Φοβάμαι αυτούς που συζητούν για μένα, χωρίς εμένα.....

Στις Βρυξέλλες, στην Φραγκφούρτη, στο Βερολίνο ή στο Παρίσι και όπου αλλού,λογαριάζοντας τα δικά τους συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα όλων....

Φοβάμαι τις χρονικές αναβολές για τις αποφάσεις που έπρεπε να έχουν ληφθεί...

Και δεν λαμβάνονται γιατί - δηλώνουν - πως δεν συμφέρει το ένα ή το άλλο, για τους μεν ή τους δε, αδιαφορώντας για όλους τους άλλους, για εμάς....

Φοβάμαι για τη ζωή που χάθηκε και το αίμα που χύθηκε στην πλατεία Συντάγματος...

Για την λαϊκή αγανάκτηση και διαμαρτυρία που αξιοποιείται από μια δράκα η οποία δεν νοιάζεται παρά μονάχα για τη βία και το δικαίωμα που της δίνεται από κάποιους να εκφράζει έμπρακτα με κάθε ευκαιρία...

Φοβάμαι για τις αλλαγές που γίνονται και τις άλλες που επέρχονται...

Του Πολυνομοσχεδίου με την επίκληση ότι βρισκόμαστε σε "οριακό σημείο"(Παπανδρέου) ή των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, που "δεν είναι ταμπού" (Μέρκελ) ή της κρίσης που θα πρέπει να τη δούμε "ως ευκαιρία και να είμαστεέτοιμοι να δράσουμε ακόμη και με μη συμβατικούς τρόπους" (Τρισέ)...

Φοβάμαι - περισσότερο απ' όλα - που πάμε στο άγνωστο, για τα άμεσα, τα μεσοπρόθεσμα, τα μακροπρόθεσμα...

Πάνω απ' όλα γιατί όλα γίνονται ερήμην του λαού και της χώρας ολόκληρης....

Γι' αυτό φοβάμαι ...