Κάποια στιγμή το περασμένο καλοκαίρι καθόμουν ήσυχη σε ένα nail bar (μανικιουράδικο, αν προτιμάς) και κάπου μεταξύ βαψίματος του 2ου και του 3ου νυχιού, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ένας άντρας.
Η σιωπή που επικράτησε ήταν εκκωφαντική, άβολη, τόσο πηχτή που μπορούσες να την κόψεις με τη λίμα. Τι δουλειά είχε ένας άντρας ανάμεσά μας; Αυτός ο αρσενικός εκπρόσωπος, ο εμφανίσιμος, ο γύρω στα 35, ο καθ’όλα ανδροπρεπής (σε περίπτωση που αυτό σε καίει να μάθεις) προφανώς ένιωσε τη βαριά σιωπή να πέφτει να τον πλακώνει και αποφάσισε να τη σπάσει: «Μου αρέσει εδώ. Τα άλλα που έχω πάει έχουν τζαμαρία. Φαίνεσαι σαν να είσαι σε βιτρίνα», είπε χαμηλόφωνα στη δεσποινίδα που είχε αρχίσει να περιποιείται τα πόδια του. Κύματα οίκτου άρχισαν να φουσκώνουν μέσα μου. Αυτός ο άντρας δεν ήθελε να κάνει κάτι παράνομο ή ανήθικο. Δεν θέλει να κλέψει ή να δείρει και φοβόταν μην τον δούνε. Ένα πεντικιούρ ήθελε να κάνει ο άνθρωπος, αλλά για να το κάνει έπρεπε να περάσει τις συμπληγάδες της κοινωνικής κατακραυγής, τα αποδοκιμαστικά βλέμματα των περαστικών και την πιθανότητα να τον δει κάποιος γνωστός του, ο οποίος στη συνέχεια θα περάσει όλη του τη βδομάδα να αναπαράγει σε κοινούς φίλους το ανέκδοτο «Μάντεψε, ρε, που είδα τον Κώστα». Και όσο περνούσε η ώρα και σκεφτόμουν όλα αυτά, τόσο θύμωνα.

Πόδια ερμητικά κλειστά

Γεγονός #1: Τα αντρικά πόδια χρειάζονται φροντίδα. Περισσότερο απ’ ότι τα χέρια και περισσότερο απ’ ότι τα γυναικεία πόδια, διότι το αντρικό δέρμα είναι εκ φύσεως πιο τραχύ και πιο επιρρεπές να εμφανίσει κάλους και σκασίματα στις φτέρνες. Επιπλέον, τα νύχια των αντρικών ποδιών χρειάζονται τακτικό κόψιμο και προσεκτικό σχηματισμό, αν θες να είναι ευπαρουσίαστα και να μειώσεις την πιθανότητα να εμφανίσεις μύκητες (η μυκητίαση των ποδιών είναι αποκλειστικό αντρικό «προνόμιο» και ένα από τα αίτια εμφάνισης της ασθένειας είναι η αδιαφορία για το κόψιμο των νυχιών και η έλλειψη προσοχής στις πρώτες αλλοιώσεις). Και παρότι στην πλειοψηφία σας οι άντρες πλέον ενδιαφέρεστε για την εμφάνισή σας, διαλέγετε προσεκτικά τα ρούχα σας, το άρωμά σας, το κούρεμά τους, τα πόδια σας είναι το τελευταίο πράγμα με το οποίο θα ασχοληθείτε. Άραγε θα ίσχυε το ίδιο αν τα πόδια ήταν σε κοινή θέα και όχι χωμένα μέσα σε παπούτσια και χοντρές κάλτσες; Περιποιείστε μόνο ό,τι φαίνεται; Τι άλλο που δεν φαίνεται παραμελείτε;

Απόλαυση γένους θηλυκού

Γεγονός #2: Το πεντικιούρ είναι μια απολαυστική διαδικασία. Βουτάς τα ταλαιπωρημένα πόδια σου σε ζεστό, ευχάριστα αρωματισμένο νεράκι, τα αφήνεις εκεί μέχρι να μαλακώσουν και μετά τα παραδίδεις στα απαλά, έμπειρα χέρια της ειδικού (που, αν είσαι τυχερός, μπορεί να από χαριτωμένη μέχρι και πολύ όμορφη – μια από τις ωραιότερες κοπέλες που ξέρω είναι η μανικιουρίστ μου, η Αργυρώ). Από εκεί και έπειτα δεν κάνεις απολύτως τίποτα (εγώ που είμαι γυναίκα χαζεύω τι φοράνε οι άλλες πελάτισσες. Εσύ που είσαι άντρας σίγουρα θα χάζευες το στήθος της μανικιουρίστ). Λίγα λεπτά αργότερα, τα άκρα σου έχουν μεταμορφωθεί από ένα συνδυασμό γυαλόχαρτου με γυπαετό σε φυσιολογικά πόδια, έτοιμα να πρωταγωνιστήσουν σε διαφήμιση για σαγιονάρες.
Συμπέρασμα: το πεντικιούρ είναι μια ευχάριστη και ωφέλιμη για σένα διαδικασία, από την οποία είσαι κοινωνικά εξόριστος. Εσύ και το φύλο σου δέχεστε αδιαμαρτύρητα αυτή την εξορία, υπακούοντας στο τρομερό επιχείρημα «το κάνουν μόνο οι γκόμενες». Σοβαρά;

