Η ανεργία προβλέπεται να βαρέσει κόκκινο μέσα στο 2012. Καθημερινά ακούμε για γνωστούς που έχασαν τις δουλειές τους, που έχουν πρόβλημα να πληρώσουν το νοίκι, που με δυσκολία καταφέρνουν να αγοράσουν τα απαραίτητα, που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Όποια εφημερίδα κι αν διαβάσεις, όποιο δελτίο κι αν δεις, αυτά αποτελούν πρώτη είδηση. Και όμως υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν πάρει χαμπάρι για το τι συμβαίνει. Είναι δυνατόν;
Σου έχει τύχει; Νομίζω πως ναι. Τι; Να νευριάσεις πάρα πολύ με τη συμπεριφορά κάποιου. Κάποιου που δεν ξέρεις, ούτε πρόκειται να γνωρίσεις, και στην τελική ούτε σε καίει να τον γνωρίσεις. Σου είναι από άγνωστος μέχρι αδιάφορος. Και όμως αυτός ο κάποιος είναι ικανός να σου γυρίσει τα μάτια ανάποδα. Το ξέρω ότι σου έχει συμβεί – και εσένα και εμένα και σε όλους. Τι να κάνεις όμως…
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή λοιπόν. Βράδυ, μετά τη δουλειά και αρκετά κομμάτια από την κούραση, είμαι στο μετρό, με το iPod στα αυτιά και χαζεύω στο πουθενά. Και τότε μπαίνει μέσα ένας άστεγος, που ζητούσε 1 ευρώ – και όταν λέω “άστεγος” δεν εννοώ junkie που ήθελε να μαζέψει φράγκα για να πάρει κανένα “τσιγάρο”. Άστεγος και μάλιστα σε άθλια κατάσταση. Ξυπόλητος και φορώντας βερμούδα Γενάρη μήνα, με τα πόδια του “κατακρεουργημένα”, λες και όσο κοιμάται τα βράδια στους δρόμους κάποιος σκύλος τρέφεται από τη σάρκα του. Τρομακτικό θέαμα, που σε κάνει να σκέφτεσαι σε τι σκατά κοινωνία ζεις, θέλεις να του δώσεις το ένα ευρώ, αλλά τελικά δεν το κάνεις γιατί είναι από εκείνα τα βράδια που στα 34 σου το παίζεις φοιτητής και παίρνεις εισιτήριο μειωμένο επειδή δεν έχεις άλλα πάνω σου. Από το κακό στο χειρότερο δηλαδή. Αλλά τελικά αυτό δεν ήταν το πιο τρομακτικό θέαμα – σίγουρα η κοπελιά απέναντί μου ήταν ότι πιο τρομακτικό υπήρχε στο μετρό.
Όχι, ούτε άστεγη ήταν, ούτε ευρώ ήθελες να της δώσεις, ούτε το σώμα της ήταν μέσα στις πληγές. Το αντίθετο μπορώ να πω. Πανέμορφη ήταν -τόσο δηλαδή που μου έκανε εντύπωση που δεν την είχα δει πιο νωρίς, έστω κι αν την είχα μπροστά μου-, πάνω κάτω 20 ετών, βαμμένη άψογα, με μαλλί κομμωτηρίου και ντύσιμο στην τρίχα. Και όμως στη θέα του άστεγου άρχισε να λέει στη φίλη της που ήταν δίπλα και μάλιστα καθόλου διακριτικά “Θεέ μου, τι είναι αυτό… γιατί κυκλοφορεί έξω… πάμε να αλλάξουμε βαγόνι, δεν μπορώ να τον βλέπω… σιχαίνομαι… πάμε…”! Και εκείνη την ώρα νευρίασα πάρα πολύ μαζί της. Ο άστεγος το άκουσε, έσκυψε το κεφάλι του και μόλις φτάσαμε στη στάση κατέβηκε από το βαγόνι. Τέτοια κατάσταση…
Και ξαφνικά αυτές οι συμπεριφορές σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Όχι, ούτε εμένα μου αρέσει να τα βλέπω όλα αυτά, αλλά ξέρω ότι υπάρχουν. Και δεν κλείνω τα μάτια απέναντί τους. Τα βλέπω κάθε βράδυ που περπατάω στο κέντρο της Αθήνας και οι είσοδοι στα κλειστά καταστήματα μετατρέπονται σε δωμάτια για άστεγους. Αυτό που δεν ήξερα μέχρι εκείνο το βράδυ είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που σου δίνουν την αίσθηση ότι ζουν σε ένα μια πολυτελή φούσκα και δεν γνωρίζουν τι γίνεται στην πραγματικότητα. Και που όταν τα βλέπουν δεν στεναχωριούνται, αλλά σιχαίνονται. Τρομάζουν λες και είναι ένας θανατηφόρος ιός.
Όχι κοπελιά, δεν είναι θανατηφόρος ιός. Η κοινωνία μας είναι και είτε σου αρέσει, είτε όχι, σε αυτήν ζεις. Όχι στην ροζ φούσκα σου που κάποια μέρα σίγουρα θα σπάσει. Για αυτό μην γυρνάς το βλέμμα σου κοπελιά, απλά βοήθησε για να αλλάξει όλο αυτό…
Facebook αστεία, εικόνες, βίντεο και άλλα! Μια σελίδα για την αστεία πλευρά του FaceBook. Αστείες φωτογραφίες ,καταστάσεις, βίντεο και άλλα απο το Facebook είναι εδώ.
