Αχ, πατρίδα μου, καημένη

Οι μισοί θλίβονται και οι άλλοι μισοί χαίρονται. Και εγώ για άλλη μια φορά δεν μπορώ να είμαι ούτε με τους μεν ούτε με τους δε. Θα αρχίσω με τα εύκολα. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία αγανακτεί γιατί αμαυρώθηκε ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου. Γελάω για να μην πω κάτι βαρύτερο. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έχουν πολιτικούς που βαρύνονται με σωρεία σκανδάλων. Βίλες στην Ακρόπολη, βίλες στα βόρεια προάστια, προνομιούχα ρετιρέ στο Κολωνάκι, κοσμοπολίτικα εξοχικά, σκάφη πολυτελείας που δεν δικαιολογεί ούτε το δικό τους πόθεν έσχες, εμβάσματα σε νυν και πρώην συζύγους, καταθέσεις στο εξωτερικό και βέβαια πλούσιους συγγενείς. Είναι το κλασικό κόλπο των απανταχού «λαδωμένων». Επειδή τα λεφτά είναι τόσα πολλά που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν, «εφευρίσκονται» πλούσιοι θείοι, πλούσιες πεθερές, πλούσιοι κουνιάδοι, καμιά φορά και «πλούσια παιδιά». «Παιδιά θαύματα» δηλαδή που μετά από επαγγελματικές δραστηριότητες εξπρές, δύο ή τριών ετών, βρίσκονται με αμύθητες περιουσίες. Ίσως βέβαια να είναι ο ιονισμένος αέρας από τις λιμουζίνες των πατεράδων τους που τους κάνει Αϊνστάιν της επιχειρηματικότητας… ποιος ξέρει;  

Χαρακτηριστική περίπτωση ο Άκης Τσοχατζόπουλος ο οποίος έχει παραπεμφθεί για το σκάνδαλο των υποβρυχίων από την συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής. Σύμφωνα με την γερμανική Δικαιοσύνη (άσχετο: να που χρειάζονται και οι Γερμανοί) στην διάρκεια της υπουργείας του, δόθηκαν μίζες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Τέτοιοι λοιπόν, υπουργοί Αμύνης (υπουργοί Εθνικής Οικονομίας, υπουργοί Μεταφορών, υπουργοί γενικώς) ήταν τα τιμώμενα πρόσωπα στις μεγάλες παρελάσεις. Αυτοί πρωταγωνιστούσαν στις εξέδρες των επισήμων. Ποιοι τίμιοι «δημόσιοι άνδρες» (ναι υπάρχουν!) αντέδρασαν όλα αυτά τα χρόνια, έστω και μια φορά, σε αυτόν τον εξευτελισμό των παρελάσεων; Η κοινωνία βοούσε για μίζες και αυτοί απλώς χαριεντιζόντουσαν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους πολιτικούς της εξουσίας αλλά και στους πολιτικούς των μικροτέρων κομμάτων, τους Μητροπολίτες και τους τοπικούς «παράγοντες», που τόσα χρόνια «μοιράζονταν» τις εξέδρες των επισήμων με την «εξουσία», και φέτος, μόλις μυρίστηκαν μπαρούτι, έσπευσαν να εξαφανισθούν. Και τέλος πάντων ποιος προσβάλλει περισσότερο μια εθνική επέτειο; Αυτός που έχει ορκιστεί πίστη στους νόμους και το Σύνταγμα και πλουτίζει κλέβοντας ή αυτός που σε ένα ξέσπασμα του διαλύει μια παρέλαση; Μην τρελαθούμε κιόλας.

Πάμε όμως στα δυσκολότερα. Το ΚΚΕ και ο Σύριζα επιχαίρουν για την αναπάντεχη νεοελληνική Οκτωβριανή επανάσταση. Είναι γι' αυτούς το νέο μεγάλο ΟΧΙ του ελληνικού λαού, που άργησε 72 χρόνια. Εύκολο ΟΧΙ. Ούτε θυσίες, ούτε αίμα, ούτε τίποτα. Ένα ντου και δυο συνθήματα. Καταρχήν θα πρέπει να τους προβληματίσει (τους «συστημικούς αριστερούς») ότι την ίδια άποψη - περί «νέου ιστορικού ΟΧΙ» - έχουν και αρκετές ακροδεξιές ομάδες που έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια. Ας το παραβλέψουμε όμως και ας ακούσουμε τις αριστερές ιαχές που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το συνονθύλευμα που διέλυσε τις παρελάσεις κρύβει επαναστατική υγεία.