Κοινωνικές παρωνυχίδες

Στη συναναστροφή μου με τους άντρες ανά τα χρόνια είδα πολλά «το κάνουν μόνο οι γκόμενες» να καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Διαπίστωσα ότι τελικά οι άντρες όντως κλαίνε, και μάλιστα γοερά, όταν η περίσταση το σηκώνει. Έμαθα πως πονάνε, ωρέ, τα παλικάρια, και όχι μόνο αν σπάσουν 8 πλευρά αλλά ακόμη και αν τους γλιστρήσει λιγάκι το μαχαίρι την ώρα που κόβουν τη ντοματοσαλάτα. Άκουσα άντρες να κουτσομπολεύουν πιο βιτριολικά από τη χειρότερη κατίνα. Είδα άντρες να ψωνίζουν με μανία και άλλους να προτιμάνε να δουν την ρομαντική κομεντί με τις καλές κριτικές αντί για την sci-fi μούφα στην διπλανή αίθουσα. Τα ίδια τα κοινωνικά στάνταρ έχουν αποδειχθεί ρευστά και διαμορφώνονται ανάλογα με τις εποχές. Να θυμίσω απλά πως στην κατηγορία «το κάνουν μόνο οι γκόμενες» ήταν κάποτε και το piercing ή το να μακραίνεις τα μαλλιά σου. Τα γυναικεία από τα αντρικά "χωράφια" τελικά δεν είναι τόσο αυστηρά διαχωρισμένα, όσο π.χ. οι αντρικές από τις γυναικείες τουαλέτες. Αλλά ακόμη και εκεί -κακά τα ψέματα- αν κοντεύεις να σκάσεις και η αναμονή στην αντρική θυμίζει την ουρά στο ΙΚΑ, θα πας στη γυναικεία. Κατ’ εξαίρεση, αλλά θα πας. Και για πεντικιούρ λοιπόν, προφανώς δεν είναι αναγκαίο να πηγαίνεις κάθε βδομάδα (άλλωστε ποιος έχει λεφτά για πεντικιούρ κάθε βδομάδα;), αλλά, κατ’ εξαίρεση, θα έπρεπε να πας. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να μπορείς να πας. Χωρίς ντροπή, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Πάτα πόδι στα κλισέ

Αν όντως διάβασες όλα τα παραπάνω (και δεν έκανες απλά scroll μέχρι να φτάσεις στο τέλος του κειμένου και να αφήσεις από κάτω ένα macho σχόλιο, τύπου «είμαστε λιοντάρια και όχι καλαμάρια»), λογικά έχεις αρχίσει να το σκέφτεσαι. Από τη σκέψη, βέβαια, μέχρι το να κλείσεις το ραντεβού σου στο nail bar είναι ένας μακρύς δρόμος, στρωμένος με κοινωνικά στερεότυπα. Και κατανοώ απόλυτα να μη θες να τον περπατήσεις. Γιατί όλοι -λίγο ή πολύ- συνυπολογίζουμε τη γνώμη των άλλων, συχνά και σε ζητήματα πολύ πιο σοβαρά από το πεντικιούρ, όπως στην επιλογή δουλειάς ή στην επιλογή συντρόφου. Αν όμως κοιτάς τα πόδια σου και σκέφτεσαι πως δεν θα έβλαπτε να το κάνεις, βρες το θάρρος να το κάνεις. Και αν κωλώνεις εξαιτίας αυτής της τζαμαρίας, αυτού του γυαλιού ανάμεσα σε εσένα και στους Άλλους, μέσα από το οποίο η κοινωνία σε κοιτά κατάματα, σε βλέπει και τη βλέπεις, σε κρίνει και την κρίνεις, ξέρω μερικά πολύ πρόθυμα κορίτσια που έρχονται αβίαστα και – κυρίως – εχέμυθα στο χώρο σου