Καθισμένη μέσα στο αυτοκίνητο, εκεί σε μια γωνιά της Πεντέλης, το μυαλό μου περιπλανήθηκε αρκετά, προσπαθώντας να βρω, γιατί νιώθω τόσο...βαλτωμένη! 

Χρειάστηκε μόνο ένα κλικ, για να υψωθεί η αλήθεια σκληρή και να μαστιγώσει ανελέητα το μυαλό μου:

Τα παραμύθια μου τέλειωσαν και οι δράκοι ζωντάνεψαν...Οι φλόγες τους με τύλιξαν και μου έκαψαν κάθε τι που μου είχε μείνει ζωντανό, όπως ας πούμε την ελπίδα και την ενέργεια...

 

Και καθώς με τσουρούφλιζαν, γύρισα και κοίταξα παραδίπλα...δεν ήμουν μόνη μου!

Κόσμος και κοσμάκης, άνθρωποι δικοί μου, κολλητοί μου, φίλοι μου, γνωστοί μου, συνάδελφοί μου ακόμα και άνθρωποι που δεν είχα δει ποτέ στην ζωή μου!

Περίμεναν εκεί με μια μάσκα αρχαίας τραγωδίας στα πρόσωπα τους να περιμένουν το τέλος. Κανένας δεν σκιρτούσε ούτε φώναζε, ούτε αντιδρούσε!

Και οι δράκοι από πάνω μας, να ανοίγουν τα βρωμερά στοματά τους και να βγάζουν ολοένα και μεγαλύτερες φωτιές, υπενθυμίζοντας μας συνέχεια ότι είναι εκεί...

 

Άνοιξα τα μάτια κι ήμουν ακόμη μέσα στο αυτοκίνητο μου αλλά συγκλονισμένη από την αλήθεια...Βγήκα έξω και άρχισα να παρατηρώ τις φάτσες που περνούσαν δίπλα μου...Όλοι θλιμμένοι, μελαγχολικοί, κλεισμένοι μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό... 

Έκανα το πείραμα και την επόμενη μέρα και την μεθεπόμενη...πήγαινα σε διαφορετικές περιοχές κάθε φορά και παρατηρούσα τον κόσμο: έφηβους, νέους και μεγαλύτερους!

Παντού η ίδια εικόνα...άνθρωποι ανέκφραστοι! Κάπου κάπου άκουγα και κάποιους να γελάνε αλλά όχι αυθεντικά, όχι γεμάτα...Έμοιαζε περισσότερο σαν αγγαρεία, σαν μια προσπάθεια να ξορκίσουν το κακό...αλλά δεν μπορούσαν να ξεγελάσουν κανέναν, ούτε καν τον ίδιο τους τον εαυτό!

 

Και τότε η πραγματικότητα έσκασε σαν βόμβα μεγατόνων μπροστά μου: χάθηκε το χαμόγελό μας!

Μας το πήραν βαίαια και μας βύθισαν στην ανασφάλεια, στην απόγνωση, στην απελπισία και είναι τόσο ανθρωπάκια που ούτε σκοινί δεν μας έριξαν για να μπορέσουμε να ανέβουμε!

Γι' αυτό οι εικόνες μου ήταν γκρίζες!

 

Το χαμόγελο, το αυθεντικό χαμόγελο, που εναρμονίζεται πλήρως με τον ήλιο και την θάλασσα μας...χάθηκε στις φλόγες των δράκων...και η κατάθλιψη ήρθε και στρογγυλοκάθισε απρόσκλητη στις ψυχές μας!

Το ίδιο βράδυ μίλησα με έναν λατρεμένο μου φίλο στο facebook...δεν του είπα τίποτα απ΄ όλα αυτά...δεν υπήρχε λόγος να τον μαυρίσω. 

Και κάποια στιγμή του είπα αυθόρμητα ότι με κάνει να γελάω πολύ.

Ξέρετε τι μου απάντησε; 'Αλήθεια; Εσύ όμως με κάνεις να χαμογελάω....κι αυτό είναι πιο σημαντικό.

 

Δώδεκα λεξούλες ήταν αρκετές για να λυθούν τα μάγια και να πάνε στο διάολο οι δράκοι και οι φλόγες τους.

Αν μπορούσα να τον κάνω να χαμογελάσει, σημαίνει ότι μπορούσα να χαμογελάσω κι εγώ...απλά το χαμόγελο μου είχε κρυφτεί για λίγο!

 

Κι αν μπορώ εγώ, που είμαι ένας κανονικός άνθρωπος, μπορείτε κι εσείς...

 

Το επόμενο βράδυ πήγα πάλι στην Πεντέλη...και προσκάλεσα τους δράκους.

Οι φλόγες με τύλιξαν πάλι, αλλά αυτή την φορά, οι φλόγες τους ήταν μικρότερες....και με άφησαν να δω έναν έναστρο ουρανό!

 

Η ελπίδα και το χαμόγελο είχαν μπει πια ανάμεσά μας!

 

Αν τους πολεμήσουμε...δεν θα μας κάψουνε!

 

Ας χαμογελάσουμε μαζί...είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό!

 

Βίκυ Αλεξανδροπούλου

 

Τις ξέρω κι εγώ αυτές τις βόλτες, φίλη μου......τις έχουμε κάνει και θα τις ξανακάνουμε μαζί....!

 

Είναι ο κόσμος μας.....!

 

Οι δράκοι....

 

ναι Βίκυ μου, οι ΔΡΑΚΟΙ.....!

 

Δράκοι....Τί είναι;...

 

Είναι ο κόσμος...ολόκληρος ο κόσμος, φτιαγμένος από δάκρυα και χαμόγελα, από αίμα και μελάνι, από δέρμα και ξύλο...

 

Ένας κόσμος γεμάτος φως και σκοτάδι, ειδυλλιακά μονοπάτια και... εφιαλτικά αδιέξοδα, συμβιβασμούς αλλά και προσδοκίες, όνειρα...!

 

Κανείς δεν γνωρίζει πού πραγματικά βρίσκεται, πού θα ήθελε να βρεθεί, αλλά και πού θα ορίσουν κάποιοι να βρεθεί.....

 

Ίσως, όλοι οι δράκοι της ζωής μας να είναι πρίγκηπες που απλά περιμένουν να μας δουν κάποτε ωραίους και θαρραλέους να τολμάμε, να κάνουμε την υπέρβαση, να χαμογελάμε, να γινόμαστε άνθρωποι πραγματικά....και τότε να μας δείξουν το άλλο πρόσωπό τους......

 

Οι δράκοι....οι δράκοι είναι ο κόσμος μας και είναι στο χέρι μας να τον σώσουμε ή να τον αφανίσουμε........