Ευχαριστώ που έλυσες το αίνιγμα της σφίγγας

του δικού μου παραμυθιού

και την έκανες από γίγαντα νάνο!

Γίνε κύκνου λαιμός και σκύψε σε μένα ...;

Τράβηξε πίσω την κουρτίνα με τους φόβους,

που σε κρατούν κολλημένο στη γη

και άδραξε την υπόσταση μου

Δες με ...;. τάμα σου φέρνω

για να κτυπήσει η καρδιά σου σαν καμπάνα

και το αίμα σου να εκραγεί.

Δες με ...; σταυροφόρος του εαυτού μου

να μένω με τη διψά στο άπειρο.

Να προσδοκώ να ανατιναχτώ

με ένα αγέρωχο παλμό σε άλλη διάσταση

Να κατεβώ στη σκέψη σου, ουράνιο στοιχείο,

σαν ήλιος Αυγουστιάτικος,

να πιέσω τις αισθήσεις μ αόρατα κύματα

για να δοκιμάσω τις αντιδράσεις σου!