Κάθε ταξίδι έχει ένα προορισμό

αλλά εκείνο που μετράει είναι το ίδιο το ταξίδι ...

Πόσο χρόνο έχουμε;

Ένα ταξίδι που δεν απολαμβάνουμε, 

 θέλουμε μόνο να ξέρουμε

ποσό χρόνο θα κρατήσει ακόμη.

Η απάντηση είναι: Όχι πολύ ...

Και βέβαια όχι πολύ ...

Όλοι έχουμε υπαρξιακές ανησυχίες

από τη στιγμή που θα μπούμε στην κριτική σκέψη

(εκεί γύρω στα 9 μας χρόνια)και όλοι,

με διαφορετικό τρόπο ο καθένας,

προσπαθούμε να μάθουμε τι γίνεται

μετά τον θάνατο, όχι στον ίδιο τον θάνατο

αλλά στο τι γίνεται δηλαδή μετά

Μια κυρίαρχη ανησυχία:

Ο θάνατος και το ...; μετά

Ένα κυρίαρχο συναίσθημα:

Ο φόβος σε όλο του το μεγαλείο.

Πάνω σε αυτά στήνονται όλες οι θρησκείες

 και κάνεις δεν αναρωτιέται, 

τι συμβαίνει όμως με το "τώρα"..

«Τα πάντα ρει» μας λέει ο Ηράκλειτος

έτσι και το «ΤΩΡΑ» συνεχίζει μόνο

την πορεία του.. Δεν γυρίζει να κοιτάξει πίσω,

 δεν σταματά ούτε για μια στιγμή,

συνεχίζει τον δρόμο που ξεκίνησε την στιγμή

της γέννησης μας.

Και ο προορισμός του; Ο θάνατος..

Τα φώτα άναψαν ...; ένα αίσθημα συμπάθειας

και κατανόησης πλαστό ή όχι δεν το εξετάζω,

 έχω ανάγκη να το δω έτσι όπως το χρειάζομαι,

 ανθρώπινο εγκάρδιο ...

Πως σε λένε;

Αναστασία;

Καλή επιτυχία Αναστασία!!

Όλα θα πάνε καλά!!!

Μια γλυκεία ζάλη και ........

Παύση ...;κενό ...;τεχνικός ύπνος

Και ...; πόνος αφόρητος πόνος και σκέψεις,

χιλιάδες σκέψεις

Τα οπιούχα κάνουν καλή δουλειά

σε αυτή τη περίπτωση και μετά μένεις γυμνή

με τον εαυτό σου, ο δυσκολότερος αντίπαλος.

Η πρώτη σκέψη ...; ποσό χρόνο έχω αλήθεια;

Τι έκανα τον χρόνο μου;

Έζησα όπως ήθελα;

Έκανα όλα αυτά που επιθυμούσα

ή έκανα κάτι που μοιάζει περίπου

με αυτό που επιθυμούν οι άλλοι για μένα;

Ζω; Ή απλά περιμένω το θάνατο;

Μήπως ξοδεύω το «τώρα μου»

για να σχεδιάζω το αύριο, ένα αύριο

που δεν ξέρω αν θα έρθει ποτέ;

Λέω ότι θέλω ποιότητα ζωής

και τι κάνω γιαυτό;

Σκέψεις που δεν ξέρω γιατί ήρθαν σήμερα,

 έτσι ξαφνικά .

Ερωτήσεις που απευθύνονται κυρίως σε μένα.

Νάμαι λοιπόν, αντίπαλος με τον εαυτό μου

και τώρα τι κάνω τώρα; Πόλεμο ή συμμαχία;

Ας τα πάρω με τη σειρά, ένα ταξίδι στο παρελθόν

θα βοηθήσει.

Το παρελθόν  δεν μπορεί να αλλάξει,

φροντίζει μόνο να μας θυμίζει τα λάθη

και τις κατακτήσεις μας..

Το τώρα είναι αυτή εδώ η μικρή  στιγμή

που μέχρι να τη σκεφτώ έχει φύγει

και εγώ την ξοδεύω για να προετοιμάσω

τάχα το μέλλον.

