O Χρόνος λένε είναι γιατρός. Εγώ δεν το πιστεύω. Ο Χρόνος βοηθά τον πόνο να ξεθωριάσει μα αν εσύ δεν θες να πας παρακάτω, ο Χρόνος δεν μπορεί να σε τραβήξει. Τίποτα δεν γιατρεύει, απλά με τον καιρό η πληγή σταματά να πονάει. Κάθε όμως που ο καιρός αλλάζει νιώθεις ένα μικρό πόνο και αναγκάζεσαι να κοιτάξεις το σημάδι που έχει μείνει εκεί, αποτύπωμα του λάθους σου.

Λάθη. Μεγάλο κεφάλαιο τα λάθη και αναπόσπαστο κεφάλαιο από το βιβλίο της ζωής του κάθε ανθρώπου. Όλοι κάνουμε λάθη, αυτό που αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι το πως τα διαχειριζόμαστε και το αν τελικά μαθαίνουμε από αυτά.

Μαθαίνουμε άραγε; Δεν ξέρω, πάντως είναι σύνηθες μετά από κάποιο σοβαρό λάθος να αλλάζουμε έστω και προσωρινά στάση και οπτική. Δεν είμαι όμως σίγουρη αν αυτό οφείλεται στο ηθικό δίδαγμα ή σε μια φυσική ανάγκη του ανθρώπου να προσαρμόζεται στις καταστάσεις.

Κι αυτές οι καταστάσεις, αλλάζουν, διαφοροποιούνται, εναλλάσσονται, ζώντας σε ένα δικό τους αρρωστημένο, τρελό ρυθμό που αν θες να μάθεις να μουρμουρίζεις πρέπει να έχεις δύναμη και θέληση, μα και πάλι τίποτα δεν είναι σίγουρο. Ότι και αν κάνεις μην προσπαθήσεις να χειραγωγήσεις τις καταστάσεις, με τα παιχνίδια της Μοίρας κανείς δεν παίζει.

Η Μοίρα ε; Και αυτή εδώ! Πόσοι έχουν προσπαθήσει να την χειραγωγήσουν και πόσοι θα προσπαθήσουν ακόμα. Πιστεύω στα Γραμμένα, πιστεύω όμως πως  προσαρμόζονται σύμφωνα με τις επιλογές που κάνουμε. Θέλω να ελπίζω πως ακόμα και αν βαδίσω στο λάθος μονοπάτι, εγώ το διάλεξα. Όπως και να ‘χει, κανείς δεν μπορεί να χειραγωγήσει την Μοίρα, γεννήθηκε ελεύθερη και ξέρει να εκδικείται όποιον πάει να της στερήσει την ελευθερία της.

Η Ελευθερία, η λέξη εκεί για την οποία η ιστορία ακόμα θρηνεί. Είναι αστείο πως κάποιοι έδωσαν τα πάντα για να αφήσουν την ελευθερία να αναπνεύσει ενώ κάποιοι ορισμένες φορές την σκοτώνουν τόσο ξεδιάντροπα για να ζωγραφίσουν με το αίμα της ψαλμούς για το συμφέρον και την ματαιοδοξία τους.

Μα φυσικά εμφανίζεται κάπου εδώ και η Ματαιοδοξία, που προκειμένου να γνέφει ικανοποιημένα πατά επί πτωμάτων. Καλά όχι αυτή ακριβώς, το θύμα της. Η Ματαιοδοξία είναι ένας απρόσωπος δαίμονας που για να προβληθεί χρειάζεται ένα σώμα. Και οι άνθρωποι όσο γεμάτοι και αν αισθάνονται, καμιά φορά είναι πιο κενοί από όσο φαντάζονται πως θα μπορούσαν να ήταν. Νομίζουν πως η ματαιοδοξία θα τους γεμίσει μα τελικά τους αδειάζει πιο πολύ. Έτσι είναι όταν πουλάς την ψυχή σου στο διάβολο κάποια στιγμή θα σε πάρει ο διάολος.

