Η τραγωδία της Κύπρου και η τουρκική εισβολή ήταν η τελευταία πράξη του δράματος. Η «Γραμμή Αττίλα» ήταν αυτή που σφράγισε την πτώση της Χούντας. Ήταν το αντίτιμο που πλήρωσε ο σύγχρονος ελληνισμός για την επταετή κυριαρχία της ομάδας των συνταγματαρχών που φιλοδόξησαν να κυβερνήσουν την χώρα με άλλοθι τον κομμουνιστικό κίνδυνο σε εποχές Ψυχρού Πολέμου και με την άδεια των προστατών του «Ελεύθερου Κόσμου». 

Αναμνηστική φωτογραφία μετά από δοξολογία

Οι φωτογραφίες καταδεικνύουν με αμείλικτη συνέπεια την πραγματική εικόνα. Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Σπύρος Άγκνιου με τον επίσης ελληνικής καταγωγής Τομ Πάππας και σε ρόλο μείζονα τον Αμερικανό πρέσβη Χένρυ Τάσκα, που στα ιταλικά σημαίνει «τσέπη» με ότι αυτό συνεπάγεται, ποζάρουν φιλάρεσκα στον φωτογραφικό φακό παρέα με τους ντόπιους αρλεκίνους – δυνάστες. 

Ο Τάσκα σκοτώθηκε μυστηριωδώς στις Άλπεις και κανείς δεν ξανάκουσε γι’ αυτόν. Ο Σπύρος Άκγνιου από τους Γαργαλιάνους πέθανε σε βαθειά γεράματα. Ο Τόμ Πάπας από τα Φιλιατρά Μεσσηνίας, εξαφανίστηκε από το προσκήνιο και οι επενδύσεις του κρατικοποιήθηκαν.

Έμειναν τα ερείπια της Γυάρου, οι κιτς γιορτές στα Παναθηναϊκό Στάδιο, οι ανθρωποφύλακες και η ταράτσα της Μπουμπουλίνας, τα κελιά στις Φυλακές Αβέρωφ και τα κείμενα, τα πολλά κείμενα που θυμίζουν της ημέρες βαρβαρότητας και τρόμου.

Η ταράτσα της Μπουμπουλίνας

Η Χούντα που με πραξικόπημα ανέλαβε την εξουσία εκείνο το πρωϊνό της 21ης Απριλίου του 1967 ήταν το θερμοκήπιο όπου επί μία επταετία καλλιεργήθηκε η νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων που έμελε μετά να αναδειχθεί σε μείζονα κοινωνική δύναμη ελέγχου της ελληνικής κοινωνίας. Εκεί και τότε έπεσε ο σπόρος του νέου μοντέλου κοινωνικής συμπεριφοράς, του «Λαμόγιου».

"Γιορτές πολεμικής αρετής" στο Καλλιμάρμαρο

Ο Φωτογραφικός φακός είναι αμείλικτος. Η πραγματικότητα επίσης. Η Αντίσταση ήταν θέμα που απασχολούσε τους ελάχιστους. Οι αριστεροί ήταν στις φυλακές. Οι σοβαροί άνθρωποι είχαν αυτοεξοριστεί. Στην Ελλάδα του Γιώργου Παπαδόπουλου κυριαρχούσε το δόγμα της απόλυτης μετριότητας, της ασύδοτης ρουφιανιάς και τους απίστευτου αριβισμού.

Έμειναν κάτι φωνές, στιβαρές και μελαγχολικές, όπως εκείνη του Γιώργου Σεφέρη που το 1969 αποτολμά να διαβάσει εκείνο το κείμενο από το μικρόφωνο του ΒΒC. Ήταν η έκδοση του βιβλίου με τα 18 κείμενα από τις εκδόσεις «Κέδρος» και την αυστηρή Νανά, που τάραξε τα νερά. Ήταν οι μπροσούρες με τις μαρτυρίες των βασανισμένων στα μπουντρούμια.