...που μιλούν για αγάπη....
...που θεωρούν τον εαυτό τους ικανό για αυτό το συναίσθημα...
...που τολμούν και κατηγορούν τους άλλους για ανικανότητα ή ακόμη και για προδοσία...
...αχ, να ήξεραν....
...πόσο γελασμένοι είναι....
...και πόσο κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, εκτός βέβαια και από τους άλλους....
αναρωτιέμαι:ποιός αλήθεια τους έδωσε το δικαίωμα να καπηλεύονται και να πληγώνουν πίσω από την μάσκα τους;
"...Πόσο καιρό έχει να σου πει κάποιος ένα όμορφο παραμύθι;
...με δράκους και νεράιδες, που να μην έχει απαραίτητα "καλό" τέλος;
Άκου λοιπόν...
Ήταν κάποτε ένας δράκος. Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές.
Άλλωστε τί άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο, πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.
Μια μέρα λοιπόν μια νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του ...; Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:
- Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.
- Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;
- Όχι ...;όποτε θέλω εξαφανίζομαι.
- Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;
Η νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση ...; όμως του απάντησε.
- Όχι ...; όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει ...; όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράιδα.....
Θέλησε να τη φιλήσει ...; η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της....
Ο δράκος δάκρυσε ...; όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.....
Η μικρή νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του... του ψιθύριζε απλά το μυστικό ...;
- Δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις ...;
...;.πρέπει και να μπορείς......"