Και όλα αυτά, ενώ ξεκίνησα να μιλώ για τον Χρόνο. Γι αυτό τον Γιατρό χωρίς σύνορα -φυσικά και χρονικά-, που ποτέ δεν μου έκανε την τιμή να σταθεί δίπλα μου, να πάρει το μέρος μου και να με βοηθήσει.

Βρήκα το μπαουλάκι μου σήμερα, που το είχα καταχωνιάσει κάτω από το κρεβάτι. Ήταν τόσο σκονισμένο, μπορούσες να γράψεις επάνω στην σκόνη. Για την ακρίβεια το έκανα. Ασυναίσθητα βέβαια, αλλά το έκανα. Άφησα το δάχτυλο μου να κάνει κύκλους και αφηρημένες κινήσεις πάνω στην σκονισμένη κοίλη επιφάνεια. Κάποια στιγμή έπρεπε να το ανοίξω. Φοβόμουν όμως να κοιτάξω τόσο πίσω. Με τι θράσος; Και πως να συγκρίνω τις τότε ευτυχισμένες στιγμές; Τις ξεπούλησα κάπου στην πορεία με τι μούτρα να τις αντικρίσω τώρα;

Όλα ήταν εκεί. Η άμμος από εκείνη την παραλία που με πήγαν οι γονείς μου για πρώτη φορά και ακούστηκε από άκρη σε άκρη το κλάμα μου όταν με πλησίασαν στο νερό, το πρώτο κοχύλι που μάζεψα από μια παραλία της Εύβοιας, μια πανέμορφη ακανόνιστη πέτρα που είχα βρει σε μια παραλία της Μάνης. Όλα εκεί να θυμίζουν τα καλοκαίρια που πέρασαν. Να μου θυμίζουν τις στιγμές που γελούσα και μάζευα τους μικρούς μου θησαυρούς. Ήταν εκεί και η φωτογραφία από ένα ηλιοβασίλεμα της Αίγινας και το πολύχρωμο γυαλάκι ,που είχα βρει στο βυθό της θάλασσας της Αγίας Μαρίνας και το πήρα μαζί μου γιατί κάτω από το νερό φαινόταν μαγικό. Είδα μέσα και το πρώτο λουλούδι που μου χάρισαν, αποξηραμένο πια, μα ακόμα εκεί, υλική απόδειξη μιας ξεχωριστής ανάμνησης. Βρήκα και το λαστιχένιο βραχιολάκι μου, αυτό που είχα πάρει από ένα πανηγύρι στην Καλαμάτα όταν ήμουν πολύ μικρή.

Γιατί σταμάτησα να μαζεύω τους θησαυρούς μου; Γιατί κλείστηκα; Γιατί χάθηκα; Πως θα επανορθώσω; Πρέπει. Τόσο όμορφες εικόνες από το παρελθόν και κράτησα κάτι που να τις θυμίζει, χρωστάω και στο μέλλον το κομμάτι του. Χρωστάω και στο αύριο θησαυρούς. Δεν ξέρω ίσως η ανάγκη μου να γυρίσω πίσω, εκεί που ήμουν πολύ αυθόρμητη και ευτυχισμένη με παρέσυρε και παίζοντας το παιχνίδι του Χρόνου, χωρίς να μπορώ να αναγνωρίσω τους κανόνες, έχασα! Ίσως τελικά να μην έπρεπε να βρω τρόπο να γυρίσω πίσω, αλλά να προχωρήσω μπροστά. Ίσως απλά να πρέπει να βρω και άλλους θησαυρούς για το μπαουλάκι μου. Ναι αυτό θα κάνω, θα δημιουργήσω καινούριες αναμνήσεις και δεν θα το αφήσω να σκονιστεί ξανά αυτό το πολύτιμο μπαουλάκι. Και που ξέρεις, ίσως ο Χρόνος αυτή την φορά να με βοηθήσει. Άλλωστε το χα πει και πιο παλιά, ο πιο μεγάλος θησαυρός μου, τα παιδικά μου όνειρα. Και ο Χρόνος πάντα τα όνειρα τα τιμά.