-Μαμά, μαμά, που να στα λέω! Ο Θανάσης μου έκανε πρόταση γάμου!

-Αχ, μπράβο κόρη μου! Είμαι πολύ συγκινημένη! Πρέπει να ετοιμάσουμε
νυφικό, να βρούμε εκκλησία...

-Στάσου μάνα, έχουμε ένα πρόβλημα! Ο γάμος δε μπορεί να γίνει στην εκκλησία!

-Γιατί παιδί μου;

-Ε, να, ο Θανάσης είναι άθεος!

-Άθεος; Δηλαδή;

-Δεν πιστεύει στο Θεό. Και επομένως δεν είναι ούτε χριστιανός.

-Τι αηδίες είναι αυτές, καλέ; Η ταυτότητά του τι γράφει;

-Μα οι ταυτόητες δε γράφουν πια θρήσκευμα!

-Κι η παλιά του;

-Μάνα, δεν καταλαβαίνεις, μου φαίνεται.

-Ε, τι να καταλάβω παιδάκι μου; Έλληνας δεν είναι ο Θανάσης; Άρα και χριστιανός.

-Μα τι λες τώρα; Άλλο το ένα, άλλο το άλλο!

-Για στάσου, δηλαδή όταν πεθάνει, που πιστεύει ότι θα πάει; Στον
παράδεισο ή στην κόλαση;

-Σου είπα μανούλα, ο Θανάσης δεν πιστεύει ότι υπάρχει Θεός, ούτε
παράδεισος, ούτε κόλαση! Απλά δεν πιστεύει. Τόσο απλά.

-Δηλαδή σε τι πιστεύει; Δε μου λες, κομμουνιστής είναι;

-Έλα μάνα, άσ' τις αηδίες, σε παρακαλώ!

-Παιδί μου, πες μου, τον αγαπάς; Γιατί ο Δημήτρης της κυρά Μαρίας που
έχει και μαγαζί...

-Μάνα, τι λες, τρελάθηκες; Με το Θανάση είμαστε 10 χρόνια μαζί, από
φοιτητές. Φυσικά τον αγαπάω και θα τον παντρευτώ! Κι αφού δε γίνεται
με θρησκευτικό, θα κάνουμε πολιτικό γάμο!

-Ωχ, βρε παιδί μου... Καλά, τέλος πάντων. Ας γίνει πολιτικός ο γάμος!
Σημασία έχει που αγαπιέστε!

(Αγκαλιάζει την κόρη της και μονολογεί):

-Δεν ξέρω για το Θεό και τον παράδεισο, αλλά τουλάχιστον για την
κόλαση, έννοια σου γαμπρούλη μου...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...θα αναλάβω εγώ προσωπικά να σου αποδείξω ότι υπάρχει και παραϋπάρχει...