"Ο Hegel  είχε πει πως στην κλασική Ελλάδα, η παιδεία, η καλλιέργεια του ατόμου ξεκινούσε από τον άμεσο αισθητό κόσμο και έκανε το άτομο "εξετάζοντας και δοκιμάζοντας κάθε τμήμα της ανθρώπινης ζωής, φιλοσοφώντας πάνω σ' οτιδήποτε συναντούσε" να υψώνεται σ' ένα κόσμο ιδεών "συνυφασμένο με την ανθρώπινη ζωή". Αντίθετα "στους μοντέρνους καιρούς, το άτομο βρίσκει προετοιμασμένη την αφηρημένη σκέψη", ζει μέσα σ' ένα κόσμο αφηρημένων σκέψεων μές στον οποίο έχουν αποκρυσταλλωθεί και στερεοποιηθεί οι διακρίσεις και οι αντιθέσεις που δημιούργησε το έργο της νόησης..."

Τι θέλουμε; Να είμαστε δήθεν και να προσέχουμε τους «καλούς μας» τρόπους;   ή να βάλουμε το μαχαίρι μέχρι στο κόκκαλο;

Οι φίλοι με κοιτάζουν λοξά και προσπαθούν να εξηγήσουν το «κόλλημα μου» με την Ακαδημία του Πλάτωνα θα προσπαθήσω λοιπόν όσο μπορώ να τους πω δυο λόγια από καρδίας για τον τρόπο που επιδρά σε μένα όλο αυτό το μεγαλείο.Τόσα χρόνια που ασχολούμαι με νέους ανθρώπους κατάλαβα ότι έχουμε δώσει μεγάλο βάρος στην εκπαίδευση και έχουμε ξεχάσει την παιδεία έτσι όπως εννοούσαν την παιδεία στην Ακαδημία του Πλάτωνα και στα άλλα κέντρα της Αρχαιότητας.

Πάντα με τριβελίζει το ερώτημα ... γιατί αφού έχουμε μια τέτοια παράδοση δεν υπάρχει σήμερα καμία φροντίδα για την παιδεία, την διαμόρφωση συνειδήσεων με ηθικές αξίες; (ηθική με την έννοια του Πλάτωνα». Ψάχνεις με το φανάρι για να βρεις στα εκπαιδεύτηκα μας ιδρύματα κριτική σκέψη και φιλοσοφική στάση με την έννοια της εξέλιξης του ανθρώπου προς το τέλειο. Είναι σαν μια αρρώστια από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο που κάνεις δεν έχει διάθεση να θεραπεύει .

Σήμερα βλέποντας όλα όσα γίνονται μέσα μας και γύρω μας παθητικά (ως πρόβατα σε κοπάδι) αναρωτιέμαι  που είναι η κριτική στάση μας απέναντι στον ευτελισμό της κοινωνίας και κατ επέκταση της πολιτικής ζωής; Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας χαρακτηρίζει ως ανθρώπους; Είμαστε  σε θέση να επιλέξουμε ανάμεσα στον άνθρωπο των αξιών και τον άνθρωπο της οικονομίας; Η ζωή αξίζει για να τη ζήσουμε; ας αρχίσουμε από τον προβληματισμό αυτό σε μας τους ίδιους.

Στην εποχή της οικονομικής κρίσης που διανύουμε αυτό που θα μας σώσει ... είναι να σκεφτούμε ότι είναι εξουθενωτικό να προσπαθούμε να γίνουμε πλουσιότεροι και να καταλήγουμε φτωχότεροι. Αν γίνουμε πλουσιότεροι στην ψυχή και ανοίξουμε τους ορίζοντες της σκέψης μας ίσως Καταφέρουμε να γίνουμε και πλούσιοι όχι μόνο σε αποθέματα ψυχής άλλα και οικονομικά γιατί θα ξέρουμε το γιατί και το σε τι θα μας χρησιμεύει ο πλούτος.