Η Ελένη Καλαμάρη στις 18:00 το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης έχασε την μάχη με τον καρκίνο και άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο.
«Μέσα σε μια πενταετία ήρθα αντιμέτωπη έξι φορές με τον καρκίνο. Τον καταπολεμούσα κάθε φορά και μετά από ένα μικρό διάστημα επέστρεφε…
Ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες έντεκα ημέρες αφότου γεννήθηκε ο γιός μου, πριν από πέντε χρόνια. Το παιδί μου μεγάλωνε και τα μαλλιά μας μάκραιναν ταυτόχρονα. Στην αρχή φορούσα μόνο μαντίλια, μετά – για λίγο – φόρεσα μια περούκα και κάποια άλλη περίοδο κυκλοφορούσα χωρίς τίποτα. Δεν μπορούσα να προσποιούμαι ούτε σε μένα ούτε στους άλλους για κάτι που δεν είμαι. Την τελευταία φορά όμως, μου είπε ο γιός μου: « Μαμά, θέλω να έχεις μαλλιά». Έτσι, φόρεσα ξανά την περούκα. Κι όταν με ρώτησε για πρώτη φορά τι έχω, του εξήγησα πως :« Κάποια σκουληκάκια μπήκαν στο στήθος και στα κόκαλα της μανούλας και τα τρώνε. Πρέπει να κάνω ενέσεις για να πεθάνουν τα σκουληκάκια»…
Αν δεν πετύχεις τον καρκίνο στο πρώτο στάδιο θέλει υπομονή. Και εγώ δεν τον πέτυχα στην αρχή του. Ο δικός μου ήταν «ορμοεξαρτώμενος», δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Αν δεν είχα μείνει έγκυος, το κύτταρο του οιστρογόνου δεν θα είχε «τρελαθεί» και ο καρκίνος δεν θα είχε εμφανιστεί. Αν έμενα έγκυος τον επόμενο μήνα, το κύτταρο που «τρελάθηκε», δεν θα ζούσε και πάλι δεν θα τον πάθαινα. Ήταν η κακιά στιγμή που λένε. Γέννησα στις 26 Μαΐου 2007 και στις 6 Ιουνίου έκανα την πρώτη μου χημιοθεραπεία.
Δεν με πρόδωσε ο γιός μου, βέβαια , αλλά το σώμα μου. Εντάξει, αν είχα γεννήσει ένα μήνα αργότερα, δεν θα είχα καρκίνο, αλλά θα είχα ένα άλλο παιδί, δεν θα είχα το γιό που έχω τώρα. Και το γιό μου δεν θα τον άλλαζα με όλη την υγεία του κόσμου. Μπορεί η εγκυμοσύνη να μου έφερε τον καρκίνο αλλά ο γιός μου είναι εκείνος που με κρατάει στη ζωή. Δεν έχω περιουσία, δεν έχω χρήματα, δεν έχω οικογένεια, δεν έχω σπίτι, δεν έχω καν υγεία. Όμως έχω αυτό το παιδί…
Στο νοσοκομείο οι γιατροί μου έδιναν μόνο 3 – 6 μήνες ζωής. Η διαδικασία της πρώτης χημειοθεραπείας ήταν πολύ δύσκολη και επίπονη. Να καταλάβεις, έχω κάνει περισσότερες από 150 χημειοθεραπείες, έχασα τα μαλλιά μου και το κυριότερο είχα έντονες πληγές σε χέρια, πόδια και στόμα. Μαστεκτομή έκανα ύστερα από δύο χρόνια και μάλιστα, διπλή. Δεν έχω στήθος, αλλά δεν είναι μόνο το στήθος ή τα μαλλιά που έχασα. Ο δικός μου καρκίνος μου τα πήρε όλα. Μου στέρησε ακόμα και την αξιοπρέπειά μου. Έφτασα να κινούμαι με φορείο…
Ευτυχώς τα κατάφερα και την πρώτη φορά που εμφανίστηκε ο καρκίνος και τις επόμενες πέντε φορές. Ήταν δύσκολο, αλλά όπως αποδείχτηκε όχι ακατόρθωτο! Τα πάντα είναι μέσα στο μυαλό μας. Σε τέτοιες στιγμές ο καθένας έχει δικαίωμα να «πέσει», αλλά και τεράστια υποχρέωση να ξανασηκωθεί. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, αλλά ταυτόχρονα μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μαζί με την κατάρα, έρχεται ταυτόχρονα και το δώρο της δύναμης.
