Θα με ρωτήσετε: Πού είναι οι πασχαλιές;
και πού η μεταφυσική σκεπασμένη από παπαρούνες
και η βροχή που συχνά χτυπούσε
στις λέξεις σας, γεμίζοντάς τες
με τρύπες και πουλιά;
Θα σας διηγηθώ ό,τι μου συμβαίνει:
Ζούσα σε μια συνοικία
της Μαδρίτης, με καμπάνες,
με ρολόγια, με δέντρα.
Από κει φαινότανε
το κατάξερο πρόσωπο της Καστίλλιας
σαν ένας Ωκεανός από δέρμα.
Το σπίτι μου λεγότανε
το σπίτι των λουλουδιών, αφού παντού
σκάγανε γεράνια: ήταν
ένα όμορφο σπίτι
με σκυλιά και παιδάκια.
Ραούλ, θυμάσαι;
Θυμάσαι, Ραφαήλ;
Φεντερίκο, θυμάσαι;
Κάτω από το χώμα;
Θυμάσαι το σπίτι μου με τα μπαλκόνια, όπου
το φως του Γενάρη έπνιγε τα λουλούδια στο στόμα σου;
Αδερφέ, αδερφέ.
Όλα ήταν δυνατές φωνές, αλάτι εμπορευμάτων,
στοιβάγματα ψωμιού που πάλλεται,
αγορά της συνοικίας μου της Αργουέλιες με το άγαλμα
σαν ένα χλωρό μελανοδοχείο μεταξύ μπακαλιάρων,
το λάδι έφτανε στα κουτάλια,
ένας βαθύς παλμός
ποδιών και χεριών γέμιζε τους δρόμους,
μέτρα, λίτρα, ουσία,
αιχμή της ζωής,
ψάρια στοιβαγμένα,
συναρμογή από στέγες μ’ έναν ήλιο κρύο που
το βέλος κουράζεται,
παράφορο φίλντισι από πατάτες,
ντομάτες που φτάνουν ως τη θάλασσα.
Κι ένα πρωί όλα ήταν φλογισμένα
κι ένα πρωί οι φωτιές
βγαίνανε από τη γη
καταβροχθίζοντας πλάσματα
κι από τότε πυρκαγιά,
μπαρούτι από τότε
κι από τότε αίμα.
Ληστείες με αεροπλάνα και με μαυριτανούς,
ληστείες με δαχτυλίδια και δούκισσες,
ληστείες με μαύρους παπάδες που ευλογώντας
έρχονταν από τον ουρανό για να σκοτώσουν τα παιδιά
και στους δρόμους το αίμα των παιδιών
έτρεχε απλώς σαν αίμα παιδιών.
Τσακάλια που τα τσακάλια θ’ αποκρούανε,
πέτρες που η ξερή αγριαγκινάρα θα δάγκωνε και θα έφτυνε,
φίδια που τα φίδια θα μισούσανε.
Ενάντιά σας έχω δει το νήμα
της Ισπανίας να σηκώνεται
για να σας πνίξει σ’ ένα μόνο κύμα
από περηφάνια και μαχαίρια.
Προδότες.
Κοιτάξτε το νεκρό μου σπίτι,
κοιτάξτε την Ισπανία σπασμένη,
αλλά από κάθε νεκρό σπίτι βγαίνει πύρινο μέταλλο
αντί λουλούδια,
αλλά από κάθε ρωγμή της Ισπανίας
βγαίνει η Ισπανία,
αλλά από κάθε νεκρό παιδί βγαίνει ένα ντουφέκι με μάτια,
αλλά από κάθε έγκλημα γεννιώνται σφαίρες
που θα βρουν μια μέρα τον τόπο
της καρδιάς σας.
Θα με ρωτήσετε λοιπόν γιατί η ποίησή σας
δεν μας μιλάει για τ’ όνειρο, για τα φύλλα,
για τα μεγάλα ηφαίστεια της πατρικής σας γης;
Ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους,
ελάτε να δείτε
το αίμα στους δρόμους,
ελάτε να δείτε το αίμα
στους δρόμους!
