Σκεφτείτε, ότι ο έρωτας είναι καταλυτικός στην ζωή μας...

Οι σοφοί άνθρωποι, κι όχι εγώ, λένε ότι αυτός που ερωτεύτηκε και τον ερωτεύτηκαν, έστω και για μια φορά στην ζωή του, είναι ευλογημένος...

Και ρωτάω τώρα, πόσοι είναι αυτοί οι ευλογημένοι άνθρωποι σήμερα; Κι αν υπάρχουν, που έχουν κρυφτεί; 

Αυτές και εκατομμύρια άλλες σκέψεις, κάνω τις τελευταίες μέρες που πηγαινοέρχομαι με το μετρό στην δουλειά και εξασκώ το χόμπυ μου: να παρατηρώ τους ανθρώπους, εξαιτίας μάλλον της δημοσιογραφικής μου διαστροφής.

Μου αρέσει να παρατηρώ, να καταγράφω κινήσεις και λέξεις σαν να έχω ενσωματωμένη μικροκάμερα στον εγκέφαλο μου και μετά να βγάζω τα συμπεράσματα μου. Κι αυτό το κάνω στο μετρό,γιατί απλά, τον τελευταίο καιρό εξαιτίας της ανηφοριάς που πήρε η τιμή της βενζίνης κι όχι απαραίτητα του οικολογικού ενστίκτου, όπως μερικοί διατείνονται, σ΄ αυτό μαζεύεται όλο το λεκανοπέδιο Αττικής, τα λοιπά περίχωρα, ακόμα και τύποι από άλλες χώρες και ηπείρους. Είναι λοιπόν ο καταλληλότερος τόπος για αντιληφθείς στην πραγματικότητα τι συμβαίνει.

 

Το πρώτο μου συμπέρασμα ,είναι ότι οι Έλληνες γίναμε πιο γαϊδούρια ακόμα και από τα χαριτωμένα τετράποδα ζώα...Δεν σηκωνόμαστε από την θέση μας, ούτε στη θέα μιας μέλλουσας μαμάς, ούτε της γηραιάς κυρίας, που είναι τόσο περήφανη ώστε να μην μας ζητήσει την θέση, αλλά έχει την ελπίδα στο μάτι της, ότι θα σηκωθούμε... Κι εμείς, βέβαια, δεν κάνουμε τίποτα...Ευτυχώς που υπάρχουν και οι πολιτισμένοι τουρίστες, που ό, τι κι αν γίνει θα σηκωθούν!

 

Το δεύτερο και κυριότερο συμπέρασμα είναι ότι μας εγκατέλειψε ο έρωτας, αυτή η κινητήριος δύναμη.

Ξέρετε πόσα ζευγάρια κάθονται δίπλα δίπλα και φωνάζουν από  χιλιόμετρα ότι ο ένας είναι στην ανατολή κι ο άλλος στην δύση; Κανένα σημείο επαφής μεταξύ τους. Είναι σαν να σου λένε, ότι είτε κάτσω στην σχέση είτε όχι, το ίδιο δυστυχισμένος θα είμαι.

Άρα, που να πάω, να ξεβολευτώ; Κάθομαι εδώ κι έχω παρέα στην δυστυχία μου!

 

Χάθηκε το τρυφερό άγγιγμα, η ζεστή αγκαλιά, το κράτημα του χεριού, ένα χάδι στο μάγουλο!

Εντάξει, καταλαβαίνω, πως όλα τα παραπάνω δεν είναι πάντα για δημόσια προβολή, αλλά όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος, κάτι θα σου ξεφύγει...μια κίνηση, ένα πονηρό και πολλά υποσχόμενο χαμόγελο, ένα χαζό γέλιο!

 

Όταν είσαι ερωτευμένος δεν έχεις τον απόλυτο έλεγχο...Οι αισθήσεις σου παραδίνονται άνευ όρων!

Πόσο κατακριτέο μπορεί να είναι πια αυτό;

 

Για να μην αναφερθώ στο γεγονός, ότι σπάνια βλέπεις πια ζευγάρια.Και καλά, το πρωί και το μεσημέρι ο καθένας πάει στην δουλειά του, το απόγευμα και το βράδυ όμως; 

Γιατί υπάρχουν μόνο γυναικοπάρεες, ντυμένες και μακιγιαρισμένες στην τρίχα που σημαίνει ότι βγαίνουν να διασκεδάσουν; Και λίγο πιο κάτω άντρες μόνοι τους ή με τους κολλητούς τους; Γιατί στα αυτοκίνητα δεν υπάρχει συνοδηγός; 

Αφού δεν υπάρχει έρωτας, πώς να υπάρξουν ζευγάρια; Που πήγε λοιπόν; Χάθηκε; Εξαυλώθηκε; ΄Η κανένας πια δεν τον αναζητά και μας εκδικείται έναν έναν;

Μήπως μας έφαγε η σιγουριά, ότι μπορούμε και μόνοι μας να ζήσουμε καλά;

Μπορεί βέβαια να βυθιστήκαμε όλοι στο όνειρο μιας καριέρας ή μιας προσωπικής απόλαυσης...Και ο έρωτας μας την έκανε! 

