«Καθόμουν και έκλαιγα για την Ελλάδα. Παναγιά μου βοήθα κι αυτή τη φορά τους Έλληνες... ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι» Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Όταν νιώθεις το άδικο να σφίγγεται γύρω από τον λαιμό σου σαν αλυσίδα ατσάλινη και να σε καταβάλλει, μόνο ένας λόγος μπορεί να σε κάνει να σταθείς και να την σπάσεις: Η πίστη.

Τώρα που η στοργική Ελληνική φύση αναγεννιέται, ξεκλέψτε δύο στιγμές φευγαλέα στην αγκαλιά της και αναλογιστείτε τα παλικάρια που φώλιασαν στα στήθια της μέσα στους αιώνες. Από τον Βαγορή που μνημονεύουμε σήμερα, μέχρι τον Ανδρούτσο και τον Λεωνίδα.

Ένα πράγμα συνδέει το παλικάρι μέσα στους Ελληνικούς αιώνες: Το βάρος που έπρεπε να σηκώσει, σαν η μοίρα να ήθελε Σίσσυφους σε αυτά τα άγια χώματα. Πάντα οι λίγοι, οι εκλεκτοί απέναντι σε βράχο ασήκωτο και εφιάλτες να κεντάνε τα πλευρά τους. Όταν έρχεται η στιγμή που η σάρκα πρέπει να συγκρουστεί με τον γρανίτη, εκεί που ακόμα και το ατσάλι λυγίζει, δεν είναι η τρέλα, η αποκοτιά που κάνει τον άνθρωπο ατρόμητο. Είναι η Πίστη.