Από τα παιδικά μας χρόνια, υστέρα στα σχολικά

και μετά σαν παραγωγικά άτομα προσπαθούμε

να σταθούμε όρθιοι να ανταποκριθούμε

σε αυτή την κοινωνία.

Διάβασε!  Κουράσου! σπούδασε! μάζεψε χρήματα!

να μην έχεις πρόβλημα στο μέλλον!

να ζήσεις ένα καλύτερο αύριο!

Ποιος όμως θα μας  διαβεβαιώσει

ότι το "αύριο" θα έρθει, ότι το "μέλλον"

που χτίζουμε θυσιάζοντας το "τώρα"

θα μας περιμένει να το γευτούμε;

Μια υπόσχεση γεμάτη αφέλεια

κι όμως εγώ πολύ εύκολα τη δέχτηκα.

 Ίσως αυτό να είναι και το θέμα μου,

 ίσως  μου αρέσουν οι ψευδαισθήσεις.

Τι στο διάολο κάνω;

Ζω λες και θα ζήσω για πάντα κι όμως

πόσο γρήγορα πέρνα ο καιρός μου

και χάνω τον χρόνο μου, λες και θα

μου τον αναπληρώσει κάποιος, και να..

σήμερα σκέφτηκα πως ίσως αυτή η μέρα μου

είναι η τελευταία της ζωής μου.

Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μου

σε αυτή την κοινωνία που ζω προσπαθώ

να δω σαν σκηνοθέτης, πως σπαταλιέται 

ο χρόνος μας,  μέσα από τους χαρακτήρες

και τους ρόλους, ποιο ρόλο έχει  ο  εαυτό μου;

Αυτός που ψάχνει κάτι να λατρέψει

ή κάτι να υπηρετήσει( είτε λέγεται Θεός είτε Εξουσία),

Αυτός που έχει το πάθος του κέρδους,

 Αυτός που σχολιάζει πάντα τα στραβά των άλλων,

 Αυτός που αποβλακώνεται από την απραξία,

Αυτός που ξοδεύεται σε απρόσωπες παρέες

προσπαθώντας να είναι αρεστός,

Αυτός που ξοδεύεται μπροστά στον καθρέφτη και

Αυτός που κάνει όλο σχέδια και είναι ανίκανος

 να καταπιαστεί με κάτι σταθερό.

Σε ποιο χαρακτήρα ανήκω; Εδώ με θέλω .

Σε οποίο χαρακτήρα κι αν ανήκω

σημασία έχει ότι ο χρόνος της ζωής μου χάνεται,

δεν μπορώ να τον κερδίζω ούτε να τον αγοράσω .

Φοβάμαι για την περιουσία,

για το μέλλον των παιδιών μου,

για τον θάνατο και δεν φοβάμαι καθόλου

που σπαταλάω τον χρόνο μου, τον χρόνο μου,

που πρέπει να ζω και όχι απλά

να υπάρχω μέσα σε αυτόν.

Νάτος πάλι ο φόβος λοιπόν!!!

Αυτή τη φορά, ο φόβος  να κρίνω

και να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου,

ή υποκρισία ότι «έτσι είναι η ζωή».

 Όμως νομίζω ότι μπορώ να κρίνω σωστά

την αξία της αν αξιολογήσω σωστά

τον χρόνο που μου δίνει.

Η ζωή είναι ένα  παζλ  αναμνήσεων, 

πράξεων και  προσδοκιών.

Καμία περίοδος δεν ανταλλάσσεται με κάποια άλλη,

καμία δεν έχει περισσότερη αξία από τις άλλες.

Το παρελθόν δεν είναι παρόν,

όπως και το παρόν δεν είναι μέλλον.. 

Εμείς όμως επιμένουμε να ξοδεύουμε την μια

για να ζήσουμε την άλλη..

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να ορίσω

την αξία του δικού μου χρόνου

πόσο εύκολο είναι να μάθω να ζω

για τον εαυτό μου,

αξίζει όμως να το δοκιμάσω.