Στο τέλος θα πιστέψω ότι μόνο τα βαμπίρια μπορούν να ερωτευτούν. Τι λυκόφως, τι τα ημερολόγια των βρικολάκων...που φτάσαμε! Να θαυμάζουμε τον έρωτα των βρικολάκων με τους θνητούς! 

Και ας σκεφτούμε...αν ζούσαμε κι εμείς τον έρωτα, θα ξεροσταλιάζαμε μπροστά στην τηλεόραση για να βλέπουμε τις μεταφυσικές συνυπάρξεις;Μάλλον όχι!

 

Λοιπόν, τώρα, που καλοκαιριάζει και οι ορμόνες μας χτυπούν κόκκινο,ας καλωσορίσουμε τον έρωτα!

 

Ας τον βάλουμε στην ζωή μας...ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φύγουμε από σχέσεις που μας εγκλωβίζουν.

 

Ας τον προσκαλέσουμε...δεν θα μας αρνηθεί! Δεν αρέσει στον μικρό φτερωτό θεό η ανεργία!

 Βίκυ Αλεξανδροπούλου - η πολυαγαπημένη μου φίλη......

...πόσο δίκιο έχεις φιλενάδα.....

...ποιός έχει σήμερα την δύναμη να κάνει την υπέρβαση...

...δείχνοντας και διεκδικώντας την αγάπη...

...πέρα από τα πρέπει, τα μη και τα προσωπικά οφέλη;

 

"Οι υποσχέσεις του έρωτα είναι γραμμένες στην άμμο"....

 

Υπάρχει έρωτας σήμερα;

 

Αν υπήρχε, τότε ο κόσμος θα ήταν γεμάτος λουλούδια και καρδούλες και όχι σχέσεις εξουσίας και υποταγής.

Αν υπήρχε, δεν θα υπήρχε αδικία, αφού αυτός θα έκανε τα πάντα να φαίνονται όμορφα......

 

Ίσως ο έρωτας να είναι μία κατασκευή του νου.....

Αλλά ο έρωτας δεν κατασκευάζεται.....!

Είναι σαν να προσπαθούμε να κατασκευάσουμε το ηλιοβασίλεμα...την πανσέληνο....!

Το φεγγάρι είναι εκεί, γεμάτο ή όχι....ο ήλιος θα ανατείλει και θα δύσει, ό,τι κι αν κάνουμε....

 

Έτσι και ο έρωτας.....υπάρχει, όσο κι αν το αρνούμαστε...!

 

Ζούμε σε μία κοινωνία καταναλωτική, όπου για όλα υπάρχει ένα τίμημα, μία ανταλλαγή, συμφέρον, συμβιβασμός, αιτία, κόπος, μόχθος, πόνος, διαμάχη, υποταγή.....το δίκιο του ισχυρού -με την ευρύτερη έννοια....

 

Όλα αυτά μας έχουν απομακρύνει από κάθε διάθεση...για την ατίθαση επανάσταση των συναισθημάτων που "γεννιούνται" με τον έρωτα....

Όμως, φτάνει μία ματιά, ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα....και όσο κι αν θέλουμε να αντισταθούμε....χανόμαστε μέσα εκεί.....μέσα στην αγκαλιά του....

 

Κι αυτό ακριβώς είναι ο έρωτας...

Ένα παιχνίδι με την φωτιά....κοντά του καιγόμαστε και μακριά του κρυώνουμε.....

Ένα παιχνίδι...χωρίς κανόνες...!!!!

 

Ο έρωτας υπάρχει, ναι υπάρχει.....και όταν υπάρχει μπορούμε ή να τον αγνοήσουμε ή να τον απολαύσουμε, όπως ακριβώς κάνουμε με την πανσέληνο και το ηλιοβασίλεμα....

 

Αν περάσει, όμως, και μας σκοτώσει αντί να μας αναστήσει, είναι γιατί εμείς ή ο άλλος ήμασταν ανεπαρκείς....είναι η πληγή της προδοσίας....είναι η απελπισία της μοναξιάς.....

Και χάνοντάς τον, χάνουμε την ζωή....νοιώθουμε ανάξιοι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε...και λέμε "ποτέ ξανά"......

Κι όμως...όμως....μπορεί να πεθαίνουν τα σχέδια, τα όνειρα, οι καταστάσεις, τα χτυποκάρδια....αλλά ό,τι όμορφο ζήσαμε....ο ίδιος μας ο εαυτός....δεν χάνεται, δεν πεθαίνει....αλλά μένει σαν μία τρυφερή γλυκειά ανάμνηση ότι κάποιος, κάπου, κάποτε....μας αγάπησε και τον αγαπήσαμε......!

 

Μέρες σαν κι αυτές....ας συνεχίσουμε να ερωτευόμαστε και να ελπίζουμε.....

Ας μην επιτρέψουμε στο σκοτάδι να επικρατήσει.....

Ας δώσουμε στο φως μία ευκαιρία...πολλές....

Ας μην λησμονούμε πως είμαστε άνθρωποι...!!!!