Όταν βέβαια μαθεύτηκε ότι ο κόσμος φώναζε «Παπούλια προδότη» ο Σύριζα και (λιγότερο) το ΚΚΕ, έσπευσαν να προσθέσουν ότι οι βρισιές δεν τους εκφράζουν και τις απέδωσαν σε μειοψηφίες. Είναι δηλαδή με τους εξεγερμένους «α λα κάρτ». Με τους μαθητές διμοιρίτες που μούντζωσαν τις εξέδρες των επισήμων, είναι; Με τους απατημένους «Πασόκους» που βαράνε πισώπλατα βουλευτές; Με τους φραπέδες που εκτοξεύθηκαν από τα καφενεία; Με το κάψιμο των γερμανικών σημαιών; Με τα νέο πολιτικό σύνθημα «Δεν παρακαλάμε - γα*ιόντας θα σας πάμε»; Πού τελειώνει η (καλή) εξέγερση και πού αρχίζει ο χουλιγκανισμός; Για να τους βοηθήσω - και για να βοηθηθώ και εγώ να καταλάβω τι τους γοήτευσε – ας μεταφερθούμε στην «εξέγερση του Συντάγματος» που την έζησα από κοντά.

Οι δύο γωνίες (Βασιλέως Γεωργίου Α με Αμαλίας και Όθωνος με Αμαλίας) είχαν καταληφθεί με ένα χαρμάνι ανθρώπων που κατά διαστήματα φώναζε τα εξής συνθήματα (αρχίζω με τα πιο δημοφιλή και καταλήγω στα πιο σπάνια):

«Που*άνα -  κα*ιόλα - Διαμαντοπούλου». Σύντομο και σαφές. «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το '73». Το γνωστό ανιστόρητο (καθότι όντως η χούντα δεν τελείωσε το 73 αλλά το 74). «Στρίψε το κεφάλι αριστερά, δείξε το δρόμο για την λευτεριά». Τελευταίας εσοδείας που προσπαθεί να μυήσει τους μαθητές στον αριστερό επαναστατικό δρόμο. «Εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη». Κάποτε τον φώναζαν μόνο οι Κνίτες, φέτος το ακούσαμε και από τον Λυμπερόπουλο. «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ Αλβανέ Αλβανέ»: διαχρονικό σύνθημα που χρησιμοποιείται ως γαρνιτούρα σε όλες τις εθνικές επετείους. «ΚΚΕ βασανιστές»: Απόρροια μάλλον της αιματηρής σύγκρουσης του ΠΑΜΕ με τους «κουκουλοφόρους». «Μέρκελ θα έχεις την τύχη του Καντάφι»:  διεθνιστικό σύνθημα καθότι όσο νάναι ξέρουμε και τι συμβαίνει στο κόσμο. Βεβαίως όλοι, δεν φώναζαν όλα τα συνθήματα. Κάποιοι είχαν αδυναμία στα «αριστερά», άλλοι στα «δεξιά», κανένας όμως δεν αντέδρασε σε κάποιο από αυτά. Ακόμη και όταν το «πεζοδρόμιο» της Μεγάλης Βρετάνιας «φώναξε» το γνωστό σύνθημα για τους Αλβανούς, το «πεζοδρόμιο» της πλατείας Συντάγματος αρκέστηκε σε γελάκια (και η ουρά σε χειροκροτήματα). Κι αν τα στελέχη του ΚΚΕ και του Σύριζα έχουν οποιαδήποτε αμφιβολία για τα συνθήματα που παραθέτω δεν έχουν παρά να ζητήσουν τα αμοντάριστα πλάνα των καναλιών που προφανώς έχουν καταγράψει ολόκληρη τη διαμαρτυρία (άλλωστε δεν κράτησε περισσότερο από μια ώρα).

Και βέβαια δεν περιμένω από θυμωμένους ανθρώπους να διαδηλώνουν με το εγκόλπιο καλών τρόπων ανά χείρας. Αδυνατώ όμως να υπερασπιστώ ένα μίγμα αριστεροδεξιάς εξέγερσης με δόσεις ρατσισμού, φασισμού, σταλινισμού και σεξισμού επειδή απλά και μόνο, οι άνθρωποι αυτοί, δηλώνουν αντίπαλοι ενός συστήματος που καταρρέει.

Η χώρα είναι σε μεγάλη κατηφόρα και το μόνο που δεν χρειάζεται είναι ένα απολίτικο κίνημα χαβαλέ που περιλαμβάνει λίγο από όλα και τίποτα. Εκτός «αν οι Έλληνες πρέπει να ενωθούμε μπροστά στη Χούντα». Γιατί και αυτό το ακούσαμε και μάλιστα από ένα πάλαι ποτέ σοβαρό άνθρωπο. Αλλά τότε να φωνάξουμε και τον Ψωμιάδη ο οποίος επίσης μάχεται την χούντα. Έτσι δεν είπε; Τόσους μήνες στην παρανομία είναι, μπορεί να διεκδικήσει και θέση αρχηγού.