Ίσως η ζωή μας εχάθη, λίγο πιο πέρα από το έρημο δάσος, θλιμμένα δέντρα που αγγίζουν το άγονο χώμα, δακρύβρεχτα φύλλα που τρεμοπαίζουν στο φως των αστεριών. ---------------------------------- Πάντα φαντάζει πιο εύκολο για αυτόν που φεύγει μακριά, νέες γνωριμίες, εμπειρίες ,καινούριος τόπος που περιμένει να αδειάσει μακριά τις σκέψεις και να διώξει κάθε απατηλή ανάμνηση από το παρελθόν που για πολλούς φαντάζει τόσο μα τόσο κοντινό και συνάμα οικείο. Καμιά θλίψη δεν μπορεί να σε αγγίξει, ούτε ο τρόμος από το ράγισμα της καρδιάς μου. ---------------------------------- Όλοι παίζουμε στη ζωή αυτή ένα ρόλο, πρωταγωνιστικό απλά ή έστω σαν κομπάρσοι. Ηθοποιοί μιας ατέρμονης ιστορίας λιποψυχούμε με μια κραυγή αγωνίας πάνω σε μια σκηνή . Κανένας θεατής δε θα χειροκροτήσει λίγο πριν το λεπτό που θα πέσει η αυλαία. Πικρή παρηγοριά τα φώτα και οι προβολείς που φωτίζουν κάθε στιγμή τις πράξεις και τα έργα μας αλλά ποτέ τις σκέψεις, από φόβο ή έστω ενοχή. ---------------------------------- Σαν ένα γράμμα αποχαιρετισμού προς τις αναμνήσεις που για αρκετό χρόνο με κρατούσαν κοντά σου. Πρέπει να βρω τη γαλήνη και την δύναμη να συνεχίσω να υπάρχω σαν να ήμουν εσύ, η ψυχή μου, γεμάτη με σένα. Με την αγάπη και ζεστασιά στο βλέμμα, το πιο γλυκό χάδι της παλάμης σου, η ανάσα σου κάθε χτύπος της καρδιάς μου. ---------------------------------- Σαν ένα ξεχασμένο ποιητή που εχάθη άδικα μες στη σιωπή ένα βράδυ χωρίς κανείς να αναρωτηθεί ή έστω από ενδιαφέρον να ρωτήσει αν ζει Δίχως τον έρωτα να αγγίξει έστω για μια στιγμή, προσπέρασε γοργά από κοντά του μα δεν κατάφερε να τον αγγίξει και στην ψυχή του να προσφέρει ιερό χάδι και στοργή σαν μια σταγόνα βροχής που κυλάει αργά, στης ζωής το ζοφερό ποτάμι μια βάρκα δίχως κουπιά μες στον ωκεανό και τα σκοτεινά, άγρια κύματα που με μίσος και οργή θρυμμάτιζαν αργά τα σκαριά. ---------------------------------- Που να κρυφτώ; Αποτσίγαρα, σκέψεις ποτισμένες με αλκοόλ Ψάχνω μια χαραγή φωτός μα πουθενά Πίσω από τα σφραγισμένα παραθυρόφυλλα Και οι πρόσκαιροι φίλοι, τι απέγιναν; Κύματα άγρια τα έκαναν σκόνη Αποκαμωμένη ζητώ καταφύγιο μα που; Στο χώμα Όλο το βράδυ, μονόλογοι απέναντι από έναν καθρέπτη Μια μποτίλια και κάμποσα αποτσίγαρα Σε ένα σταχτοδοχείο που κάποιος κάποτε σου χάρισε, αλλά ποιος;; ---------------------------------- Έμεινα μόνη στο έρημο δωμάτιο φοβάμαι, αποτσίγαρα και στάχτες το πρόσωπό σου τρεμουλιάζει καθώς καθρεπτίζεσαι σε ένα κερί που αργοσβήνει. Σκοτάδι, μονάχα αυτό απέμεινε ακρωτηριασμένες μνήμες και όνειρα κάποτε ήμασταν μαζί, μάταια προσπαθούσα να αγγίξω το βλέμμα σου…χάθηκες γαντζώθηκα στη σκιά σου, πλάι μου, μα η ομίχλη σε πήρε μακριά, θάνατος μονάχα αυτό μου απέμεινε. Έφυγες, φοβάμαι, είμαι μόνη μου Κανείς δε θα ακούσει τις κραυγές μου Απελπισία, πονάω… Δεν αισθάνομαι, τρόμος και Η κραυγή έσβησε αργά και χάθηκε… ένα λεπτό και είναι αύριο… μονάχα ένα λεπτό, το βλέμμα σου, μια αέναη θλίψη, ένα κερί που αχνοφέγγει το πρόσωπό σου, η ψυχή μου ένα δάκρυ, το κύμα που χτυπάει στα βράχια, ένα λεπτό και χάθηκες ανάβω ένα τσιγάρο, μα έφυγες πώς να σε αγγίξω, χάθηκες… ---------------------------------- Βαδίζω αργά, απαλλαγμένη από μνήμες, οδύνη και λυγμός τα δάκρυα δεν στερεύουν αναγεννιούνται και επιστρέφουν στην πιο σκληρή αέναη στιγμή μιας μοναδικής μέρας στο μοναχικό μονοπάτι στα απύθμενα βάθη της ψυχής μου. Τα συναισθήματα εξατμίστηκαν Άλογος περίπατος σε ένα σκοτεινό μέλλον που μάταια οδεύει στο παρελθόν.
| 
