Άπλωσα το χέρι κι ας είχαν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια.
Πήρα τηλέφωνο όσο άβολα κι αν αισθανόμουν.
Το όφειλα στον εαυτό μου πάνω απ'όλα.
Και ζήτησα το .. αυτονόητο.
Να μάθω τί σου έκανα.
Δέκα χρόνια με απασχολούσε κι εξήγηση δεν έβρισκα.
Η απάντηση σκληρή...
-αν το σκεφτόσουν όπως λες δέκα χρόνια, θα είχες καταλάβει.
-μπορεί να είμαι χαζή, επέμενα, δεν έχω δικαίωμα να μάθω;
-θα περιμένεις...
Και περιμένω.
Πέρασαν σχεδόν δυο μήνες από τότε..
Θα μου πεις εδώ περίμενες δέκα χρόνια στους δυό μήνες κολλάς;
Δεν κολλάω, όμως είναι που .. να... νιώθω πως δεν έχει πια σημασία..
Και ξέρεις γιατι;
Γιατί αν ήταν αληθινή εκείνη η φιλία, θα έκανες κι εσύ ένα βήμα.
Αν ήμουν σημαντική για σένα, αν ήταν σημαντικά τα τριάντα χρόνια και όσα μοιραστήκαμε δεν θα άρπαζες την ευκαιρία για να τιμωρήσεις.
Γιατί αυτό κάνεις.
Μου είπες αν σκέφτηκα πως μπορεί να μην είναι ένα αλλά μια σειρά από πράγματα που έκανα.
Δεν θα το μάθω ποτέ.
Και ξέρεις κάτι;
Δεν έχει καν σημασία τώρα πια..
Νά'σαι καλά.
Αντίο!
