«Δεν ζει ο άνθρωπος αλλά το έργο του»..............
Αυτή ήταν η πεποίθηση του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας Εθνομάρτυρα Ι. Καποδίστρια. Πέρασαν 180 χρόνια από τη δολοφονία του στο Ναύπλιο αλλά οι ιδέες και τα έργα του παραμένουν όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρα. Αξίζει τον κόπο να δούμε συνοπτικά τον χαρακτήρα του όπως μας τον περιέγραψαν οι ιστορικοί της εποχής του μήπως συγκινηθούμε λαός και ηγεσία και αλλάξουμε μυαλά στους δύσκολους καιρούς που περνάει η πατρίδα μας.
Στα τέσσερα περίπου χρόνια που ήταν Κυβερνήτης δεν πήρε ούτε έναν οβολό από το ταμείο του Κράτους. ‘Όταν ο Θ. Κολοκοτρώνης πρότεινε να του δοθεί κάποιο ποσό σαν μισθός εκείνος απάντησε: «Σας ευχαριστώ πολύ για τη φροντίδα σας στο πρόσωπό μου. Η ενέργειά σας με συγκινεί. Εφόσον όμως τα ατομικά μου χρηματικά μέσα επαρκούν να είσθε βέβαιοι ότι ποτέ δεν θα ξοδέψω ούτε μια πεντάρα από το κρατικό μας Ταμείο...».
Ο γνήσιος πατριώτης θα προχωρήσει και θα θέσει τον χρυσό κανόνα αμοιβής των κρατικών λειτουργών για να κάμψει τις υπερβολικές αξιώσεις για μισθούς και αποζημιώσεις από ένα πάμπτωχο Κράτος λέγοντας: «Όταν η οικονομική κατάσταση είναι δύσκολη, δεν είναι έντιμο εκείνοι που ασκούν κρατικό λειτούργημα να λαμβάνουν αμοιβή ανάλογη με τη θέση τους και τις υπηρεσίες τους. Οι μισθοί και οι αποζημιώσεις πρέπει να είναι ανάλογοι με τα χρηματικά μέσα και τους πόρους που διαθέτει το Κράτος που υπηρετούν».
Όταν τον συγχαίρουν για τη θέση του Κυβερνήτη που του πρόσφεραν ομόφωνα οι Έλληνες εκείνος λέγει ταπεινά: «Είμαι απλά ένας άνθρωπος που κάνει το καθήκον του. Δεν τρέφω αυταπάτες. Δεν κολακεύομαι φιλοδοξώντας επιτυχίες πηγαίνοντας στην Ελλάδα. Γνωρίζω ότι με περιμένουν μονάχα δυσκολίες και μεγάλα προβλήματα. Αλλά πηγαίνω πρόθυμα γιατί πρέπει να πάω. Αυτό είναι το καθήκον μου...».
Στη Γενεύη έμεινε σ’ ένα διαμέρισμα δύο δωματίων. Σε μια κυρία της υψηλής κοινωνίας που είχε μείνει έκπληκτη από τη λιτή ζωή του έδωσε την εξής απάντηση: «Μην απορείτε, κυρία μου, με τη λιτότητά μου. Δεν είμαι αξιοθαύμαστος.. Απλά είμαι συνεπής με τον εαυτό μου… Αυτό είναι όλο… Όταν παρακαλώ και ζητώ από τις γενναιόδωρες ψυχές ψωμί και ενδύματα για τους συμπατριώτες μου, όταν έχω χτυπήσει τις πόρτες των πλουσίων και τις καλύβες των φτωχών για να συγκεντρώσω τα απαραίτητα χρήματα για τον αγώνα και την ανόρθωση της πατρίδας μου πρέπει να μπορώ να πω με ειλικρίνεια: Έδωσα κι εγώ τα πάντα πριν ζητήσω τη δική σας βοήθεια για τους αδερφούς μου».
Υπάρχει καμιά σύγκριση με τους σημερινούς πολιτικούς μας ηγέτες που ψηφίζουν αυξήσεις εκατομμυρίων ευρώ στις επιχορηγήσεις των κομμάτων τους και άλλοι ζητούν αναδρομικές αποζημιώσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ; Υπάρχει ίχνος ντροπής όταν διακηρύττουν, ότι η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού της χρεοκοπίας και δεν δίνουν το καλό παράδειγμα με τη δραστική μείωση των αποδοχών τους; Ποιος τάχα τους πιστεύει όταν δηλώνουν ότι δεν τους ενδιαφέρει η «καρέκλα» και κάνουν ό,τι μπορούν να μείνουν κολλημένοι πάνω της πάση θυσία, επιλέγοντας μεταξύ των ανωμάλων λύσεων, ακριβώς για να βρίσκονται στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής και των όποιων αποφάσεων;
Για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να ομολογήσουμε ότι και όλοι οι μεγαλόσχημοι και παχυλά αμειβόμενοι δεν εννοούν να χάσουν τίποτα από τα πολλά και διάφορα προνόμιά τους ή αλλιώς κεκτημένα δικαιώματα! Αντίθετα δεν χάνουν ευκαιρία ν’ αρπάξουν ό,τι έχει απομείνει στο δημόσιο Ταμείο με κάθε πρόσφορο γι’ αυτούς μέσο. Έτσι θα αντιμετωπίσουμε τη βαθιά κρίση που περνάει η χώρα; Ο καθένας μας ας βγάλει τα συμπεράσματά του κι ας πράξει ανάλογα και να μην προσπαθεί να βρει «ιδέες» να δικαιολογήσει τις πράξεις του αλλά να κάνει πράξεις τις ιδέες του.
Με τους 50 επώνυμους άρχοντες «πεντακοσιομέδιμνους» της Κυβέρνησης του πρωθυπουργού κ. Λ. Παπαδήμου, τους 300 «τριακοσιομέδιμνους» της Βουλής και τους χιλιάδες «διακοσιομέδιμνους» παρατρεχάμενους, οι θήτες (λαός), δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτε, παρά στα μη χειρότερα. Όμως τα χειρότερα έρχονται τάχιστα με κοινές αποφάσεις Κυβέρνησης και Τρόικας για σκληρά μέτρα που θα οδηγήσουν στη φτώχια ένα ακόμη μεγαλύτερο μέρος του λαού. Έτσι η ελεγχόμενη πτώχευση θα καταστεί πλήρης και ολοκληρωμένη με την πτώχευση του Κράτους και του λαού
