Βρέθηκε δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, ως νομικός παραστάτης του, την περίοδο όπου διατυπωνόταν, το κατηγορητήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά το 1989, που θα τον οδηγούσε στο Ειδικό Δικαστήριο στην περιπετειώδη εκείνη δίκη του 1990 και τελικά την απαλλαγή του.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου τον όρισε Κυβερνητικό εκπρόσωπο το 1993. Ήταν αυτός, που ως υφυπουργός Επικρατείας κινούσε την Κυβέρνηση. Καθώς οι δελφίνοι της εποχής εκείνης είχαν άλλες προτεραιότητες, ο Β. Βενιζέλος καλούνταν συνεχώς να βρει λύσεις, από το νομοθετικό έργο, μέχρι τη Διοίκηση και τη διατύπωση πολιτικής και ιδεολογίας.

Αποφεύγει να αναμειχθεί, στις εσωτερικές τριβές και η θέση του, στις αναμετρήσεις, για τη διαδοχή το 1996, είναι λειτουργικά ουδέτερη. Στη συνέχεια με τον Κώστα Σημίτη, οι σχέσεις του είναι επιπέδου καλής συνεργασίας και αποστάσεων. Δεν πήρε ποτέ του, μεγάλο και πρωτοκλασάτο Υπουργείο, αλλά και δεν είχε ποτέ τριβές με το Μέγαρο Μαξίμου.

Μέχρι το 2004 αυτή η στάση του και τα προσόντα του, τον έχουν ολοκληρώσει, ως έναν εν δυνάμει υποψήφιο, για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Η διευθέτηση της διαδοχής μεταξύ του Κώστα Σημίτη και του Γ. Παπανδρέου παρά την ενόχληση του, που του προκάλεσε το 2004, τον διευκόλυνε όμως, να ενισχύσει τα αποθέματα της υπομονής του, τα οποία όμως ποτέ δεν έφθασαν, πέρα από το βράδυ εκείνο της δεύτερης ήττας του Γ. Παπανδρέου τον Σεπτέμβριο του 2007 όταν, έτρεξε στο Ζάππειο και έθεσε άκομψα θα έλεγα, θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ.

Μετά την ήττα του, τον Νοέμβριο του 2007 για τη διαδοχή του ΠΑΣΟΚ, και κυρίως μετά την άνετη εκλογική νίκη του Γ. Παπανδρέου, στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, με οξυδέρκεια άλλαξε την όλη σρατηγική του. Απέφυγε να λειτουργήσει ως τυπικός εσωκομματικός αντίπαλος πόλος. Η πολιτική αυτή δικαιώθηκε όχι στις 18-3-2012 με την κατάκτηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, αλλά από το περασμένο καλοκαίρι όταν ο Γ. Παπανδρέου του παρέδωσε ουσιαστικά, τη διεύθυνση της Κυβερνητικής πολιτικής και της χώρας και πήρε στην κυριολεξία ως υπουργός Οικονομικών στους ώμους του, την όλη διαπραγμάτευση, μεταξύ της χώρας μας και της Τρόϊκας, στη διατύπωση της δανειακής σύμβασης, δηλαδή του Μνημονίου Νο 2.

Το ΠΑΣΟΚ απέκτησε ήδη νέο πρόεδρο και έκανε ένα σημαντικό βήμα στον δρόμο προς τις εκλογές. Απομένει κάτι ακόμα σημαντικότερο, να βρει τι θα πει στους ψηφοφόρους. Το συνηθισμένο τροπάριο ότι για όλα πταίει η Κυβέρνηση Καραμανλή 2004 – 2009, έχει περίπου εξαντληθεί. Η ευθύνη της καταστροφικής διετίας 2009 – 2011, δεν μπορεί να φορτωθεί, ούτε να μοιραστεί με τη Δεξιά ή με την Αριστερά. Λεφτά πάντως δεν υπάρχουν. Τη χαμένη ψήφο θα τη βρουν ευκολότερα υποθέτω, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και ο Καμμένος, παρά το ΠΑΣΟΚ, που την έχασε. Ως εκ τούτου ο Βενιζέλος κάπως διαφορετικά πρέπει να γεφυρώσει «το χάσμα με την κοινωνία», που διαπιστώνει, ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος μίλησε για «αλήθεια και σχέδιο». Καμία αντίρρηση, γι’ αυτό, αλλά πρώτα να συνεννοηθούμε, για πια αλήθεια μιλάμε. Οι θυσίες είναι ενδεχομένως, αναπόφευκτες, να το δεχθώ, αλλά επιτέλους, να πάψουν τη νύφη και το μάρμαρο να την πληρώνουν πάντα και πάντοτε οι ίδιοι. Δηλαδή οι συνταξιούχοι, οι μισθωτοί και οι εργαζόμενοι. Να πληρώσουν κάποτε σε αυτή τη χώρα, οι έχοντες και οι κατέχοντες.

Δεν γνωρίζω αν ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνεται αυτή την ανάγκη. «Αρχή άνδρα δείκνυσι», θα δούμε εάν θα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ, από μέρος του προβλήματος, που όντως είναι, να μπορέσει να αποτελέσει προοπτική λύσης… Κάπως δύσκολο. Η προσπάθεια όμως δεν βλάπτει και πρέπει να γίνει.

Πιστεύω όμως ότι κάτι θα έχει στο μυαλό του. Και ότι δεν θα αργήσει να το δείξει. Άλλωστε μάλλον θα πρέπει να βιαστεί, διότι, σε λίγο καιρό από σήμερα θα έχουμε εκλογές, που πιθανολογούνται για τις 29 Απριλίου ή τις 6 Μαΐου του τρέχοντος έτους.

Σημείωση: Καίτοι στο άρθρο 51 του Συντάγματος, αναφέρεται ρητά ότι ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται με νόμο κα δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος των 300 και μικρότερος των 200. Εν τούτοις όμως ουδέποτε μέχρι σήμερα έχουν διεξαχθεί εκλογές για αριθμό ενδιάμεσο ας πούμε 250. Απεναντίας τελευταία ακούστηκε ότι υπάρχει σκέψη να αυξηθούν κιόλας. Εδώ ισχύει ο απόλυτος παραλογισμός της παθογένειας του πολιτικού μας συστήματος, που δεν αφήνει με τίποτα να πάει ο τόπος μας μπροστά. Γιατί;