Η δύναμη της ψυχής είναι ο αρχηγός. Το μόνο που σκεφτόμουν για να μην τα παρατήσω ήταν το παιδί μου.
Σύμφωνα με τις στατιστικές και τα λεγόμενα των γιατρών, έπρεπε να ήμουν νεκρή εδώ και πολύ καιρό. Οι γιατροί έπιασαν τη μητέρα μου και της είπαν να κάνει σχέδια μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο. Όμως, ο καθένας αποφασίζει για τη ζωή του, μόνος του. Θα φύγω μόνο όταν αποφασίσω η ίδια ότι «τελείωσα». Έχω περάσει βέβαια, τόσο έντονους πόνους που παρακαλούσα να πεθάνω, ώστε να μην πονάω άλλο…
Το ψυχολογικό κομμάτι είναι το ίδιο σημαντικό με τις χημειοθεραπείες για την ίαση της ασθένειας. Όμως το να είσαι αισιόδοξη είναι αρκετά δύσκολο. Όταν ο καρκίνος σε ρίξει στην ανημποριά, δυσκολεύει περισσότερο. Όταν κρατάς όμως το μυαλό σου απασχολημένο, όλο πας μπροστά.
Είμαι πάρα πολύ τυχερή, γιατί έχω μια οικογένεια η οποία με λατρεύει. Οι γονείς μου έκλαψαν πολύ και ακόμα ώρες ώρες κλαίνε… Στην πορεία, ήρθαν άνθρωποι δίπλα μου, οι οποίοι μεταλλάχτηκαν αργότερα σε οικογένειά μου. Οι γιατροί σε πολλές περιπτώσεις σε αντιμετωπίζουν ως φάκελο και ως χρήμα στο ευρώ τους. Εγώ πάντως το έζησα αυτό και αναγκάστηκα να αλλάξω γιατρό. Οι γιατροί μου πλέον στο Μετροπόλιταν, είναι καταπληκτικοί δεν μου έχουν πάρει ποτέ χρήματα… Ο καρκίνος ξεκαθάρισε το τοπίο και μου έδειξε ποιοι πραγματικά ήταν οι φίλοι μου και ποιοι οι εχθροί στη ζωή μου. Όλα τα συναισθήματα φαίνονται καθαρά πια σε μένα. Και ο φόβος των γύρων μου και η αγωνίες και η λύπηση και η απόρριψη. Ένα πράγμα έχω καταλάβει : o καρκινοπαθής χρειάζεται να του φέρεσαι φυσιολογικά. Το να σε λυπούνται οι ίδιοι σου οι συγγενείς είναι από μόνο του λυπηρό.
Ο κόσμος δεν ξέρει και είναι λογικό, από τη στιγμή που δεν έχουν έρθει αντιμέτωποι με το θάνατο Σήμερα, πήγα στο super market. Είχα πολλούς μήνες να βγω από το σπίτι. Δεν μπορούσα να περπατήσω από την αδυναμία και μετακινούμουν με καροτσάκι. Ο κόσμος με έβλεπε και τραβούσε τα παιδιά του λες και θα τους κολλήσω. Όλα είναι θέμα παιδείας… Όμως, μην είμαι αχάριστη με σταματούν για να πουν και «μπράβο».
Πολλές γυναίκες, πέρα από το φόβο ή την αμέλεια, δεν πηγαίνουν να κοιταχτούν γιατί φοβούνται τις αντιδράσεις των αντρών τους. Σκέφτονται ότι θα τις απατήσουν ή χειρότερα, θα τις χωρίσουν, αν μάθουν για την ασθένεια.»
Όλα είναι δύναμη Θεού. Αυτός είναι που αποφασίζει. Κάθε πρωί που σηκώνομαι από το κρεβάτι τον ευχαριστώ.
Πολλές φορές χρειάστηκα βοήθεια, αλλά ποτέ δεν ζήτησα. Έχω ακραία περηφάνια και δεν το μετανιώνω. Θεωρώ ότι και αύριο να πεθάνω, είμαι νικήτρια πια. Δεν κατέθεσα τα όπλα ούτε για μια στιγμή. Ζούσα με τη νοοτροπία ότι η Ελένη δεν έπαθε καρκίνο αλλά ο καρκίνος έπαθε Ελένη. Έχω αλλάξει προς το καλύτερο. Έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν οι δυνάμεις που στην πορεία απέκτησα… Γι’ αυτό και στο βιβλίο που έγραψα, έδωσα τον τίτλο «από Έλενα, Ελένη».
