Τις άγιες τούτες ημέρες της Μ.Εβδομάδας οι απανταχού Ελληνες χριστιανοί ξαναζούμε στις εκκλησίες τα φρικτά πάθη του Χριστού και ξαναδοκιμάζουμε την πικρή γεύση του κόσμου της ανομίας, της δολιότητας, της αδικίας και του ψεύδους, που αδίστακτος καθώς είναι δεν υπολογίζει ούτε τον Υιό του Θεού. Τον ανεβάζει στον Σταυρό, τον καθηλώνει στο ατιμωτικό ξύλο και τον παραδίδει στο θάνατο. Τα πάθη του Χριστού κατά συγκυρία σηματοδοτούν και συμβολίζουν περισσότερο από κάθε φορά τα πάθη και τα σκληρά πλήγματα που υφίσταται ο λαός και η χώρα μας από τους παντοειδείς προδότες και σταυρωτές της. Σύγχρονοι Ιούδες, οι αδηφάγοι και διεφθαρμένοι εκπρόσωποί μας των τελευταίων δεκαετιών, πρόδωσαν τη χώρα και τον λαό και τον παρέδωσαν αντί «τριάκοντα αργυρίων» στους αδίστακτους σταυρωτές της Τρόικας, του ΔΝΤ και των εμπαικτών Ευρωπαίων εταίρων μας. Και οδυνάται και υποφέρει από τα καρφιά, τις μαστιγώσεις, τους εμπαιγμούς, τις ύβρεις και τα ραπίσματα που αναίτια δέχεται ο προδομένος Έλληνας από τους χλευαστές, τοκογλύφους και υποκριτές, σημερινούς δανειστές-φαρισαίους. Στην περιρρέουσα ζοφερή ατμόσφαιρα της σταυρωμένης Ελλάδος, που την επισκιάζουν η φτώχεια, η απόγνωση και η απαξίωση των πάντων, το πλήθος των Νεοελλήνων αισθάνεται ανασφαλές, απομονωμένο, προσβεβλημένο και εγκαταλελειμμένο. Η πρόσφατη δημόσια αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού, αλλά και ο καθημερινά αυξανόμενος αριθμός αυτοκτονιών νέων ιδίως ανθρώπων, που δεν φθάνουν στη δημοσιότητα, συνθέτουν τον καμβά μιας υπό κατάρρευση κοινωνίας απελπισμένων και ανερμάτιστων ατόμων, που ξαφνικά ένοιωσαν να υποχωρεί από τα πόδια τους το μέχρι πρότινος σταθερό οικονομικό έδαφος , πάνω στο οποίο είχαν οικοδομήσει την ύπαρξή τους. Στην τραγική κατάσταση που περιήλθαμε υπαίτιοι ως ένα σημείο είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Ακολουθώντας τον ρυθμό της υλόφρονας και μηδενιστικής αντίληψης της καταναλωτικής μας κοινωνίας, ο μέσος μεταμοντέρνος Έλληνας έπαψε να πιστεύει στον Θεό, αλλά στήριξε την πίστη και την ελπίδα του στις αγορές. Βυθίστηκε στον ατομικισμό και την ιδιοτέλεια χωρίς ανθρώπινες σχέσεις, χωρίς σύστημα αξιών και νόημα ζωής.

Έτσι με την απώλεια των υλικών αγαθών οδηγήθηκε στην απόγνωση. Όμως δεν χάθηκε ακόμη κάθε ελπίδα. Το πάθος του Χριστού ακολούθησε η ζωηφόρος Ανάσταση. Και ο Αναστάς είχε προειδοποιήσει «εν τω κόσμω τούτο θλίψιν έξετε' αλλά θαρσείτε εγώ νενίκησα τον κόσμο» (Ιω. 16,33).

Αυτή είναι η παρηγοριά και η μόνη ελπίδα που μπορεί να μας κάνει να ξεπεράσουμε τα ανθρώπινα με τις παντοειδείς κρίσεις των ημερών μας και να καταξιώσουμε την ύπαρξή μας. Οι σταυροί που κουβαλάμε στις μέρες μας είναι βαρείς και ασήκωτοι. Όμως εάν πιστέψουμε πραγματικά στη θεότητα του Χριστού και την ανάστασή του, το φορτίο θα γίνει ελαφρύτερο. Και όπως τη βαρυχειμωνιά διαδέχεται η άνοιξη, έτσι και στην προσωπική μας ζωή και στην ζωή του Έθνους μας που σήμερα ταπεινώνεται, σταυρώνεται και εξευτελίζεται, τη θλίψη θα τη διαδεχθεί η αγαλλίαση, την απαισιοδοξία η ελπίδα, το σκοτάδι το φως και η αναστάσιμη χαρά θα επιστρέψει στις ψυχές των σήμερα δοκιμαζόμενων και θλιβομένων ανθρώπων.