν βιαστικά στο καθιερωμένο τελετουργικό, κρατώντας με εμφανή επαγγελματική συνέπεια το κέφι και το γέλιο, ακριβώς όπως και όλες τις υπόλοιπες ημέρες, με τα ίδια ακριβώς θέματα, αλιευμένα από την ίδια πάντα δεξαμενή διασημοτήτων, προς τις οποίες έδειχναν την ίδια όπως πάντα ιερή αφοσίωση και σχολίαζαν με τον ίδιο πάντα υπερβολικό θαυμασμό.

Ούτε μια καρναβαλική ρωγμή δεν απείλησε το οικοδόμημα του καθημερινού λιβανιστηριού προς τις θεότητες του λάιφσταϊλ, ούτε ένα κλείσιμο του ματιού προς τον θεατή δεν χαλάρωσε την αίσθηση ασφυξίας από τον καθημερινό βομβαρδισμό του με τα ήθη της σόουμπιζ, τις παρέες, τα κολλητηλίκια και τους έρωτες. Τον τελευταίο του Αρναούτογλου για παράδειγμα, που εξ όσων συμπεραίνω θα είναι θέμα ολόκληρη τη σεζόν.

Κάπως έτσι, πολύ σύντομα, τα καρναβαλίστικα άρχισαν να φαίνονται θλιβερά και ανόητα. Γιατί το νόημα του καρνάβαλου, αυτό που γλεντάει ο κόσμος, αυτό που αποτελεί την αποκριάτικη εκτόνωση του λαϊκού αισθήματος, είναι η άρνηση της εξουσίας και ως εκ τούτου και του λόγου τον οποίο χρησιμοποιεί, των στερεοτύπων με τα οποία υπαγορεύει τρόπο ζωής και αναδεικνύει διασημότητες.

Με αυτή την έννοια η σάτιρα της Μέρκελ από τον Λιάγκα βρέθηκε απολύτως εντός του πνεύματος, το οποίο ωστόσο προδόθηκε από τη συνέχεια της εκπομπής, που βούλιαξε στη συμβατικότητα του καθημερινού εαυτού της. Και αυτός καρναβαλικός με την έννοια της υπερβολικής - μέχρι γελοιότητας - διόγκωσης της επιφανειακής λεπτομέρειας, αλλά που δεν παύει με την καθημερινή αναπαραγωγή της να έχει διαμορφώσει ένα πανίσχυρο πλέγμα εξουσίας, αυτής του λάιφσταϊλ. Είναι αυτό που περιμέναμε να γίνει αντικείμενο καρναβαλικού σαρκασμού από μια πραγματικά εμπνευσμένη, σύγχρονη και ακομπλεξάριστη τηλεόραση.

Εχουμε δει τσικνοπεμπτιάτικα τηλεοπτικά πανηγύρια τα προηγούμενα χρόνια, με ορχήστρες στα πλατό να παιανίζουν στον σκοπό διαφόρων σκυλαδοσουξέ, το ξέφρενο μαρς μιας κοινωνίας του γλεντοκοπήματος. Τότε η θέα και μόνο αυτού του μανιοκαταθλιπτικού σεληνιασμού ήταν αρκετή για να προκαλέσει αυθόρμητο γέλιο, όπως μια αυθεντική σάτιρα για τη γελοιότητα της εποχής. Κάπως έτσι μας διέφυγε η στενή σχέση μεταξύ απόλαυσης και εξουσίας.