Πρόσφατα, μια ομάδα νευροεπιστημόνων του UCL έδειξε ότι η ανθρώπινη μνήμη μπορεί να ενισχυθεί εάν γίνει ο κατάλληλος τεχνητός ερεθισμός μιας εγκεφαλικής περιοχής γνωστής ως ενδορινικός φλοιός. Η συγκεκριμένη έρευνα παρουσιάζεται στο τεύχος Φεβρουαρίου του επιστημονικού περιοδικού Journal of Medicine και ως κύριο σκοπό είχε την βελτίωση της μνήμης ασθενών με άννοια τύπου Αλτσχάιμερ[1]. Ο ενδορινικός φλοιός βρίσκεται σε μια πολύ σημαντική "διασταύρωση” των νευρικών οδών του εγκεφάλου, ακριβώς ανάμεσα στον νεοφλοιό και τον ιππόκαμπο. Θεωρείται ότι ο βασικός ρόλος του ενδορινικού φλοιού είναι ο μετασχηματισμός των αισθητήριων πληροφοριών μας σε μνήμες, οι οποίες στην συνέχεια "αποθηκεύονται” μεταξύ άλλων στον ιππόκαμπο που είναι ίσως η σημαντικότερη μνημονική περιοχή του εγκεφάλου μας.

Οι συμμετέχοντες της έρευνας ήταν επιληπτικοί ασθενείς οι οποίοι είχαν ήδη εμφυτευμένα ηλεκτρόδια στον εγκέφαλό τους για την παρακολούθηση της δραστηριότητας των νευρώνων με σκοπό τον εντοπισμό της "πηγής” των κρίσεων επιληψίας. Οι ερευνητές πέρα από την παρακολούθηση της νευρικής δραστηριότητας μπορούσαν να ενεργοποιήσουν κάποιο ηλεκτρόδιο, ερεθίζοντας το συγκεκριμένο σημείο στο οποίο ήταν εμφυτευμένο. Έτσι λοιπόν έβαλαν τους συμμετέχοντες να παίξουν ένα παιχνίδι όπου έπαιζαν τον ρόλο ενός ταξιτζή ο οποίος προσπαθεί να μεταφέρει πελάτες από ένα σημείο της πόλης σε ένα άλλο. Αυτό που παρατήρησαν οι ερευνητές ήταν ότι όταν ερέθιζαν τον ενδορινικό φλοιό οι συμμετέχοντες όχι μόνο έβρισκαν πιο γρήγορα το δρόμο τους στην πόλη, αλλά ήταν σε θέση να κόβουν και δρόμο μέσα από διάφορα στενά ώστε να φτάσουν πιο γρήγορα στον προορισμό τους.

Τα αποτελέσματα της έρευνας είναι ιδιαιτέρως ενθαρυντικά για τα άτομα με σοβαρά προβλήματα μνήμης, όπως είναι οι πάσχοντες από Αλτσχάιμερ, καθώς ανοίγουν το δρόμο για τη δημιουργία νέων μεθόδων βελτίωσης της μνήμης οι οποίες δεν θα βασίζονται στην φαρμακοθεραπεία όπως συνηθίζεται σήμερα, αλλά στην παρακολούθηση και την τεχνητή ενεργοποίηση περιοχών του εγκεφάλου. Φυσικά η έρευνα είναι σε πρώιμο στάδιο. Θα χρειαστούν αρκετά χρόνια μελέτης πριν μια τέτοια μέθοδος δοκιμαστεί σε ένα μεγαλύτερο δείγμα ατόμων, και κυρίως σε ασθενείς με άννοια.