Είχα έρθει διακοπές στην Ελλάδα, (είμαι απο το Καναδά) και είχα κανονίσει να μείνω με κάποιες φίλες μου που ήταν επίσης διακοπές στην Ελλάδα απο την Αμερική. 

Έφτασα λοίπον, μέτα απο πολύ ταλαιπωρία (άργισε η πτήση, έχασα την επόμενη πτήση λόγο της καθηστέρισης της πρώτης πτήσης, έκανα έξτρα στάση στη Ρώμη, και τελικά, όταν έφτασα, δεν είχαν φτάσει οι βαλίτσες μου, οι οποίες ήρθαν δύο μέρες αργότερα). Τέλος πάντων, έφτασα στον προορισμό μου πολύ κουρασμένη και ταλαιπωριμένη.

Τα κορίτσια με ενημέρωσαν οτι σε λίγο θα ερχώταν ο ξαδελφός τους. Δεν είχα καμία όρεξη να δώ κάποιο αγόρι εκείνη την στηγμή... αισθανόμουν χάλια.

Ήρθε λοιπόν ο ξάδελφος, και την στιγμή που μπείκε, κοιταχτήκαμε και πάθαμε και οι δύο την πλάκα μας! Ήταν love at first sight !

Εκείνο το βράδυ μιλούσαμε όλοι μαζί και κοιταγόμασταν συνέχια, άλλα σαν να γνωριζώμασταν χρώνια... Ένιωθα μια άνεση που δεν μπορούσα να καταλάβω.

Στίς επώμενες μέρες, τα φτιάξαμε . Πολλές φορές, βγαίναμε κρυφά το βράδυ, και περνάγαμε από το μπαλκόνι στην σκάλα, και μετά βρισκόμασταν στην παραλία, όπου συχνά μέναμε μέχρι το πρωί.

Δύο βδομάδες αργότερα, έφυγαν οι ξαδελφές του, και εγώ είχα κανονίσει να μείνω Αθήνα. (Είμασταν στο Ξυλόκαστρο). Ερχόταν κάθε μέρα μετά απο την δουλειά (και πολλές φορές σχολούσε στης 9μ.μ.) για να με δει λίγες ώρες, και να φύγει αργά το βράδυ για να επιστρέψει.

Μιά φορά, τον σταμάτησαν η αστηνομία επειδή έτρεχε, και αυτός τους είπε οτι έτρεχε για να πάει στην αγάπη του που του είχε φύγει, και τον άφησαν ελεύθερο!

Μιά άλλη φορά, είχαμε κανονίσει να πάμε με τραίνο στην Θεσσαλονίκη. Πήγαμε στο κέντρο της Αθήνας πιό νωρίς, και είχαμε κάτσει στο Σύνταγμα. Τσακωθήκαμε, τα βρήκαμε, και μέσα στα έντονα συναισθήματα, δεν προσέξαμε την ώρα... Όταν, κάτα τύχη, κοίταξα το ρολόι μου, είδα οτι είχαμε λιγότερα από 10 λέπτα πρίν την αναχώρηση του τραίνου! Τρέξαμε λοιπόν στο parking που είχαμε αφήσει το αυτοκινήτο. Αλλα, επειδή κανένας απο τους δυο μας δεν ξέραμε τους δρόμους της Αθήνας, επρέπε να ρωτίσουμε... αλλά δεν είχαμε χρόνο! Σταματάει να ρωτήσει έναν ταξιτζή αν μπορεί να πάει μπρωστά μας να μας δείξει τον δρόμο, και θα τον πληρώναμε. Του είπε επίσης ότι είχαμε λιγότερο απο 10 λεπτά πρίν φύγει το τραίνο μας. Ο ταξιτζής δεν ήθελε και δεύτερη κουβέντα. Ξεκινάει και τρέχει, και εμείς τρέχουμε πίσο του να τον προλάβουμε, ενώ πηγαίνουμε δεξιά κι αριστερά για να αποφίγουμε την κίνηση. Έμοιαζε σαν να παίζαμε κυνηγητό μέσα στην κίνηση της Αθήνας... Νόμιζα πως ήμουν σε ταινία! Τελικά, κόβει ταχύτητα το ταξί, και μας φονάζει απο το παράθυρο ότι ο σταθμός είναι ευθεία μπροστά μας, και φεύγει! Ανχώθηκα για το που θα βρούμε να παρκάρουμε το αυτοκίνητο, και μου λέει, Μην ανχώνεσαι, το έχω κανονίσει! Κάτα τύχη εντελώς, βρήσκει θέση parking σχεδόν δίπλα στον σταθμό!
Τρέχουμε και μπαίνουμε μέσα στο τραίνο... και εκεί που πάω να ησυχάσω, μου λέει, Έρχομαι και βγαίνει απο το τραίνο να πάρει ενα νεράκι και μία σοκολάτα. (Φαντάζεστε ποια... ;) ..) Προλαμβαίνει και ξαναμπαίνει στο τραίνο, κάθεται, και αμέσως γίνεται η ανακοίνωση οτι το τραίνο ξεκινάει... 

Ζήσαμε μια πολύ έντονη ιστορία αγάπης, με πολλές περιπέτιες το μήνα που ήμουν Ελλάδα. Δεν γίνεται να τα γράψω όλα...

Όταν τελίωσαν οι διακοπές, ο αποχωρισμός ήταν πολύ δύσκολος... Κλαίγαμε κι οι δυο στο αεροδρόμιο... Τελικά έφυγα. 

Κάναμε 5 μήνες να ξαναβρεθούμε. Μιλούσαμε κάθε μέρα, για ώρες. Μια φορά μιλήσαμε 9 ώρες συνεχόμενες! Τελικά, ήρθε η στιγμή να είμαστε και πάλι μαζί... Αυτή την φορά, όχι στην ηλιόλουστη ζεστή καλοκαιρηνή Ελλάδα, αλλα στον χιονισμένο, παγωμένο χειμωνιάτικο Καναδά. 

Πώς, όμως, τελιώνει η ιστορία μας;
Για να μην τα πολυλογώ, έχουμε κλείσει 3 χρόνια παντρεμένοι τώρα το Σεπτέμβρη!